Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 02 Niewolnicy miĹoĹci
Barbara Cartland Love, Lords & Lady Birds (pdf)
Cartland Barbara Poskromienie lady Lorindy
Cartland_Barbara_Tajemnica_Anuszki
Cartland_Barbara_ _PrzeÄšâşladowana_KsiĂâ˘ÄšÄ˝niczka
Cartland Barbara W ramionach ksiÄcia
Cartland Barbara Rapsodia miĹoĹci
McMahon Barbara RozwaĚĽny i romantyczna
McMahon Barbara MaÄšâĚĽeÄšâska umowa
Bratny, Roman Kolumbowie rocznik 20 Tom 2
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
badań, w którym -czy mi się to podoba, czy nie - będę musiała wziąć udział. A dzisiaj po południu
chcą ci już zrobić punkcję szpiku kostnego".
Jak ja to przetrwam? Punkcja szpiku kostnego - jak to koszmarnie brzmi. Jestem taka zmęczona i
oklapnięta. Sflaczała dętka, ot co. Nawet na strach potrzeba energii, a moje rezerwy chyba się już
wyczerpały. Wszystko mi jedno, umrę czy nie. Udawanie zdrowej" kosztowało mnie zbyt wiele
sił. Być martwym nie może być gorsze od tego totalnego wyczerpania. Nie chcę być dłużej
dręczona. A już na pewno nie chcę iść pod nóż.
Czuję się zbyt słaba, żeby wszystkie te myśli wypowiedzieć na głos. Mama domyśla się zapewne,
co się dzieje w mojej głowie i dlatego teraz przemawia łagodnie, żeby mnie uspokoić. Jej kojący
głos jest prawdziwym balsamem na moją zbolałą duszę: Nie bój się Basiu, głowa do góry! To
wcale nie będzie takie straszne. Pójdę z tobą na salę operacyjną i pozostanę tam podczas całego
zabiegu".
Obiecujesz?" - Mój głos jest równie słaby jak ja sama. Mama kiwa głową na znak, że rozumie, co
chcę jej powiedzieć. Najchętniej zaprosiłabym na salę operacyjną również tatę, ale wiem, że nie
mogę mu tego zrobić. Biedny tata, na pewno zemdlałby, widząc co tam ze mną wyprawiają. Jak to
dobrze, że mama, która z wykształcenia jest fizjoterapeutką, będzie mogła stanąć na wysokości
zadania. Brała już udział w niejednej operacji. Ona na pewno nie pęknie".
Moi biedni rodzice! Chcą walczyć razem ze mną z tym parszywym choróbskiem, są tutaj tylko dla
mnie i wiem, że nigdy mnie nie opuszczą. Nagle robi mi się wstyd. Jak
60
w ogóle mogłam tęsknić za śmiercią? Przecież to idiotyczne! Nie mogę odejść. Przecież nie mogę
zostawić mamy samej...
W południe zabierają mnie z pokoju. Pielęgniarz pcha niespiesznie mój fotel w kierunku sali
operacyjnej. Pogodzona z losem siedzę na swoim tronie" bez ruchu. Tym razem mama musi pchać
tylko stojak do kroplówki. Wcale niezle sobie radzi. Ma już nieco wprawy i potrafi robić to jedną
ręką. Drugą trzyma mocno moją drżącą, wilgotną ze strachu prawicę.
W przedpokoju, niewielkim pomieszczeniu sąsiadującym z salą operacyjną, pielęgniarz układa
mnie ostrożnie na leżance, która, podobnie jak mój fotel, zaopatrzona jest w kółka. Leżę więc i
czekam. Potem przychodzi mężczyzna w zielonym kitlu, który wstrzykuje mi w żyłę jakiś środek.
Nie bój się, jestem tutaj" - słyszę jeszcze szept mamy. Potem odpływam.
Mama
Muszę przyznać, że nie było łatwo przekonać lekarza naczelnego, żeby pozwolił mi być na sali
operacyjnej podczas punkcji szpiku kostnego Basi. I chociaż zwykle kieruję się rozsądkiem i
potrafię iść na ustępstwa, ponieważ z natury nie jestem wojownikiem, tym razem postanowiłam
zawalczyć. W końcu, chodzi o moją córkę. Z całym rozmysłem porzuciłam więc swoją wrodzoną
układność i rzeczywiście dopięłam swego. I wcale nie musiałam przy tym grać. Po prostu byłam
sobą. Matką, która walczy o życie swojego śmiertelnie chorego dziecka. Obiecałam mojej córce,
że nie zostawię jej samej. I nie zostawię!".
61
Aby być bardziej przekonująca, powiedziałam doktorowi Stahnke, że z zawodu jestem
fizjoterapeutką i podczas specjalizacji z chorób kostnych ukończyłam nawet kurs przystrajania
zwłok. Ochronna opaska na twarz, kitel, instrumenty lekarskie - to mój świat. Oczywiście, wszystko
jest inaczej, kiedy chodzi o własne dziecko, ale Jeśli nie będę mogła tego znieść, to po prostu nie
będę patrzeć!" -rozpraszam jego obawy. W końcu daje mi swoją zgodę, przypuszczalnie tylko
dlatego, żebym wreszcie przestała gadać. Jest mi to obojętne! Najważniejsze, że mogę dotrzymać
słowa. %7łe nie zawiodę Basi.
Taki zabieg to dla tego doświadczonego zespołu specjalistów czysta rutyna, a mimo to cieszę się,
kiedy wreszcie się kończy. Zatopiona w myślach, podążam za człowiekiem w białym kitlu, który
pcha korytarzem leżankę ze śpiącą Basią. Mam nadzieję, że jej szpik kostny nie jest jeszcze
zakażony. Czepiam się tej myśli jak tonący brzytwy. W jakiż inny sposób bowiem mogłabym mieć
jeszcze nadzieję na wyzdrowienie Basi? Przecież tylko ona mi pozostała - nadzieja.
Pewny celu pielęgniarz steruje leżanką w kierunku dawnego pokoju Basi, gdzie już od dłużeszego
czasu wypatruje nas niecierpliwie Klaus. Mieliśmy nadzieję, że Basia będzie mogła obudzić się już
w swoim nowym pokoju. To, niestety, jeszcze trochę potrwa, ale jestem pewna, że najpózniej dziś
wieczorem będziecie mogły się przeprowadzić" - pociesza mnie siostra, którą zagaduję na ten
temat.
Pielęgniarka pomaga mi ułożyć Basię na łóżku, a następnie podłączają do urządzenia mierzącego
puls oraz innej aparatury kontrolnej. Muszę przyznać, że strasznie tego dużo. Pani córka jeszcze
trochę pośpi" - mówi, uśmiechając się, i dodaje: Dlaczego nie wyjdzie pani na
62
parę minut na świeże powietrze? To z pewnością dobrze pani zrobi". Rzeczywiście, to dobry
pomysł! Robię sobie krótką przerwę na papierosa, ale tylko dlatego, że wiem, iż Klaus jest w
pokoju. Basia nie powinna obudzić się sama. Kiedy wracam, widzę drugiego lekarza naczelnego [ Pobierz całość w formacie PDF ]
