Dussler Barbara AnioĹy naprawdÄ istniejÄ
McMahon Barbara RozwaĚĽny i romantyczna
McMahon Barbara MaÄšâĚĽeÄšâska umowa
Dom na klifie Barbara Delinsky
McMahon_Barbara_Rozwazny_i_romantyczna
Hannay Barbara Wymarzona randka
Hannay Barbara Odzyskane szczÄĹcie
Krzyszton Barbara Karolino, nie przeszkadzaj
Antologia BarbarzyĹcy [Rebis] 01 BarbarzyĹcy_ Tom 1 (1991)
Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 02 Niewolnicy miĹoĹci
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
stronę okien jego sypialni, aby się przekonać, czy nie wychyla się z okna. Potem
uświadomiła sobie, że krzaki uniemożliwiają hrabiemu widzenie czegokolwiek.
Teraz doznała olśnienia i wreszcie pojęła, co planuje Cyryl Mere. Był to dla niej
prawdziwy szok. Odskoczyła od okna i przebiegła przez pokój w stronę drzwi. W
tym samym momencie ujrzała hrabiego biegnącego korytarzem. Miał na sobie
koszulę i czarne spodnie, a na nogach ranne pantofle. Pobiegła w jego stronę.
R
L
T
To nic groznego powiedział. Pewnie jedno z moim zwierząt uciekło
i teraz wyje z bólu, bo coś mu się stało.
Telma rozłożyła ręce i chwyciła go za ramię.
To nie jest żadne z pana zwierząt powiedziała z trudem łapiąc oddech.
To pułapka zastawiona przez Cyryla Mere!
Hrabia, który szedł naprzód, mimo że uwiesiła mu się u ramienia, zatrzymał
się.
Co pani opowiada? zapytał.
Dwóch ludzi przydzwigało tu zwierzę w skrzyni i ukryło się w krzakach!
Odetchnęła głęboko, a potem mówiła dalej: Teraz wiem, że oni umieścili
kawał mięsa przy drzwiach frontowych. Gdy ktoś je otworzy, wypuszczą tygrysa
czy inne wygłodzone zwierzę, które z pewnością zaatakuje!
To niemożliwe powiedział.
Proszę więc zobaczyć! Tylko na miłość boską proszę nie otwierać drzwi!
Hrabia zbiegł po schodach, a Telma podążyła za nim. Z łatwością odnajdywa-
li drogę, gdyż światło księżyca przenikające przez wysokie okna oświetlało cały
hol. Hrabia podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Spojrzał w stronę zarośli i
przekonał się, że Telma niczego nie zmyśliła. Z łatwością dostrzegł klatkę i
schowanych za nią mężczyzn. Telma wciąż trzymała się jego boku.
Widać nawet ślad krwi ściekającej z mięsa powiedziała szeptem.
Zlad ciągnął się od zarośli przez żwirowany podjazd aż do schodów. Hrabia
zacisnął wargi. Ujrzał, jak mężczyzni ukryci za porośniętym trawą zboczem
otwierają klatkę i wypuszczają z niej tygrysa. Telma wydała okrzyk przerażenia.
R
L
T
Ich oczom ukazało się bardzo grozne zwierzę zupełnie niepodobne do tych
należących do menażerii hrabiego. Było tak wychudzone, że widać było przez
skórę sterczące kości. Z pyskiem przy ziemi tygrys łowił zapach krwi. W kilku
susach znalazł się na schodach i zaczął uderzać gwałtownie łapami o framugę.
Mężczyzni musieli powiesić rozmyślnie mięso zbyt wysoko i teraz tygrys skakał
usiłując się do niego dobrać. Odgłosy, jakie przy tym wydawał, były przerażają-
ce.
Zaczekaj tutaj na mnie! rozkazał hrabia. Ruszył przed siebie i Telma
pomyślała ze strachem, że zamierza otworzyć drzwi. Tymczasem on przebiegł
przez hol w stronę korytarza prowadzącego do pomieszczeń kuchennych. Nie
przychodziło jej do głowy, po co tam poszedł. Czekała więc sparaliżowana stra-
chem, słuchając wściekłych ryków tygrysa. Choć wiedziała, że to niemożliwe,
jednak bała się, że tygrys wedrze się do holu.
Gdy wrócił hrabia, Telma zauważyła, że trzyma w rękach coś wielkiego, choć
w ciemnościach nie była w stanie rozpoznać, co to takiego. Kiedy się do niej
zbliżył, dostrzegła w świetle księżyca udziec jakiegoś wielkiego zwierzęcia i
domyśliła się, że jest to kawał wołu ofiarowanego przez jednego z sąsiadów.
