Boge Anne Lise Grzech pierworodny 04 Dziecko miłości
Cartland Barbara Najpiękniejsze miłości 144 Wezwanie z północy
Andrew Sylvia Przyjaciel czy ukochany.03 Miłość pułkownika
M012. Wood Carol Miłość zwyciężca wszystko
0155. Hammond Rosemary Bariera na drodze miłości
Dirie Waris List do matki. Wyznanie miłości
046. Alexander Meg Dziecko miłości
045. Mortimer Carole Szansa na miłość
Maxwell L.Gina Ucieczka do Miłości Tom 1
Iding Laura Miłość to za mało
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ranił ją jeszcze głębiej.
- Vance? - dopytywała się, próbując panować nad
głosem. Wzrok miała utkwiony przed siebie.
- Jeżeli chcesz wiedzieć, czy teraz jest inaczej niż
wtedy, gdy jezdziliśmy razem, odpowiedz brzmi: nie.
Wtedy też nic nie widziałem, mając przed oczami
twoje czarne loki - odpowiedział powoli, sprawiając,
że jej tętno raptownie skoczyło w górę. - Cieszę się,
że ich nie ścięłaś ani nie zmieniłaś perfum. Przyjemnie
wiedzieć, że niektóre rzeczy pozostają takie same.
Od dawna już nie słyszała tej chrapliwości w jego
głosie. Czuła, że obezwładnia ją pożądanie. Diablo
zatrzymał się przy kępie drzew, szczęśliwy, że może
poskubać trochę świeżej trawy. Vance uniósł twarz
ku niebu i odetchnął głęboko.
!
- Ta przejażdżka trwa już dość długo. Słońce
zdążyło zmienić położenie. Zawróćmy do domu.
Spodziewam się paru ważnych telefonów w porze
lunchu.
- Przecież jest jeszcze dość wcześnie - buntowała
się Libby. - Czy nie moglibyśmy na chwilę zsiąść?
Chciałabym trochę rozprostować kości.
- Chyba nie czujesz się chora? - spytał Vance po
chwili milczenia. W jego głosie brzmiała troska. Znak,
że nie jest rnu tak obojętna, jak dawał jej do
zrozumienia. Nie chciała, aby ten ranek się skończył.
Wiedziała, że zaraz po powrocie zamknie się w bib
liotece i nie zobaczy go do końca dnia.
- Dawno nie czułam się tak dobrze, ale od jakiegoś
czasu nie jezdziłam i bolą mnie mięśnie nóg.
Westchnął ze złością, ale nic nie powiedział. Nim
się zorientowała, już był na ziemi. Spojrzała na niego
z góry. Kochała go w tej chwili bardziej niż kiedykol
wiek przedtem. Wyraznie zniecierpliwiony wyciÄ…gnÄ…!
rękę, chcąc pomóc jej zejść z konia.
Usiłowała zsiąść jak najszybciej. Energicznie prze
rzuciła nogę przez grzbiet konia, wypadła z siodła
i całym ciężarem ciała runęła na Vance'a. Aż jęknął,
gdy upadli na trawÄ™.
- Vance!
Dzwignęła się na kolana i pochyliła nad nim.
Padając, przygniotła go sobą. Miękka ziemia złagodziła
nieco upadek, ale uderzył głową o wystający kamień.
- Kochanie, czy coś ci się stało? Nie może ci się nic
stać!
Zdusiła łkanie, lecz łzy płynęły po policzkach.
Delikatnie obmacała palcami jego głowę. Już teraz
mogła wyczuć mały guz na prawej skroni. Jeszcze nie
otworzył oczu, ale oddychał miarowo.
- To moja wina, Vance!
Czuła się zupełnie bezradna i, nie wiedząc jak mu
pomóc, zaczęła całować go po twarzy. Jej przerażenie
wzrosło, gdy zrozumiała, że zranił się w to samo
miejsce co w wypadku. Dręczyła ją myśl, że to
wszystko przez jej egoistyczne zachcianki. I na dodatek
byli z dala od domu, zupełnie sami.
- Libby? - zaczął łagodnie gładzić jej ramiona.
Uniosła głowę, którą do tej chwili tuliła do jego szyi,
mokrej już od jej łez. Spojrzała mu w oczy. Wydawały
się przeniknąć ją na wskroś. - Czy coś ci się stało?
Powiedz prawdÄ™?
- Nic mi nie jest, Vance - nie mogła uwierzyć, że
tak się o nią troszczy. Przełknęła z trudem ślinę. - To
:y się potłukłeś. Masz guz na głowie, zaraz obok
rany. Wszystko przeze mnie. Za szybko chciałam
zejść z konia.
