Dussler Barbara AnioĹy naprawdÄ istniejÄ
McMahon Barbara RozwaĚĽny i romantyczna
McMahon Barbara MaÄšâĚĽeÄšâska umowa
Dom na klifie Barbara Delinsky
McMahon_Barbara_Rozwazny_i_romantyczna
Hannay Barbara Wymarzona randka
Hannay Barbara Odzyskane szczÄĹcie
Krzyszton Barbara Karolino, nie przeszkadzaj
Antologia BarbarzyĹcy [Rebis] 01 BarbarzyĹcy_ Tom 1 (1991)
Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 02 Niewolnicy miĹoĹci
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pauzie. Towarzyszenie księżnej uważam za za
szczyt! Spojrzał na Mariskę. Czy o siódmej rano
nie będzie za wcześnie dla waszej książęcej wysokości?
spytał.
Nie, nie... oczywiście, że nie! zająknęła się
Mariska, której nagle świat wywrócił się do góry
nogami.
A zatem, Arkley, przygotujesz wszystko i po
prosisz, żeby ze stajni przysłano mi rachunek?
Zrobię to z przyjemnością, książę! odpowiedział
lord Arkley. A teraz proszę mi wybaczyć, ale widzę,
że jego królewska mość mnie przywołuje.
Odszedł, a Mariska wstrzymała oddech. Czy to była
prawda? Czy to mogła być prawda... że Friedrich, który
nie pozwalał jej jezdzić konno w domu, nawet tylko od
czasu do czasu, teraz organizował jej przejażdżkę w Ma-
rienbadzie? W dodatku z lordem Arkleyem?
69
Już zamierzała o tym z księciem porozmawiać, ale
akurat wrócił detektyw z następnym kubkiem wody.
Cholerne świństwo! wykrzyknął książę bez
słowa podziękowania, biorąc naczynie z jego rąk.
Podniósł je jednak do ust, a Mariska, patrząc poprzez
otaczający ich tłum, dostrzegła w oddali lorda Arkleya
stojącego obok króla. Obaj śmiali się z czegoś, co im
opowiadał markiz da Soveral, znany z wybornego
dowcipu. Wydało jej się nagle, że słońce świeci jaśniej
niż kiedykolwiek, a muzyka grana przez orkiestrę porywa
ją do śpiewu i tańca.
Dziękuję! Dziękuję! chciała krzyknąć do męża, ale
pośpiesznie powstrzymała cisnące się jej na usta słowa.
Wiedziała od dawna, że jeśli tylko zanadto się radowała
czymś, co ją miało spotkać, mąż z sadystyczną radością,
czerpaną z zadawania jej bólu, w ostatniej chwili zmieniał
zdanie.
Friedrich spojrzał na nią nagle, jak gdyby wiedział, co
czuła.
Właśnie tego pragnęłaś, czyż nie? Przejażdżki
konnej?
Bardzo miło będzie pojezdzić odrzekła spokojnie
Mariska. Dziękuję, że o tym pomyślałeś, Friedrichu.
Po wyrazie jego twarzy poznała a może pod
powiedział jej instynkt że to nie był jego pomysł.
A jeśli nie jego to czyj? Ale zaraz doszła do wniosku,
że ma nadmiernie rozbudzoną wyobraznię. Z jakiegoś
powodu, którego nie umiała odgadnąć, książę starał się
zbliżyć do lorda Arkleya i wybrał nieco okrężną drogę
do tego celu. Miała jedynie nadzieję, że lord Arkley nie
uzna jej za kłopotliwe towarzystwo. Może wolałby być
sam. Albo pojechać na przejażdżkę z kimś innym.
70
Ponieważ Mariska przez ostatnie trzy lata była nie
ustannie obrażana i poniżana przez jedynego człowieka,
z którym miała kontakt, czuła się bardzo niepewnie.
Przez cały dzień zadręczała się myślą, że jej towarzystwo
narzucono lordowi, ten zaś nie mógł zrobić nic innego,
jak tylko zgodzić się na propozycję księcia.
Tego wieczoru Friedrich, jakby żałując tej drobnej
uprzejmości, zachowywał się jeszcze gorzej, bardziej
obrazliwie niż zwykle. Jedli kolację tylko we dwoje
i książę doszukiwał się braków w każdej z potraw, które
księżna zamówiła w nadziei, że sprawi mu przyjemność.
Pił też więcej niż zazwyczaj i pod koniec posiłku wpadł
w nastrój agresji, który Mariska znała aż za dobrze.
Musiała się trzymać poza zasięgiem jego rąk, inaczej
zwykle ją chwytał. Tak właśnie zdarzyło się dwa dni
temu. Nie mogła mu się wyrwać, bo był od niej
zdecydowanie silniejszy, on zaś okładał ją cienkim
skórzanym biczem, który zawsze miał przy sobie.
Josef wciąż udawał, że zapomina o pejczu, ale gdy
tylko książę znalazł się w swym fotelu, natychmiast się
dopominał o niego. Chował go pod pledem, którym
okrywał kolana, i Mariska o tym wiedziała.
Teraz, gdy kolacja dobiegła końca, książę przestał ją
wyzywać z powodu jakiegoś wyimaginowanego błędu
i powiedział ze złowieszczą nutą w głosie:
Chodz tutaj!
Mariska wstała, ale widząc wyraz jego oczu z rozmys
łem odwróciła się i wyszła z salonu. Za sobą słyszała
wołanie, ale już nie zważała na jego krzyk.
Zaprowadzę go do łóżka, wasza książęca wyso
kość szepnął służący.
Dziękuję ci, Josefie odparła Mariska.
71
Zamknęła na klucz drzwi swej sypialni i usiadła
z twarzą w dłoniach, usiłując powstrzymać płacz. Fried
rich jej nienawidził i nieważne było, co dla niego robiła.
Nienawidził, bo była młoda i mogła się swobodnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]
