Antologia SF StaĹo siÄ jutro 23 Mistyfikacje
Gold_Kristi_ _Doktor,_ktory_lamal_serca
Jackson Pearce Drei WĂźnsche hast du frei
Sandemo_Margit_23_Dzieci_samotnoĹci
Braun Lilian Jackson Kot, ktĂłry... 08 Kot, ktĂłry wÄ chaĹ klej
CzubiśÂski Antoni [red] II Wojna śÂwiatowa i jej nastćÂpstwa
SZ145. Milburne Melanie śÂlub z milonerem
Eichelberger Wojciech CiaśÂo i dusza
Harrison, Harry Stahlratte Zyklus 06 Jim Digriz Die Edelstahlratte
Forsyth Frederick Opowiadania
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Jego parametry życiowe są w normie. Może pan go odebrać w każdej chwili.
Qwilleran odchrząknął, jednocześnie szybko się nad czymś zastanawiając.
- Chciałbym, żeby zatrzymała go pani w lecznicy na całodobową obserwację, a ja w
tym czasie znajdę kogoś, kto by go przygarnął - poprosił.
- Kiedy rozejdą się wieści o jego przygodzie, nie będzie pan miał żadnego problemu ze
znalezieniem dla niego domu.
- To fakt - przyznał z żalem. Jako dziennikarz aż nadto dobrze wiedział, z jaką ochotą
ludzie przygarniają zwierzęta, które stały się sławne: kociaka uwięzionego przez trzy dni w
rurze kanalizacyjnej albo bezpańskiego psa, który ocalił życie pięcioosobowej rodzinie.
Wszyscy nagle zechcą Winstona, ale czy on ich zechce?
Zadzwonił po pomoc do Maggie Sprenkle.
- Słyszałaś dzisiejsze wiadomości?
- Straszne, prawda? Ledwo pochowali biedaka!
- Pewnie się ucieszysz, że jego kot ocalał i ma się dobrze. Zostawiłem go w lecznicy,
dopóki nie postanowimy, kto się nim zaopiekuje. Trafi dziś na pierwszą stronę i na pewno
pojawią się setki propozycji.
- W ogóle o tym nie pomyślałam - przyznała.
- Siła eksplozji nie mogła go wyrzucić przez dach, ale jeżeli ktoś puści plotkę, że
Winston fruwał, to trafi do telewizji i będziemy się mogli spodziewać telefonów z całego
kraju. Powinniśmy mu znalezć dom, zanim stanie się sławny.
- Racja! Podzwonię w kilka miejsc.
- Maggie, tylko pamiętaj, że najlepiej będzie się czuł w spokojnym domu ze starszymi
ludzmi, bez innych zwierząt, za to z dużą biblioteką.
Następnie dziennikarz zadzwonił do Juniora Goodwintera z Coś tam".
- Cześć! - powiedział redaktor. - Nasz człowiek mówił, że widział cię dziś w nocy przy
pożarze. Co tam robiłeś o trzeciej nad ranem?
- Ratowałem kota i właśnie dlatego dzwonię. Wszyscy będą chcieli go przygarnąć.
Rozejdzie się plotka, że siła wybuchu wyrzuciła go przez dach. Stanie się gwiazdą. Ale to
nieprawda. Uciekł cały i zdrowy. Nie wiem jak, ale udało mu się.
- Co radzisz?
- Nie rozdmuchuj tej historii i napisz prawdę. Mieszkający w budynku kot nie odniósł
żadnych obrażeń i znaleziono mu nowe schronienie.
- Czy to prawda?
- Będzie, zanim tekst pójdzie do druku.
Telefon nie przestawał dzwonić. Starzy przyjaciele i przygodni znajomi, którzy znali słabość
Qwillerana do antykwariatu, telefonowali z wyrazami współczucia. Koty wiedziały, że jest
zajęty, i zostawiły go w spokoju. W końcu przestał reagować na natarczywy sygnał i
automatyczna sekretarka pracowała bez wytchnienia. Oddzwonił tylko do Maggie Sprenkle.
- Dobre wieści! - poinformowała go. - Państwo Bethune z ulicy Miłej z radością
przygarną Winstona. Odbiorą go z lecznicy i uregulują rachunek za pobyt. Pan Bethune jest
emerytowanym chemikiem. Byli stałymi klientami Eddingtona. I chodzą do mojego kościoła.
- Maggie, nie mógłbym sobie wymarzyć lepszych referencji. Dzięki za szybkie
załatwienie sprawy. Poza tym jak mam ci dziękować za karafkę? Stoi na honorowym miejscu
w moim salonie.
- Zapewniam cię, że cała przyjemność po mojej stronie.
Minione godziny były dla Qwillerana bezsenną udręką i emocjonalnym przeżyciem:
atak furii u Koko, wybuch, świadomość, że tysiące książek zamieniły się w popiół, obawa o
Winstona, a następnie ocalenie i znalezienie rodziny dla kota. Drzemka byłaby jak najbardziej
na miejscu, ale Qwilleran trzymał byka za rogi. I nie mógł puścić. Wrócił do Pickax, żeby w
świetle dziennym przekonać się, jak teraz wygląda Book Alley.
Nieruchomość Eddingtona wraz z niewielkim ogródkiem otaczano ogrodzeniem z
desek. Z ulicy uprzątnięto rozbite szkło, ponieważ furgony pocztowe dojeżdżały tamtędy na
zaplecze urzędu. Witryny sklepowe były teraz zabite sklejką, a właściciele sklepów
opuszczali budynek. Na ulicy nie pojawił się jeszcze przedstawiciel Coś tam", a cogodzinne
wiadomości stacji PKX FM kończyły się używaną zwykle w takich sytuacjach formułą:
Policja prowadzi w tej sprawie dochodzenie".
Qwilleran postanowił zobaczyć się z przyjacielem, komendantem policji, i opowiedzieć
o wszystkim, co wiedział. Andrew Brodie był masywnej postury Szkotem, który sprawiał
wrażenie, że wygodniej mu w kilcie niż w policyjnym mundurze. Gestem zaprosił Qwillerana
do swojego gabinetu.
- Andy, jak to się stało, że na pogrzebie Eddingtona nie grałeś na dudach?
- Nikt mnie o to nie poprosił. Wiesz coś o pożarze?
- To może być pogłoska, ale słyszałem, że jakiś facet z Bixby próbował wykupić cały [ Pobierz całość w formacie PDF ]
