Antologia BarbarzyĹcy [Rebis] 01 BarbarzyĹcy_ Tom 1 (1991)
Carpenter Leonard Conan Tom 50 Conan Gladiator
Carroll_Jonathan_ _Vincent_Ettrich_TOM_02_ _Szklana_zupa
(27) Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i ... Skarb generaĹa Samsonowa tom 1
Lowell Elizabeth Bracia Maxwell Jesienny kochanek tom 1
Korman Gordon 39 wskazĂłwek tom 2 FaĹszywa nuta
(30) Niemirski Arkadiusz Pan Samochodzik i... Arsen Lupin tom 1
Anderson Poul Liga Polezotechniczna Tom 1 Wojna Skrzydlatych
Pan Samochodzik i Arsen Lupin tom 30 częć 2
Maxwell L.Gina Ucieczka do MiĹoĹci Tom 1
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
mundurze przystanął, zdjął hełm jak czapkę. !
Jeszcze ostatni wchodzili do pokoju, gdy ci, którzy pierwsi przekroczyli próg, już spali
zwinięci na tapczanie, fotelu, podłodze; dwaj siedli przy stole i natychmiast, gestem
równoczesnym, jakby ćwiczonym na stu próbach komedianckiego baletu, cisnęli głowy przed
siebie, na blat, jak niepotrzebny balast.
- Zwalili się w sześciu, jak Kałmuki na kobietę... - zaklął ktoś w kącie nad przepełnionym
tapczanem.
- Jagiełło! - strofował ociężale Kolumb.
Zapadło milczenie, męczące, pełne chrapania i jęków łapczywego snu. Kolumb wyciągnął
nogi przed siebie na całą długość. Więc i tu nikt nie wie, gdzie jest Kwatera Główna?
- Wyszliśmy o czwartej rano... - zaczął cicho, jakby namyślał się jeszcze, czy warto mówić. -
Pułkownik wiedział tylko, że KG jest w rejonie staromiejskim. I jest. Byliśmy na ratuszu:
flaga... Urzęduje wojewoda warszawski, władze cywilne. Przyczepił się tam do nas taki major
z PKB, o małośmy się nie postrzelali z jego ludzmi. Chciał nas rozbrajać: jesteśmy luzną
grupą uchodzącą z Woli ...
- Jaki on tam major - wymruczał ktoś z ciemności. Kolumb poruszył się gwałtownie. - Mówi
Jagiełło, Władysław. Ja, panie podchorąży, wypiłem sobie z jednym jego sierżantem. Na
ratuszu. Miałem coś niecoś ze sobą. Ten major Texas to był plutonowy nadterminowy, w NSZ
dostał porucznika. A teraz, jak była odprawa przed powstaniem, to podobno klęknął przed
ichnim generałem za pięć piąta i tylko zawołał: Wodzu, prowadz! - a tamten na to:
Majorze, wstań. I gotów major...
Kolumb błysnął zębami.
- Czemu nie śpisz, co?
47
Milczenie. Coś się poruszyło. Jagiełło chrząknął:
- Bo ja kombinuję, panie podchorąży, że pan jeszcze pójdzie szukać tej Komendy Głównej, i
jakże tak, bez obstawy, a chłopaczki posnęły jak dzieci.
- Spijcie, Jagiełło, jakbym szedł, to was zbudzę - mruknął Kolumb.
Dębowy spostrzegł, że Kolumb obejmuje za szyję Niteczkę, która przycupnęła na poręczy
krzesła.
- A co do tego plutonowego... Generał SS Reinefahrt, co nas tak teraz leje, w trzydziestym
dziewiątym roku był feldfeblem, zrozumiałeś?
Gdzieś za oknem rozkrzyczała się znowu harmonia. Wysoki, drażniący śmiech kobiecy.
- Aha - uzupełnia półgłosem Kolumb - na ratuszu poległ wczoraj podchorąży Krzysztof, ten
poetą, Bugaj, znaliście go pewnie?
Dębowy słucha z otwartymi ustami. Wciąga głośno powietrze.
- Kolumb - mówi szeptem. - Zostaniemy w twoim plutonie...
Niteczka skinęła, jakby do niej skierował prośbę.
- Skoro tak, prowadzcie mnie, strzelec, do Dowództwa Zgrupowania - podnosi się Kolumb. -
Mam ustalić szlaki odwrotu z Woli i rozmieszczenie oddziałów tutaj, na Starówce...
Nie zauważył, że jego ramię zastępowało. Niteczce poduszkę.
Była już głęboka noc. Powiał zły wiatr, zamilkły głosy wieczoru. Ulicami ciągnęły w
ciemnościach coraz częstsze karawany objuczonych ludzi.
Po godzinnym kluczeniu wśród barykad Kolumb dotarł do Dowództwa Zgrupowania.
Zaspany adiutant obejrzał go ciekawie: brudna, nie golona twarz, podarta panterka, bergmarin
na szyi, z której w dodatku zwisa smycz od wyglądającej z kabury parabelki.
- Dobra - mruknął z szacunkiem, nie pytając nawet, skąd przychodzi - tylko że komendanta
nie ma, jest zastępca... A ci? - zwrócił głowę w stronę Dębowego i Niteczki, ubranych, jak on
sam, z zadzierzystą elegancją.
- Moi ludzie. Zaczekają..., - mruknął Kolumb obojętnie, odwracając się od progu.
W dużym pokoju panował półmrok. Paliła się tylko lampa stojąca na biurku. Jakiś ubrany po
cywilnemu oficer podniósł głowę znad planu miasta. Kolumb ściągnął obcasy i zameldował
się służbiście.
- Chodzcie no tu bliżej - usłyszał ostry głos. Zrobił krok i zdumiony, zobaczył przed oczami
dowódcę, na plecach czuł jego dłonie, szorstki dotyk wełny na policzku.
48
- Kolumb! - wysoki oficer potrząsał nim raz za razem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
