Dussler Barbara AnioĹy naprawdÄ istniejÄ
McMahon Barbara RozwaĚĽny i romantyczna
McMahon Barbara MaÄšâĚĽeÄšâska umowa
Dom na klifie Barbara Delinsky
McMahon_Barbara_Rozwazny_i_romantyczna
Hannay Barbara Wymarzona randka
Hannay Barbara Odzyskane szczÄĹcie
Krzyszton Barbara Karolino, nie przeszkadzaj
Dziedzictwa planety Lorien KsiÄga 1 Jestem numerem cztery Lore Pittacus
Wirtemberska, ksiÄĹźna Maria Malwina, czyli domyĹlnoĹÄ serca
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ustaliłem, i powiedzieli stajennym, że dostali ode mnie rozkaz
stawienia się na specjalne nocne manewry, żeby przećwiczyć
siebie i konie w ciemności.
Vida słuchała uważnie, a on mówił dalej:
- Kiedy dołączyłem do nich owinięty w wojskową
pelerynę, wyglądałem dokładnie tak samo jak oni, więc
stajenni nie mieli pojęcia, że nie jestem zwyczajnym
żołnierzem.
- Wtedy przyjechałeś tutaj do mnie.
- Wcześniej wydałem rozkazy, gdzie pociąg ma czekać.
To jest tak odosobnione miejsce, że nie ma możliwości, aby
ktokolwiek doniósł o jego obecności.
Vida westchnęła.
- W twoich ustach wszystko wydaje się takie łatwe -
powiedziała - ale co... stanie się teraz?
- Teraz jedziemy do Czerniowic - powiedział - które są
najbliżej od Kijowa położonym miastem granicznym.
- To w Rumunii.
- Jaka to różnica, gdzie to jest, skoro jest poza Rosją? -
zapytał książę. - Jeśli nie będziemy mieli opóznienia, to
przekroczymy granicę jutro koło południa, a sądzę, że mamy
przewagę przynajmniej siedmiu czy ośmiu godzin, które
upłyną, zanim ktokolwiek się zorientuje, że nie śpię w pałacu.
. - Och, kochany - zawołała Vida - modlę się, aby kolejny
z twoich planów powiódł się, a tym razem to chyba jeszcze
ważniejsze niż kiedykolwiek poprzednio.
- Dużo ważniejsze! - zgodził się książę.
- A kiedy już będziemy w Rumunii, to dokąd się udamy?
- Powiem ci trochę pózniej, w jaki sposób przekroczymy
granicę - powiedział. - Potem udamy się do jednego z moich
zamków, który mam nadzieję, że ci się spodoba. Znajduje się
w centrum Węgier i stamtąd właśnie pochodzą moje konie.
Vida wzniosła ku niemu oczy i zawołała:
- Zapomniałam, że masz jeszcze inne domy! Teraz sobie
przypominam, że posiadasz przecież willę w Monte Carlo.
- Mam też zamek na Węgrzech - rzekł książę - który jest
albo będzie, pod wieloma względami tak piękny jak ten, który
zostawiam w Rosji.
Wiedział, co ona czuje, choć tego nie mówiła, i powiedział
delikatnie:
- Czy nie jesteś szczęśliwsza wiedząc, że nie popadnę w
aż takie ubóstwo, jak myślałaś?
- Jestem bardzo... bardzo... szczęśliwa!
- Zdradzę ci pewien sekret. Już od jakiegoś czasu
spodziewałem się, że coś takiego może mi się przytrafić.
- Naprawdę?
- Nie to, że miałbym poślubić taką cudowną, taką śliczną,
tak doskonałą osobę jak ty, mój aniołku, ale zawsze było
niebezpieczeństwo, że podczas swoich różnych działań, jakie
podejmowałem wraz z twoim ojcem oraz innymi podobnymi
doń ludzmi, mógłbym zostać schwytany i rozpoznany.
Zamilknął, a Vida zapytała:
- Co zatem zrobiłeś?
- Kiedy tylko car powiedział, że mam poślubić Eudoksję -
odparł książę - posłałem wiadomość, aby wprowadzić w czyn
plan wywiezienia moich skarbów z zaniku.
Vida patrzyła na niego szeroko rozwartymi oczami, a on
mówił dalej:
- Wozy jechały cały dzień, wywożąc je przez granicę na
Węgry.
- To... nie do wiary!
- To prawda - uśmiechnął się książę. - Oczywiście nie
wszystko uda się ocalić, ale mam nadzieję wywiezć
najcenniejsze z moich obrazów, ikon, przedmiotów z kości
słoniowej, porcelany, a także złote talerze i puchary, które
należały do mojej rodziny od pokoleń.
Vida krzyknęła.
- To takie do ciebie podobne i tak się cieszę, tak bardzo...
bardzo... się cieszę! Nie będę już czuła się tak... winna, że
pozwoliłam ci... zbiec razem ze mną.