Hrabia otworzył okno i z wielką siłą rzucił udziec na podjazd. Tygrys czynił
nadal taki hałas, że gdyby ktoś jeszcze był w domu oprócz nich, zapewne by się
obudził i podniósł alarm. Rzucony przez hrabiego ochłap wylądował u podnóża
schodów. %7ładne z nich nie mogło dojrzeć zwierzęcia, lecz Telma sądziła, że od-
głos upadającego przedmiotu zaalarmuje je, a instynkt podpowie, co to takiego.
Jednym wielkim susem tygrys skoczył wprost na mięso i zaczął je rwać na
strzępy, jakby niczego nie jadł od dłuższego czasu. Telma westchnęła z ulgą.
Czuła, że uratowała hrabiego od niechybnej śmierci. Gdyby otworzył drzwi i
R
L
T
wybiegł, żeby zobaczyć, co się dzieje, tygrys z pewnością by go zabił. Odpręże-
nie po wielkim napięciu następowało powoli. Ujęła hrabiego za rękę, lecz w tej
samej chwili on otoczył ją ramionami.
Zaczekaj! powiedział rozkazująco.
I zaczął się wpatrywać w okno. Ponieważ ujrzał zapewne to, czego się spo-
dziewał, zaciągnął po jednej stronie zasłony, tak że znalezli się w cieniu. Telma
wiedziała, że śledzi z zapartym tchem trzech mężczyzn zbliżających się ku do-
mowi. Na przedzie kroczył Cyryl Mere, a dwaj pozostali trzymali się za nim w
pewnej odległości. W zachowaniu Cyryla była duża pewność siebie i nonsza-
lancja. Telma domyślała się z przerażeniem, co sobie zamierzył i co miało wy-
niknąćz jego diabelskich zamysłów.
Tygrys wciąż pożerał udziec wołu rzucony przez hrabiego. Gdy Cyryl do-
szedł do szczytu wzniesienia, na którym stał dom, chmury zasłoniły księżyc.
Zrobiło się ciemno i nie mógł dostrzec, co pożera zwierzę. Cyryl Mere zatrzymał
się na skraju trawnika i Telma była przekonana, że przypatruje się tygrysowi. Nie
mogła tego widzieć, lecz była pewna, że na jego ustach pojawił się uśmiech wy-
rażający zadowolenie.
Cyryl Mere znów ruszył naprzód. Chciał zapewne, jak się zdawało Telmie,
upewnić się o śmierci hrabiego, którą zaplanował w tak perfidny sposób. Zaświ-
tało jej w głowie, że gdyby tygrys zagryzł hrabiego, wszyscy byliby przekonani,
że zwierzę należało do jego własnej menażerii. Cyryl Mere podchodził coraz bli-
żej. Teraz było widać wyraznie jego charakterystyczny chód i zawadiacko nasu-
nięty kapelusz z wywiniętym rondem.
Zatrzymał się w odległości kilku jardów od zwierzęcia i dopiero teraz tygrys
go zauważył. Rozległo się gardłowe, wściekłe warczenie. Tygrys odwrócił się i
R
L
T
stanął tak, żeby nikt nie mógł mu odebrać zdobytego ochłapu. Cyryl Mere prze-
chylił głowę usiłując dojrzeć, co leży na ziemi za tygrysem, wówczas zwierzę
skoczyło do przodu. Skok był tak błyskawiczny i nieoczekiwany, że Cyryl Mere
nie zdążył chwycić za broń i tygrys powalił go na ziemię.
Padając wydał przerazliwy krzyk, jego kapelusz potoczył się, a tygrys wbił
zęby w jego szyję. Dwaj mężczyzni stanęli jak wryci. Kiedy się zorientowali, co
się dzieje, było już za pózno. Jeden z nich sięgnął po pistolet, lecz minęło kilka
sekund, zanim wystrzelił. Wystrzał rozszedł się głośnym echem po domu i parku.
Telmę opanowały konwulsyjne dreszcze. Dotychczas jej wzrok był przykuty
do okna, teraz odwróciła głowę i ukryła twarz na piersi hrabiego, a on coraz
mocniej tulił ją do siebie. Mężczyzni, czując niebezpieczeństwo, zaczęli uciekać
w panice. Biegli przez trawnik, potem przez kępę drzew w stronę powozu nale-
żącego do człowieka, który im zapłacił za współudział w planowanej zbrodni. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