- Powiedz prawdę, Libby - na jego twarzy pojawiło
Hę zdenerwowanie, gdy uzmysłowił sobie, co się
ttało. - Jeszcze przed chwilą nie czułaś się dobrze.
Nie udawaj przede mnÄ….
- Przysięgam, że nie udaję. Po prostu chciałam,
acby Diablo odpoczął, a ja miałam rozruszać nogi.
- Gdybym mógł zobaczyć na własne oczy, że nie
kłamiesz! - powiedział miotany niepokojem. Zaskoczył
ją, obmacując jej ciało, jakby chciał przekonać się, że
istotnie wyszła cało z wypadku. - Założyłaś coś
nowego?
Jego dłonie dotarły do zrobionej na drutach bluzki.
Ich dotyk był teraz inny. Z jej rozchylonych warg
wyrwało się ciche westchnienie, gdy z przyjemnością
poddała się jego rękom. On również pragnął czuć
pod palcami jej aksamitną skórę. Pieścił szyję i kark,
aż w końcu jego dłoń wplątała się we włosy.
- Przysiągłem sobie, że nie dopuszczę do tego
- szepnął głosem pełnym pogardy dla samego siebie.
Pochylił głowę, póki ich usta nie spotkały się w namięt
nym pocałunku.
Dla Libby ziemia zakołysała się, gdy wybuchnęły
od dawna tłumione uczucia. Całował ją raz za razem,
jak człowiek zgłodniały miłości. Obezwładniała ją
tęsknota za pieszczotami. Rozbudził pożądanie, które
teraz zaczynało nad nią panować.
Sercem i duszą należała do Vance'a. Mógł z nią
zrobić, co chciał. Całkowicie zdana na niego, była
przepełniona pożądaniem, które tylko on mógł
zaspokoić. Była zbyt oszołomiona, by słyszeć, że parę
metrów dalej Diablo niespokojnie uderza kopytami
w ziemiÄ™.
Ogier zaczął parskać i rżeć. Bębnił kopytami
o murawę. Wydawał przy tym dzwięki, które do
złudzenia przypominały ludzki głos. Wszystko to
sprawiało niesamowite wrażenie. W tym właśnie
momencie Vance objął ją tak mocno, że musiała
wstrzymać oddech. Użył całej swojej siły, żeb>
przeturlać się razem z nią jak najdalej od konia.
- Nie ruszaj się. Nic nie mów.
Dłonią przykrył jej usta. Leżeli nieruchomo. Libby
opierała głowę na jego piersi. Sprawiał jej ból swym
uściskiem, lecz przyjmowała to niemal z wdzięcznością
Domyślała się, że Diablo walczył z czymś groznym,
co być może niosło z sobą śmierć. Otaczał ich przecież
dziki, rządzony tylko prawami natury, kraj. Przytuliła
się mocniej do człowieka, który bronił jej przed
niebezpieczeństwem.
W końcu, gdy myślała, że już dłużej tego nie
zniesie, odgłos kopyt końskich ucichł. Znów słysza
ła delikatne rżenie i niekiedy głęboki, chrapliwy od
dech Diablo. Cokolwiek go przedtem niepokoiło,
przestało już stanowić zagrożenie. Vance rozluznił
swój uścisk.
- Podnieś powoli głowę. Staraj się nie hałasować.
Spójrz przez moje ramię. Diablo walczył z wężem.
Słyszałem syk na chwilę przed tym, nim zaczął być
niespokojny. Powiedz, co widzisz.
- Masz raję, to wąż - powiedziała drżącym głosem.
- Opisz go.
- Nie potrafię zbyt dobrze. - Libby oblizała
zaschnięte usta. Dopiero teraz poczuła, że ze strachu
szczęka zębami. - Ma około metra długości i taki
jakby kapturek na głowie. Chyba jest martwy.
- Jaki ma kolor.
- Trudno opisać. Szarobrązowy.
- Tak myślałem. Zostań tutaj.
Vance bezszelestnie przykucnął i zagwizdał. Diablo
zarżał cicho, po czym ruszył w kierunku swojego
pana. Przerażenie Libby zmieniło się w podziw, gdy
zobaczyła tak całkowite porozumienie między czło
wiekiem i zwierzęciem. Vance wstał, cicho przema
wiając do konia. Klepał go po łbie i ścierał pianę
z jego szyi.
- Możesz wsiadać. Ja będę go jeszcze uspokajał.
Porządnie najadł się strachu.
Libby z trudem podżwignęła się na nogi i wsko [ Pobierz całość w formacie PDF ]
