0076.Darcy Emma Ĺlub po wĹosku
Milburne Melanie Harlequin Medical 464 Ucieczka z miasta
Courths Mahler Jadwiga Honor mćÂśźczyzny
01 Holly Jacobs NiezwykśÂa ksićÂśźniczka
Loius L'Amour
Diana Palmer A jednak śÂlub!
Foley, Gaelen 2 Lord of Ice
Surrender Your Love 2 Conquer Your Love
Rice Anne Merrick [en]
kkkk_nr4
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
na której stali. Pierwsze krople deszczu spadły na ziemię.
- Zapowiada się niezła ulewa - odezwał się.
- Może burza przejdzie bokiem?
- Cały dzień czułem ją w powietrzu - ciągnął. - A ty?
- Twarz Kane'a znajdowała się teraz tuż przy jej twarzy.
Bryony czuła ogromną pokusę wyciągnięcia ręki
i dotknięcia opuszkami palców blizny na jego wardze.
Zastanawiała się, kiedy to nastąpi... Kolejna błyskawica
przecięła niebo, lecz Bryony, zaabsorbowana własnymi
myślami, nawet jej nie zauważyła. - Lubisz burze? -
spytał.
- Tak... - odpowiedziała, podnosząc wzrok. Ty nie?
Kane milczał, zapatrzony przed siebie, potem
przymknął powieki. Bryony skorzystała z okazji, żeby
mu się przyjrzeć. Rzymski nos, wyraziste rysy twarzy,
mocno zarysowany podbródek, cień ciemnego zarostu
na policzkach, lekki uśmiech błąkający się na wargach.
O czym tak myśli?
Gratuluje sobie zdobycia Mercyfields?
Przypomina sobie, jak jego matka harowała tu na jego
utrzymanie?
A może rozmyśla o żonie, którą sobie kupił, i ich
pierwszej wspólnej nocy?
Kane puścił balustradę, wyprostował się i rzekł:
- Mam ochotę napić się czegoś, żeby uczcić
dzisiejszy dzień.
- Nie będziesz miał mi za złe, jeśli nie będę ci
towarzyszyć? - spytała Bryony, nawet nie starając się
opanować sarkazmu.
- Nie chcesz wypić za naszą przyszłość?
- Niekoniecznie.
- W porządku - rzekł. W drzwiach odwrócił się
i dodał: - Zobaczymy się pózniej. Mam jeszcze kilka
spraw do załatwienia.
Bryony patrzyła na odbicie ołowianych chmur w tafli
wody i zastanawiała się, czy wydarzenia pierwszego
dnia małżeństwa mają wpływ na jego przebieg.
Czy nasz związek już zawsze będzie pojedynkiem
dwóch przepełnionych goryczą osób walczących
o dominację?
Kolejna błyskawica zygzakiem rozdarła niebo.
Grzmot zabrzmiał tak blisko, że stary dom zatrząsł się
w posadach.
Pod wpływem nagłego impulsu Bryony zeszła
z werandy, ręką zebrała sute fałdy spódnicy, na palcach
przebrnęła przez kałuże na podjezdzie i przeszła na
trawnik za ogrodem różanym.
Tam zrzuciła pantofle, uniosła twarz ku strugom
ciepłego deszczu i obróciła się trzykrotnie. Szeroka
spódnica rozłożyła się jak kielich kwiatu.
Trawnik stał się sceną, a odgłosy burzy muzyką, do
której tańczyła, opowiadając o rozpaczy i stracie.
Tańcząc, opowiadała o bracie, za którym wciąż
tęskniła, o jego krótkim życiu zakończonym absurdalnym
wypadkiem, który nigdy nie powinien się wydarzyć.
Opowiadała o daninie ze swojej wolności, o ponurej
wizji małżeństwa z mężczyzną, który traktował ją jak
zdobycz wojenną, a nie jak kobietę, którą może
pokochać.
Opowiadała o matce Kane'a, Sophie, której nie dane
było zobaczyć, jak wysoko zaszedł jej syn, chociaż ciężką
pracą przyczyniła się do jego sukcesu. O tym, że teraz
uśmiecha się, patrząc z góry na dumnego nowego
właściciela Mercyfields.
Tańczyłaby dłużej, lecz burza zaczęła się oddalać, jej
pomruki słabnąć, jak zamierająca owacja po
przedstawieniu.
Bryony podniosła z ziemi pantofle, drugą ręką
przytrzymała zabłocony dół sukni i przez trawnik usłany
strąconymi przez ulewę płatkami róż wróciła do domu.
Kane, oparty o framugę drzwi, z gniewną miną czekał
na nią.
- Piorun mógł w ciebie trafić - skarcił ją.
- Starałam się, jak mogłam, ale się nie udało - od-
parowała. Butnym gestem odrzuciła mokre włosy do
tyłu i dodała: - Jesteś na mnie skazany. Szkoda, bo tak
byś miał Mercyfields bez zbędnej lokatorki.
- Mercyfields nic dla mnie nie znaczy.
