Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 02 Niewolnicy miĹoĹci
Barbara Cartland Love, Lords & Lady Birds (pdf)
Dussler Barbara AnioĹy naprawdÄ istniejÄ
Cartland Barbara Poskromienie lady Lorindy
Cartland_Barbara_Tajemnica_Anuszki
Cartland_Barbara_ _PrzeÄšâşladowana_KsiĂâ˘ÄšÄ˝niczka
Cartland Barbara W ramionach ksiÄcia
Cartland Barbara Rapsodia miĹoĹci
Dom na klifie Barbara Delinsky
Brandy Golden The Sky Singer [DaD] (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Nic o tym nie wiedziałam - z ożywieniem podjęła Rennie.
- To bardzo ciekawe, prawda, Marc?
Uśmiechnął się z przymusem.
- Owszem, bardzo ciekawe.
Odłożył widelec i odchylił się do tyłu, czekając, co Rennie
teraz zrobi.
- Wiesz, Marc studiował w Stanford z moim bratem ciote
cznym Keithem.
Niemal się uśmiechnął. Rennie nie zraża się łatwo!
- Beth i Rolly też tam studiowali - wtrąciła Julie. - Jack
i Roger oczywiście poszli do Berkeley, więc stale były dyskusje,
która uczelnia jest lepsza.
- Widzę, że masz sporą rodzinę - zauważył Marc.
- Tak, zaraz ci powiem... - Zaczęła wyliczać kolejne osoby,
od razu informując, czym się zajmują.
Marc jęknął w duchu. Co też go podkusiło! Już po tych nie
kończących się opowieściach o szpitalu powinien wiedzieć, jak
to się skończy. Ze znużeniem przysłuchiwał się pełnym zachwy
tu i uniesień opisom.
Wykorzystał chwilę, gdy na moment przerwała, i podniósł
się z miejsca.
- %7łałuję, że nie mogę wysłuchać wszystkiego, ale czas na
mnie. Muszę wracać do pracy.
- Och, która to godzina? Czas tak szybko minął, że nawet się
nie spostrzegłam, że zrobiło się pózno. Za nic nie chcę spóznić się
do szpitala, oni tak na mnie czekają. Może wezmiemy razem
taksówkę? Rennie, było cudownie. Koniecznie musimy znowu się
spotkać, jak najszybciej. Zadzwonię do ciebie... - Odsunęła
krzesło i wstała, z uśmiechem patrząc na Marka.
85
Rennie patrzyła na nich z zadowoloną miną.
- Jasne, umówimy się na jakiś lunch.
Niepotrzebnie jest z siebie taka zadowolona, skrzywił się
w duchu Marc. Julie też się mocno rozczaruje, jeśli sądzi, że
skoro razem wychodzą, to to coś znaczy.
- Rennie, wpaść do ciebie dziś wieczorem, czy ustalimy
inny dzień? - Podszedł bliżej Rennie i pochylił się lekko.
Zrobił to celowo. Czasem gest bywa bardziej wymowny niż
słowa.
- Dzisiaj? - Popatrzyła na niego ze zdumieniem.
- Koło ósmej. - Musnął jej usta, wyprostował się. - Wyj
dziemy razem, Julie, ale nie potrzebuję taksówki. Biuro mam
kilka kroków stąd i chętnie się przejdę.
Usiadł wygodnie w fotelu, przerzuciwszy przedtem mary
narkę przez oparcie. Jeszcze raz popatrzył na leżące przed nim
dokumenty, ale nie mógł się skoncentrować. Czekał. Znając
Rennie, domyślał się, że nie puści mu płazem tego, jak się
zachował. Ciekawe, kiedy zadzwoni i zmyje mu głowę?
Drzwi otworzyły się z hukiem, uderzyły o ścianę. Marc pod
niósł wzrok znad papierów. Prawie się uśmiechnął. A więc te
lefonu nie będzie.
- Nie może pani... - Rachel daremnie próbowała powstrzy
mać rozgorączkowaną dziewczynę.
Rennie zupełnie nie zwracała na nią uwagi. Jak burza wpadła
do środka, rzuciła torebkę na fotel, oparła ręce na biodrach i
z furią popatrzyła na Marka.
Odsunął papiery, skinął do sekretarki.
- W porządku, Rachel. Zaraz to załatwię.
