(30) Niemirski Arkadiusz Pan Samochodzik i... Arsen Lupin tom 1
17 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Testament Rycerza JÄdrzeja
02 Nienacki Zbigniew Pan Samochodzik i Skarb Atanaryka
Pan Samochodzik i Arsen Lupin tom 30 częć 2
Nienacki Zbigniew 03 Pan Samochodzik i skarb Atanaryka
102 Pan Samochodzik i tajemnica Araratu
(27) Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i ... Skarb generaĹa Samsonowa tom 1
41 Pan Samochodzik i Operacja KrĂłlewiec Sebastian Miernicki
62 Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i Zamek Czocha
46 Pan Samochodzik i Bractwa Rycerskie Sebastian Miernicki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Szweda, on odegra komedię z uwolnieniem. Gdy wpadniecie w zasadzkę, on ruszy wam na
odsiecz.
- Dobrze! - Tatar zadowolony skłonił się.
Do namiotu wszedł rotmistrz Mordasewicz, stary, bo już pięćdziesięcioletni wojak,
weteran walk ze Szwedami i Kozakami.
- Na rozkaz! - rotmistrz stanął przed Wojniłłowiczem.
- Wybierz pięćdziesięciu bystrych, silnych ludzi i ruszycie z czambulikiem tatarskim
na tyły wroga. Pamiętaj, że to ty dowodzisz - Wojniłłowicz zerknął na reakcję Subchana
Ghazi. Ten udawał, że nie słyszy i wpatrywał się w ogień. - A teraz słuchaj uważnie.
***
Poranne mgły wiszące nisko nad ziemią moczyły końskie kopyta. Konie stąpały
spokojnie. Nauczyły się, by na takiej wyprawie nie parskać, nie hałasować. Tylko trzęsły im
się łydki ze zdenerwowania.
- Jutro niedziela - mruknął żołnierz jadący obok rotmistrza Mordasewicza.
- I cóż?! - rotmistrz na wszelki wypadek przeżegnał się. - %7łołnierskie rzemiosło nie
zna niedzieli. Będziesz świętował, jak w dom żywy wrócisz.
Nagle Tatar jadący kilkadziesiąt metrów z przodu skinął ręką. Natychmiast
towarzysze pancerni zsiedli z koni i ułożyli zwierzaki. Uszykowali muszkiety i łuki. Tatarzy
legli wśród traw, nie schodząc z koni wyuczonych tej sprytnej, jakże na stepach użytecznej
sztuczki.
We mgle słyszano skrzyp wozów i okrzyki szwedzkich oficerów. Mordasewicz
przeszedł na czoło. Zwiadowca leżał na skraju zbocza wzgórza, nad jarem, którego dnem
poruszała się kolumna szwedzka. Nawet przez moment rotmistrz nie myślał o walce.
Wiedział, że wrogich wojsk jest za dużo. Wrócił do swoich żołnierzy. Wybrał najmłodszego,
na najmniej zdrożonym koniu.
- Leć do naszego pułkownika i powiedz, żeśmy spotkali Szwedów - oficer
przekazywał informacje gońcowi. - Powiedz, że to pięć znaków regimentowych rajtarów oraz
dragoni księcia Bogusława.
- Gdzie znajdę pułkownika? - zapytał żołnierz.
- Znajdziesz go najpewniej przy hetmanie, spróbuj najpierw w Wąsoszy.
Goniec popędził ile koń miał siły, lecz nim odjechał, obwiązał wierzchowcowi kopyta,
by zbyt mocno nie dudniły. Rotmistrz wrócił do zwiadowców. W sam czas, by zobaczyć, jak
przejeżdża orszak księcia Bogusława Radziwiłła, któremu towarzyszył szwedzki generał
major Israel Ridderhelm.
- Pójdzie m za nimi - zadecydował rotmistrz.
Cały dzień Szwedzi jechali do Rajgrodu, a miłe za nimi ciągnął oddział Tatarów i
pancernych. Pod wieczór, gdy wróg stanął obozem i począł wysyłać furażerów, Tatarzy
zaczęli zbierać krwawe żniwo, polując na niczego nieświadomych. Towarzysze pancerni
tylko z rzadka wyciągali szable, by zwiększyć gwałtowność ataku. Z zainteresowaniem
przyglądali się poczynaniom brdyńców, wcześniejszych wrogów.
Książę Bogusław szybko dowiedział się o czambuliku tatarskim w okolicy i nawet
wysłał umyślnych z wieściami do generała von Waldecka stojącego warownym obozem pod
Ełkiem. Wypad kompanii rajtarów z regimentu pułkownika Johanna Engela zakończył się
tylko pukawką na leśnej drodze i ucieczką sprzymierzonych sił polsko-tatarskich. Za to pózno
w nocy książę mógł być zadowolony, bo złapany po drodze goniec przypiekany żywym
ogniem wyznał wszystko, co mu rotmistrz kazał przekazać. Nie zdążył tylko, nim zmarł z
wycieńczenia, powiedzieć, gdzie miał zawiezć wiadomość.
Rankiem dnia następnego grupa rotmistrza Mordasewicza znalazła się już na południe
od Ełku. Szukała tam dogodnych brodów na rzece i wypatrywała na drodze szwedzkiego
konwoju.
***
Przetarłem zmęczone oczy. Do pózna czytałem materiały przygotowane mi przez
Piotra. Były tam wspomnienia hrabiego Johanna Schlippenbacha, fragmenty artykułów
naukowych o bitwie pod Prostkami rozegranej 8 pazdziernika 1656 roku. Czytając,
weryfikując, często sięgając po słownik łacińsko-polski spędzałem noc po powrocie ze
spotkania z młodzieżą.
Sprawa mnie zainteresowała i postanowiłem wczytać się w tekst. Teraz jeszcze
przechodząc obok szafy czułem zapach perfum, jaki Pluvia zostawiła na kołnierzu mojej
marynarki. Przed snem nie zastawszy mnie w pokoju zostawiła moje odzienie w recepcji.
Recepcjonistka zwróciła mi ubranie z zawodową obojętnością, jakby to była rzecz normalna
wśród gości hotelowych.
Była tylko jedna rzecz, która psuła dobre wrażenie związane z moją sąsiadką. W
kieszeni marynarki miałem dokumenty. Z natury jestem nieufny i mam zwyczaj zostawiać
mały paproch między stronami dowodu osobistego, tam gdzie jest zdjęcie. Teraz paprochu już [ Pobierz całość w formacie PDF ]