- Zapomniałam. Przecież tobie chodziło tylko
o udowodnienie swojej racji. Chciałeś odebrać
Mercyfields mojemu ojcu, który, przypomnę ci, ze
szczodrego serca płacił za twoje wykształcenie. Gdyby
nie jego pomoc, nie byłbyś tym, kim jesteś.
- Racja. Nie byłbym - odparł i rzucił jej
nieprzeniknione spojrzenie. - Z pewnością nie byłbym.
- Jesteś usatysfakcjonowany? - ciągnęła z goryczą
w głosie. - Osiągnąłeś zamierzony cel. Doprowadziłeś
naszą rodzinę do upadku. W twoim rozumieniu
sprawiedliwości stało się zadość. Co za szkoda, że
Austin tego nie dożył. Twoja radość byłaby jeszcze
większa.
- Uważasz mnie za nienormalnego, bo domagam się
sprawiedliwości? - Kane przybrał ostry ton. - Powiem ci,
co jest nienormalne! Twój brat nie był takim aniołkiem,
za jakiego go masz, twój ojciec również nie jest święty.
Właśnie twoja uporczywa odmowa zobaczenia ich
prawdziwego oblicza, jest nienormalna.
Ostre słowa Kane'a dotknęły Bryony do żywego Nie
miała złudzeń co do ojca, ale wara Kane'owi od Austina.
- Kim ty jesteś, żeby oceniać mojego brata? -
wybuchnęła. - Właśnie ty, syn kobiety o wątpliwej
reputacji.
Wiedziała, że się zagalopowała, lecz nic już nic mogła
zrobić. Oczy Kane'a zapłonęły gniewem. Widać było po
nim, że całą siłą woli stara się nad sobą zapanować.
- Możesz wyrazić się jaśniej?
- Ja... ja... - Bryony zaczęła się jąkać.
Chciała się cofnąć i uciec, lecz Kane był szybszy.
Chwycił ją za ramię, aż pałce wbiły jej się w ciało
i przytrzymał.
- Czekam na odpowiedz - syknął groznie.
Ze strachu oczy Bryony rozszerzyły się, lecz duma nie
pozwalała jej ustąpić.
- Twoja matka miała tutaj kochanka - rzekła, butnie
zadzierając podbródek. - Wszyscy o tym wiedzieli.
- Wiesz, kto nim był?
Bryony zwilżyła nagle wyschnięte wargi.
- Nie... Nikt nie chciał mi tego zdradzić. Podej-
rzewam, że któryś z ogrodników.
Kane puścił teraz jej ramię i odwrócił się do niej
tyłem. Bryony patrzyła chwilę na jego sztywno
wyprostowane plecy i zastanawiała się, czy o tym
wiedział. Jeśli nie, jej słowa musiały być dla niego
ogromnym wstrząsem. Ogarnął ją wstyd.
- Przepraszam - szepnęła. - Sądziłam, że wiesz.
Obrócił się na pięcie. Usta mu drżały.
- Zawsze wiedziałem.
Nie była pewna, jak zinterpretować jego ton.
- A wiedziałeś, z kim się spo... kto to był?
Kane długo milczał, zanim odpowiedział:
Zostawmy ten temat. Co to teraz ma za znaczenie?
Ona nie żyje.
Podszedł do balustrady, dłonie oparł na poręczy
i niewidzącym wzrokiem spojrzał na ogród.
Bryony zmarszczyła brwi.
- Jak zmarła? - Bryony spytała w końcu.
- Popełniła samobójstwo - odparł sztucznie
spokojnym głosem.
Samobójstwo? Zimny dreszcz przebiegł Bryony po
krzyżu.
- Przykro mi...
- Niepotrzebnie - burknął i oglądając się za siebie,
dorzucił: - To nie ty ją do tego doprowadziłaś.
Smutek w jego spojrzeniu był nie do zniesienia.
- Jak dawno to się stało? - spytała.
- Niewystarczająco dawno, żebym wybaczył
winowajcy.
- Samobójstwo zawsze wywołuje głębokie poczucie
winy u tych, którzy pozostali - rzekła, chcąc go odrobinę
pocieszyć.
- Niestety nie u tych, którzy ponoszą największą winę.
- Nie obwiniaj siebie...
- Nie obwiniam.
- A kogo obwiniasz?
Kane odwrócił wzrok. Domyśliła się, że uznał temat
za zamknięty i że już niczego więcej się od niego nie
dowie.
- Jutro musimy wstać bardzo wcześnie - rzekł -
Proponuję, żebyś wzięła ciepłą kąpiel i się położyła.
Obudzę cię o świcie. - Bryony przyglądała się mu
kompletnie zbita z tropu. Czy to ma znaczyć, że nie
chce, żeby... Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, lecz
zaraz zamknęła. Nie znajdowała odpowiednich słów na
wyrażenie swoich odczuć. Widząc jej zmieszanie, Kane
spojrzał na nią i uśmiechnął się łagodnie. - Masz mnie za [ Pobierz całość w formacie PDF ]