Gdy tylko drzwi się za nią zamknęły, Rennie wybuchnęła:
- Co zaraz załatwisz? Myślałam, że naprawdę chodzi ci
o znalezienie żony! Wychodziłam ze skóry, by wynalezć ideał,
8 6
który spełni twoje wymagania. A ty za każdym razem, gdy cię
z kimś poznaję, zachowujesz się jak idiota i sugerujesz, że mię
dzy nami coś jest! - Rąbnęła pięścią w blat biurka.
Z pewnością musiała poczuć ból, ponieważ biurko jest bar
dzo solidne.
- Ustaliliśmy, że wpadasz na nas przypadkowo. Zamiast
tego anonsuje cię kierownik sali i jeszcze oświadcza, że jeste
śmy umówieni! Pomyślałeś przez chwilę, w jakiej sytuacji mnie
stawiasz? Całe szczęście, że Julie wyszła z tobą i uniknęłam jej
pytań!
Umilkła, zaczerpnęła powietrza.
- Ale to jeszcze nie wszystko - odezwała się gwałtownie,
nim zdążył otworzyć usta. - Jak mogłeś publicznie mnie poca
łować! Czy ty masz pojęcie, jak Julie to odebrała? I nie ona
jedna. Dwa stoliki dalej siedział Steve Crawley, dobry przyjaciel
Theo. Już sobie wyobrażam, co mu naopowiada! A Theo nie
poprzestanie na wzmiance, że byłam na lunchu z mężczyzną,
wyciągnie od niego szczegóły. I przypomni sobie, że byliśmy
razem u Patty. Cała rodzina będzie przekonana, że coś nas łączy,
a oni nic o tym nie wiedzą!
Odwróciła się i podeszła do okna. Marc nie odrywał od niej
oczu. Czy rzeczywiście jest taka wściekła, czy może jest jeszcze
inny powód tego wzburzenia? Po chwili milczenia Rennie wró
ciła do biurka.
- Nie masz mi nic do powiedzenia?
Wzruszył ramionami.
- O czym tu mówić? Nie szukam takiej kobiety jak Julie.
Rennie wzniosła oczy do nieba, opadła na krzesło.
- To trzeba było zachować się normalnie. Ale nie, musiałeś
specjalnie przy niej oznajmiać, że wpadniesz do mnie wieczorem.
Założę się, że Steve też to słyszał. Wspaniale. Teraz mama zacznie
mnie cisnąć, dlaczego nic jej o tobie nie powiedziałam. Będzie jej
87
przykro, że mam przed nią tajemnice, a przecież nie mam po
wodu, żeby wspominać o tobie, bo nic nas nie łączy. Nie chcę
im mówić, że mam problemy z firmą, zaraz zaczną wciskać mi
pieniądze. A ja chciałam sama do czegoś dojść. Cholera!
Marc popatrzył na nią uważnie. Czy mu się wydaje, że dziś
Rennie jest jakaś niższa? Uniósł się lekko, zerknął na jej nogi.
No tak, powinien się tego domyślić. Pantofle leżały obok.
- Co ci się nie podoba w Julie? Jest ładna, wykształcona, uwiel
bia dzieci. Wymarzona partnerka. W sam raz dla ciebie.
Oparł się wygodniej i patrzył, jak dziewczyna krąży po ga
binecie. Miała pociemniałe z gniewu oczy, zaróżowione policz
ki. Ciekawe, czy przez to jej skóra jest cieplejsza, przebiegło
mu przez myśl. Może by się uspokoiła, gdyby ją teraz pocało
wał? Raczej mało prawdopodobne.
- Owszem, jest ładna, ale dla mnie trochę za niska. Chyba to
przyznasz? - zapytał niewinnie, nie przestając jej obserwować.
- Za niska? Przecież Julie jest niewiele niższa ode mnie. Ja
też jestem za niska? Nawet słowem nie wspomniałeś na temat
wzrostu. Miała być szykowna i z dobrej rodziny. Ale nic nie
mówiłeś o wzroście. Ani razu, pamiętałabym.
Rennie jest odpowiedniego wzrostu, skonstatował w duchu.
Sięga mu do ramienia. Musi się nieco pochylić, by ją pocałować,
ale jest w sam raz, gdy trzyma ją w objęciach.
- Wzrost ma pewne znaczenie. Jak będę ją całował? Chyba
nie chcesz, żebym przez całe życie cierpiał na ból krzyża?
Zmarszczyła brwi, jakby ją coś zastanowiło. Odwróciła
wzrok. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
