Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 02 Niewolnicy miĹoĹci
Barbara Cartland Love, Lords & Lady Birds (pdf)
Dussler Barbara AnioĹy naprawdÄ istniejÄ
Cartland Barbara Poskromienie lady Lorindy
Cartland_Barbara_Tajemnica_Anuszki
Cartland_Barbara_ _PrzeÄšâşladowana_KsiĂâ˘ÄšÄ˝niczka
Cartland Barbara W ramionach ksiÄcia
Cartland Barbara Rapsodia miĹoĹci
McMahon Barbara RozwaĚĽny i romantyczna
Roberts Nora_Tajemniczy sć siad
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jej wyjazd, i to było dla niej straszne. Oczywiście, gdyby kochał ją tak
bardzo jak ona jego, nigdy nie zgodziłby się na ponowne rozstanie. Być
może oszukiwała samą siebie, wierząc, że chciał, by została na farmie
dlatego, że ją kochał. Teraz okazało się, że była po prostu dodatkiem do
Sama. Niestety jego przerażający spokój sprawił, że zabrakło jej odwagi, by
go o to spytać.
Masz rację odparła. Pójdę się spakować.
Z zapartym tchem czekała, aż usłyszy coś, co da jej choć najmniejszy
promyk nadziei. O Boże! Jeszcze wczoraj przytulał ją, szepcząc do ucha
136
RS
słodkie słówka, a teraz po prostu stał z zaciętą miną, trzymając ręce w
kieszeniach dżinsów.
Bezradnie potrząsnęła głową i wyszła z salonu.
Przez resztę wieczoru chodziła po domu, zbierając rzeczy swoje i
dziecka. Jak to możliwe, że tyle tego się nagromadziło? Słyszała, jak Jacob
rozmawia przez telefon z kierowcami ciężarówek na temat przewozu bydła
oraz z handlarzami. Zadzwonił nawet do Hildy Knowles, żeby poprosić ją o
zaopiekowanie się psami.
Był tak zajęty, że wziął talerz z kanapkami i zjadł kolację w gabinecie.
Zdenerwowana Nell zjadła kawałek chleba, siedząc na stołku w kuchni i
wpatrując się w okno.
Kiedy Jacob skończył rozmawiać przez telefon, westchnął ciężko i
zaczął stawiać na kartce krzyżyki. Co za okropny dzień! Przez cały wieczór
starał się robić wszystko, by zapomnieć o tym, co się jutro stanie.
Jutro o tej porze będzie znał najgorszą prawdę. Szarpnął długopisem,
robiąc dziurę w kartce. W porywie złości zgniótł ją w kulkę i wyrzucił do
kosza.
Rodzinna sielanka, w jakiej żyli przez ostatnich kilka tygodni, jest
równie nietrwała jak ten papier. Tak krótko byli razem z Nell. To
najpiękniejszy okres w jego życiu, ale już się kończy.
Niestety nie mógł nic zrobić, by uratować swoje szczęście.
Nell zamknęła oczy i zwinąwszy się w kłębek na łóżku, nasłuchiwała
odgłosów dochodzących z łazienki. Jacob brał prysznic. Potem usłyszała
jego ciche kroki po dywanie w sypialni. Wstrzymała oddech, gdy materac
ugiął się lekko i Jacob położył się obok niej.
Spisz? spytał szeptem.
137
RS
Ze ściśniętą krtanią odwróciła się ku niemu. Za jego plecami
połyskiwał nikły blask księżyca. Choć bardzo tego pragnęła, nie odważyła
się przytulić do Jacoba.
Wstrzymała oddech, gdy musnął dłonią jej policzek.
Nie martw się powiedział. Jutro będę z tobą. Wtedy się
rozpłakała.
Pochylił się nad nią, odgarniając włosy z twarzy.
Nell szepnął.
Zarzuciła mu ręce na szyję i zaczęli się pieścić i całować. Nawet
dwadzieścia lat temu nie kochali się tak namiętnie i żarliwie. Zdawało się, że
pragną wyrazić w ten sposób to, czego nie umieli powiedzieć na głos.
Pózniej, gdy leżeli jak wyczerpani rozbitkowie na brzegu, Nell miała
nadzieję, że wreszcie będą mogli porozmawiać.
Chyba pobiłam twój rekord powiedziała.
Jaki rekord?
Byłam tu prawie miesiąc.
A, tak. Uśmiechnął się ze smutkiem. Z niepokojem oczekiwała
dalszych słów.
Lepiej już śpij, Nell powiedział. Jutro musimy bardzo wcześnie
wstać.
Stanęli przed drzwiami zaniedbanego domu na przedmieściach
Sydney. Nell ze zdenerwowania zrobiło się niedobrze. Jacob z ponurą miną
nacisnął dzwonek.
Z bijącym sercem nasłuchiwali kroków Mitcha Bradleya. Jacob
poklepał Nell po ramieniu, ale nie miał siły się uśmiechnąć. Poprawiła na
ramieniu torbę, w której były rzeczy dziecka, i przytuliła Sama. Maluch
uśmiechnął się, chwycił kosmyk jej włosów i pociągnął do siebie.
138
RS
Ty łobuziaku! szepnęła, biorąc go za rączkę.
Jaka szkoda, że był dzisiaj taki grzeczny. Mitch będzie nim
zachwycony, a potem może się okazać, że nie potrafi sobie z nim poradzić.
Zerknęła z obawą na zaniedbany ogród przed domem. Wśród
chwastów leżały dwie puste puszki po napojach i zmięta papierowa torebka.
Może go nie ma w domu wymamrotała z nadzieją w głosie.
Powiedział, że na pewno będzie odparł Jacob. Tylko chyba
jeszcze śpi.
O pierwszej po południu?
Nie zapominaj, że gra w zespole rockowym.
Jak mogłabym o tym zapomnieć? Znów poczuła skurcz żołądka.
Wczoraj wieczorem nie miała odwagi powiedzieć, że nie zgadza się na
wyjazd. Teraz było już za pózno.
Zadzwonię jeszcze raz oświadczył, unosząc dłoń.
Nie, Jacob. Zaczekaj. Zmarszczył brwi.
Musimy z nim porozmawiać, Nell.
Wiem odparła pospiesznie. Ale chcę cię o coś spytać. Opuścił
rękę.
Co się stało? Przygryzła wargi.
Co będzie, jeśli stracimy Sama? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
