Boge Anne Lise Grzech pierworodny 04 Dziecko miĹoĹci
Antologia BarbarzyĹcy [Rebis] 01 BarbarzyĹcy_ Tom 1 (1991)
Carpenter Leonard Conan Tom 50 Conan Gladiator
Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 144 Wezwanie z pĂłĹnocy
Andrew Sylvia Przyjaciel czy ukochany.03 MiĹoĹÄ puĹkownika
M012. Wood Carol MiĹoĹÄ zwyciÄĹźca wszystko
0155. Hammond Rosemary Bariera na drodze miĹoĹci
Dirie Waris List do matki. Wyznanie miĹoĹci
046. Alexander Meg Dziecko miĹoĹci
045. Mortimer Carole Szansa na miĹoĹÄ
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Zakręt Samobójców.
Do tej pory jechali idealnie prostą drogą, ale teraz mieli przed
sobą zakręt o 180 stopni, który zyskał swoją nazwę dwadzieścia
kilka lat temu, kiedy miejscowy nastolatek wszedł w niego zbyt
szybko, rozbił się i zmarł. Wszyscy mówili, że przecież wiedział o
zakręcie, więc musiał chcieć popełnić samobójstwo.
%7łycie Kat nie było co prawda usłane różami, ale na pewno
nie chciała się zabić.
Zwolnij! Zabijesz nas!
Zanim zdążyła powtórzyć prośbę, Irol pochylił się mocno w
prawo, zmuszając ją do tego samego. Przechylili się tak bardzo, że
musieli skrócić swoją odległość od ziemi co najmniej o połowę.
Kat widziała już oczyma wyobrazni, jak spadają z motocykla i
zdzierają skórę o chropowatą nawierzchnię bocznej drogi. Przeszył
ją dreszcz. Ale jej czarnowidztwo nie zdołało stłumić głosu
rozsądku, który mówił, że Irol wie, co robi, i że mimo
absurdalnego nachylenia motocykl wchodzi w ostry zakręt z
przedziwną lekkością i ogromną prędkością.
Cadillac nie miał tyle szczęścia. Nawet przez masywny kask
Kat usłyszała pisk opon, kiedy ktoś dał ostro po hamulcach, zaraz
potem rozległ się zaś trzask miażdżonej blachy.
Kat nie miała odwagi się obejrzeć. Wystarczyło jej, że
reflektory przestały już przeszywać otaczającą ich ciemność. Irol
spuścił trochę nogę z gazu i zamiast jechać z prędkością
nadświetlną, zwolnił do prędkości światła, dzięki czemu jej
żołądek mógł się uspokoić& z grubsza.
Kat zawsze się zastanawiała, dlaczego część kobiet, zamiast
prowadzić motocykl, woli jezdzić z tyłu. Ale przytulona do Irola,
czując przenikające jej ciało wibracje silnika, już rozumiała.
Choć ledwo się znali, tego rodzaju jazda była niezwykle
intymna. Wyraznie zarysowane mięśnie brzucha Irola falowały pod
jej szeroko rozłożonymi dłońmi, kiedy Irol przechylał się razem z
motocyklem na różne strony. Jej piersi przyciskały się do jego
pleców, a ponieważ obcisła spódniczka podjechała do góry,
wrażliwe miejsce między jej udami przyciskało się do jego
pośladków. Każde poruszenie Irola było jak zmysłowy dotyk,
który przeszywał jej strefę erogenną impulsami elektrycznymi.
Czuła się przez to pobudzona i podniecona. I cholernie
sfrustrowana, bo nie miała zielonego pojęcia, co z tym wszystkim
zrobić.
Jakieś piętnaście minut pózniej zjechali z głównej szosy na
żwirowaną drogę dojazdową, która wiła się tunelem utworzonym
przez porosty zwisające z ciągnących się wzdłuż drogi cyprysów.
Zatrzymali się przed małym domem, do złudzenia
przypominającym domek kempingowy: wyłożonym ciemnym
drewnem, z szerokim gankiem od frontu. Po lewej znajdowały się
garaż i stara stodoła.
Irol wyłączył silnik, pomógł jej zejść, a potem sam zsiadł.
Widząc, jak przerzuca nogę nad siedzeniem, pomyślała, że
wygląda jak współczesny rycerz zsiadający z opancerzonego
wierzchowca.
Cholera. Może uszkodziła sobie nie tylko rękę. Jej rozum też
musiał poważnie ucierpieć, skoro przychodziły jej do głowy tego
rodzaju myśli: skoro wyobrażała sobie, że Irol czy w ogóle
jakikolwiek mężczyzna jest rycerzem na białym koniu i
przybywa uwolnić ją z kamiennej wieży.
Irol pomógł jej ściągnąć kask, a Kat miała głęboką nadzieję,
że jej policzki tylko wydają się aż tak rozpalone po jezdzie.
Chodz powiedział i odwrócił się w stronę prowadzących
na ganek schodków. Wejdzmy do środka, zanim Pani Sykalska
zechce obadać nieznajomą.
Kat ruszyła za nim, usiłując po drodze przeczesać palcami
splątane włosy. Poddała się jednak, ściągnęła z nadgarstka gumkę i
upięła włosy w niechlujnego kucykokoka.
Kto to jest pani Sykalska?
A taka jedna, na wpół dzika, co to ma trudności w
kontaktach. Lubi przesiadywać pod gankiem. Irol otworzył
skrzypiące drzwi, zatrzymał się i uśmiechnął półgębkiem. Mnie i
Xandera akceptuje, bo raczymy ją kurczakiem, ale nie jest zbyt
przyjaznie nastawiona do obcych.
Może mnie by polubiła odparła Kat. Mam rękę do
kotów.
Irol parsknął, otworzył szerzej ciężkie drzwi i przepuścił ją
przodem.
Nie wątpię.
Kat weszła do środka i rozejrzała się, próbując zdecydować,
czy wnętrze pasowało do tego, co wiedziała o Irolu. Po krótkiej
chwili znała już odpowiedz.
Nie.
Gdyby była pośredniczką w agencji nieruchomości,
zareklamowałaby ten dom jako wnętrze o otwartym planie. Przede
wszystkim dlatego, że w głównej części mieszkalnej nie było
żadnych ścian. Znajdująca się po prawej stronie kuchnia została
wydzielona jedynie za pomocą małego kompletu jadalnianego,
ustawionego na środku pomieszczenia. Wyglądał tak, jakby
pochodził z second-handu, a potem został podarowany jako gryzak
dla miotu ząbkujących szczeniaków.
Salon zajmował lewą część pomieszczenia. Kanapa i mała
sofa, obciągnięte tapicerką z beżowej skóry, tworzyły kąt prosty, a
między nimi znajdował się gigantyczny podnóżek z tego samego
kompletu. Wróć. Podnóżek był duży. To telewizor LCD był
gigantyczny.
Kat zastanawiała się przez chwilę, czy mężczyzni
kompensują sobie pewne braki nie tylko ekstrawaganckimi
samochodami, ale też elektroniką. Przypomniał jej się widok Irola
bez koszulki, dumny i męski& Nie, niemożliwe.
Na tylnej ścianie, w równych odstępach, widniały trzy pary
drzwi. Powinny być w zasadzie opatrzone numerami, bo [ Pobierz całość w formacie PDF ]