- Ja nie czuję się w najmniejszym stopniu winny -
powiedział książę. - Myślę, moja droga, że to bardzo
ekscytujący sposób na rozpoczęcie naszego wspólnego życia,
coś, co będziemy zawsze pamiętać.
- Zawsze będę... pamiętać, czego się dla mnie... wyrzekłeś
- powiedziała miękko Vida.
Czuła, że książę nie rozumie, więc mówiła dalej:
- Jesteś Rosjaninem, a zostawiasz swój kraj, który
kochasz, swoją pozycję na dworze, o której dobrze wiem, że
jest niesłychanie ważna dla każdego Rosjanina.
- Oczywiście, że to ważne - zgodził się książę - ale jest
jeden wyjątek.
- Co to takiego?
- Miłość jest ważniejsza niż cokolwiek innego, ta miłość,
której wszyscy Rosjanie szukają, ale rzadko znajdują.
Spoważniał i uroczyście powiedział:
- Moja miłość do ciebie jest zupełnie inna od tego, co
czułem do jakiejkolwiek z innych kobiet, których, jak dobrze
wiesz, było wiele. Bawiły mnie one, pociągały, urzekały moje
oczy, rozum, a czasem nawet serce. %7ładna jednak z nich -
moja śliczna Vido - nie zbliżyła się do mojej duszy.
Zaśmiał się bardzo cicho i dodał:
- Zacząłem już myśleć, że coś takiego jest niemożliwe i
że nigdy nie znajdę kobiety, której miłość sprawi, że będzie
mi się ona zdawała jakby spowita boskim światłem, ponieważ
pochodzi od Boga.
Vida zdawała sobie sprawę, że to właśnie odczuwa w
stosunku do niego. To, co mówił tak ją uszczęśliwiało, że
mogła tylko wyciągnąć ręce i przyciągnąć do siebie jego
głowę. On zaś jeszcze raz ją pocałował i wzniósł ku
gwiazdom. A potem rozmawiali aż do świtu. Wówczas książę
zaczął nalegać, aby Vida poszła do łóżka i odpoczęła.
- Mamy dziś do zrobienia wiele rzeczy - powiedział - do
których potrzebna nam będzie przytomność umysłu, musisz
zatem odpocząć, skarbie.
- Nie chcę... cię opuszczać - wyszeptała Vida.
- Kiedy już będziemy po ślubie, czyli według moich
planów jutro wieczorem - odparł książę - albo najpózniej
następnego dnia, nigdy już nawet na chwilę mnie nie opuścisz.
Idz, prześpij się kilka godzin, kochana, i śnij o mnie, tak jak ja
będę śnił o tobie.
Pociągnął ją do sypialni i zaczekał aż znajdzie się w łóżku,
a wtedy otulił ją kołdrą i bardzo delikatnie pocałował w usta.
- Kocham cię! Uwielbiam cię! Szaleję za tobą! -
powiedział. - Teraz i na całą wieczność!
Vida została obudzona przez Margit, która przyniosła jej
filiżankę kawy i powiedziała:
- Jego wysokość czeka na panienkę w wagonie
bawialnym.
- Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałaś? - zapytała
Vida. - Mogłabym już z nim tam być!
- On przecież spał, tak samo jak panienka - odpowiedziała
Margit.
Nagle łzy jej napłynęły do oczu.
- Ach, panienko, jego wysokość mówi, że macie wziąć
ślub, a ja nie wiem czy śmiać się, czy płakać!
- Tak... mamy się pobrać - powiedziała Vida - i jestem
szczęśliwa, Margit, tak bardzo szczęśliwa.
- Nigdy, przenigdy bym nie pomyślała, że to się może
stać! Ale on ma wszystkie zalety, które kobieta pragnie
znalezć w mężczyznie, nie można zaprzeczyć.
- Nie można, Margit, a ja nie zamierzam nawet próbować!
- zaśmiała się Vida.
Wstała z łóżka i umyła się. Gdy zaczęła szukać swoich
ubrań, Margit przyniosła jej strój chłopki. Vida popatrzyła na
niego ze zdumieniem, a Margit wyjaśniła:
- Jego wysokość powiedział, że ma panienka to założyć, a
ja mam zapleść panience włosy w dwa warkocze, żeby
panienka wyglądała na młodą dziewczyną około szesnastu lat.
- Ja... ja nie rozumiem.
- Spodziewam się, że jego wysokość przedstawi panience
swój plan - powiedziała Margit - ale proszę pamiętać, że
musimy przedostać się przez granicę.
Vida nagle znów zaczęła się bać. Mogli nie zostać
wypuszczeni z Rosji, a przynajmniej zostać zatrzymani aż do
czasu gdy przyjdą instrukcje carskiej tajnej policji.
Vida założyła strój chłopki, który nie był pierwszej
świeżości. W wielu miejscach miał łaty, a rozdarcia na
rękawach koszuli były umiejętnie zacerowane. Strój
uzupełniała wełniana chusta na ramiona. Na nogi musiała [ Pobierz całość w formacie PDF ]
