Boge Anne Lise Grzech pierworodny 04 Dziecko miĹoĹci
Andrew Sylvia Przyjaciel czy ukochany.03 MiĹoĹÄ puĹkownika
M012. Wood Carol MiĹoĹÄ zwyciÄĹźca wszystko
0155. Hammond Rosemary Bariera na drodze miĹoĹci
Dirie Waris List do matki. Wyznanie miĹoĹci
046. Alexander Meg Dziecko miĹoĹci
045. Mortimer Carole Szansa na miĹoĹÄ
Maxwell L.Gina Ucieczka do MiĹoĹci Tom 1
Iding Laura MiĹoĹÄ to za maĹo
Ransom S.C BĹÄkitna miĹoĹÄ 02 BĹÄkitna magia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
gadała jak najęta; wszystko przebiegało według dobrze
znanego Orlenie scenariusza.
Po dziewięciu wieczorach zorientowała się, że repertuar
Znieżka jest nader ograniczony. Zwracając się do
publiczności, Jenny prosiła o podpowiedzenie jakiegoś
wyrazu, najlepiej składającego się z trzech liter, by więcej
osób mogło wziąć udział w zabawie. W rzeczywistości sama
wybierała odpowiednie słowo. Ponad ogólną wrzawę wybijało
się zwykle kilka pojedynczych głosów, ale Jenny, wskazując
na koniec sali, wołała:
- Czy pan powiedział szal"? Tak, szal! Znieżek ułoży go
dla pana. Będzie panu w nim do twarzy!
Widownia wybuchała śmiechem i nikt nie zauważył, że
słowo szal" tak naprawdę padło z ust Jenny, a nie z kręgu
publiczności. Orlena miała czas wybrać melodię, którą
Znieżek znał, i odpowiednio akcentując niektóre dzwięki,
podpowiadała zwierzęciu, którą literę ma wybrać. Koń był
inteligentny i lubił występy.
Orlena przekonała się wkrótce, jak bliskie więzi łączyły
woltyżerkę i jej wierzchowca. Ilekroć Jenny zjawiała się na
łące, gdzie Znieżek skubał trawę, ogier nadbiegał galopem,
wciskał jej łeb pod ramię, a ona głaskała go, przemawiając do
niego czule.
- Jak długo ćwiczyła pani ten numer? - spytała pewnego
razu Orlena.
- Trudno mi powiedzieć, ile to trwało lat - odparła Jenny.
- Zaczęłam ćwiczyć jeszcze z ojcem. Najpierw mieliśmy
innego konia; ale nie był taki dobry jak Znieżek. A potem
ojciec wytresował Znieżka, i to tak dobrze, że teraz potrafi
zrobić prawie wszystko, czego od niego wymagam.
Pogłaskała biały kark zwierzęcia, przytuliła policzek do
śnieżnobiałej grzywy. Orlena była wzruszona tym widokiem.
Tamtego pamiętnego wieczoru, gdy musiała wystąpić bez
dłuższych prób, przeżyła szok; długo jeszcze śniło jej się to po
nocach.
Gdy Jenny powiedziała, że może spróbować swych sił,
Orlena zapłaciła dorożkarzowi, zrzuciła płaszcz i kapelusz i
usiadła do fortepianu. Była przekonana, że jej palce nie
odnajdą odpowiednich klawiszy, że nie zagra tak jak należy
żądanej melodii. Ale pierwsze dzwięki muzyki jak zwykle
ukoiły ją, ukołysały i w miarę jak grała, nabierała pewności.
Pomagała jej w tym świadomość, że dotyka wspaniałego
instrumentu - był to ostatni model fortepianu firmy John
Broadwood.
- Dyrekcja stara się, by wszystko było najwyższej jakości
- skomentowała Jenny uwagę Orleny. - Dlatego nasze konie są
najlepsze.
Fortepian był rzeczywiście doskonały, o wiele lepszy od
wiedeńskiego, jaki miała u siebie w domu. Zresztą ojciec od
lat nie pozwalał go nastroić. Co za rozkosz używać pedałów
piano", i forte", wsłuchiwać się w mocne, soczyste i
dzwięczne brzmienie instrumentu!
Ale nie mogła się dać porwać muzyce, tak jak tego
pragnęła, musiała bowiem pilnie obserwować Znieżka, by nie
spóznić się z zagraniem odpowiedniego dzwięku. Po dwóch
godzinach ćwiczeń Jenny klasnęła w dłonie z zachwytem.
- Jest pani wspaniała! - wykrzyknęła. - Po prostu
wspaniała! Nigdy nie miałam tak dobrego pianisty!
- Czy to znaczy... że jestem przyjęta? - spytała Orlena.
- Oczywiście! - odparła Jenny. - To znaczy... jeśli mówiła
pani poważnie, że szuka pani pracy.
- Jak najpoważniej - odparła Orlena. - Nie mam też gdzie
się zatrzymać.
Jenny, zajęta własnymi problemami, pojęła nagle, że jej
gość też ma kłopoty.
- Czy to znaczy, że nie może pani mieszkać z Terrym?
- Terry nie może wiedzieć, że jestem tutaj - powiedziała
szybko Orlena. - To bardzo ważne, Jenny.
Widząc, że Jenny zamierza wypytać ją szczegółowo o całą
sprawę, dodała:
- Nie chcę się wdawać w dyskusje, jak i dlaczego; po
prostu muszę zachować incognito i koniec! Muszę się
przebrać; może założyć okulary albo woalkę?
Jenny chwilę spoglądała na nią w zadumie, wreszcie
rzekła:
- Mam pomysł. Jeśli naprawdę zależy pani na tym, by
pani nikt nie rozpoznał, mam na to sposób.
- Jaki?! - zawołała Orlena zaciekawiona. Wyobraziła
sobie siebie w stroju klowna z uszminkowaną przesadnie
twarzą.
- Mam gdzieś w szafie śliczny kostium, damy weneckiej;
jednym z elementów stroju jest maska
Orlena wydala okrzyk zachwytu.
- Jest pani bardzo mądra, Jenny! To jest dokładnie to,
czego mi potrzeba; w masce na pewno nikt mnie nie rozpozna. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
