(30) Niemirski Arkadiusz Pan Samochodzik i... Arsen Lupin tom 1
17 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Testament Rycerza JÄdrzeja
02 Nienacki Zbigniew Pan Samochodzik i Skarb Atanaryka
Pan Samochodzik i Arsen Lupin tom 30 częć 2
Nienacki Zbigniew 03 Pan Samochodzik i skarb Atanaryka
102 Pan Samochodzik i tajemnica Araratu
04. Oakley Natasha KrĂłlewski rod Ksiezniczka i magnat
(27) Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i ... Skarb generaĹa Samsonowa tom 1
(49) Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i ... Pruska korona
62 Miernicki Sebastian Pan Samochodzik i Zamek Czocha
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
***
Pan Tomasz z pobła\aniem patrzył na moje przygotowania. Wyjąłem z Rosynanta
plecak i sprawdziłem działanie latarek, czy lina wspinaczkowa jest cała, czy nasze
elektroniczne gad\ety maj ą zało\one świe\e baterie.
- Paweł, czuję, \e Kunstke przygotował skrytkę, w której będzie liczyło się coś więcej
ni\ nowoczesne wyposa\enie - zwrócił mi uwagę Pan Samochodzik.
- Zmienił się, przez kobietę myśli tylko o tym, by cało wrócić do domu - Olbrzym
komentował moje poczynania. - Ani krzty w nim z dawnego kozaka \ądnego
mołojeckiej sławy.
Pan Tomasz tak\e był w dobrym humorze.
- Rezun, prawdziwy rezun, myśli tylko o zdobyciu skarbu - szef z politowaniem kiwał
głową.
Po kilku minutach wsiedliśmy do Rosynanta i ruszyliśmy obwodnicą na północ.
Prowadziłem, obok mnie siedział Olbrzym z mapą na kolanach, a z tyłu rozparł się pan
Tomasz i zamyślony patrzył w okno.
- Trzeci fort? - upewniłem się.
- Tak, byle szybko - popędzał mnie Olbrzym. - Komu ja mówię szybko , ju\ teraz
będziesz miał zawsze cegłę na pedale gazu.
- Nie dworuj sobie ze świe\ego narybku świata rajdów samochodowych - za\artował
pan Tomasz.
- Skąd u was takie dobre humory? - denerwowałem się na przyjaciół.
Po dwóch kwadransach zajechaliśmy w pobli\e fortu króla Fryderyka III. Była to
nowoczesna jak na koniec XIX wieku warownia, z ciekawymi rozwiązaniami
dotyczącymi \ycia w twierdzy i prowadzenia ostrzału na przedpolu. Krwista czerwień
cegieł kontrastowała z \ywą zielenią wiosny. Niestety, obiekt ten w sporej części był
zrujnowany.
- Ukryj samochód - rozkazał pan Tomasz. - Masz krótkofalówki?
118
- Oczywiście.
- Zostaw jedną Olbrzymowi...
- Idziecie po złoto i kumpla zostawiacie na czatach? - oburzył się dziennikarz. - Tyle
dla was znaczy przyjazń?
- Ktoś musi zostać - tłumaczył mu Pan Samochodzik. - Pamiętasz przygodę z fortu
piątego? Teraz naszym przeciwnikiem jest tak\e Cassidy. Ukryj się w pewnej odległości
od samochodu.
Z wyprawy do Stanów Zjednoczonych przywiozłem urządzenia łączności typu SWAT,
u\ywane przez amerykańskie jednostki specjalne policji. Radiostacja była wielkości
telefonu komórkowego i miała słuchawkę nakładaną na ucho i mikrofon poprowadzony
w kierunku ust. Mo\na było porozumiewać się z kolegą bez anga\owania w to rąk.
Dodatkowym atutem było to, \e nadawany sygnał był kodowany i niemo\liwy do
podsłuchania bez specjalnego urządzenia. Podejrzewałem, \e w tej części Europy coś
takiego mogły mieć tylko rosyjskie słu\by specjalne.
- Idziemy - rozkazał pan Tomasz.
Przez zarośniętą fosę poszliśmy do wyrwy w południowym murze.
- Pójdziemy przez dziedziniec, \eby zobaczyć, co robi konkurencja, czy dookoła? -
zapytałem.
- Okrę\ną drogą - zdecydował Pan Samochodzik. - Cassidy ma szkic i nie mam
pojęcia, co teraz robi. Nam zostaje tylko rozum i intuicja.
- Co wiemy na temat skrytki?
- Jest w północno-wschodniej kaponierze. Kunstke zostawił tylko taką informację.
- Je\eli dotychczasowe jego wskazówki prowadziły do miejsc ukrycia kolejnych
podpowiedzi, to mo\e i tak jest tym razem?
- Masz rację. Myślę, \e Awi trafił do schowka przez przypadek. Musi być jakaś inna
droga, przygotowana przez Kunstkego.
- Cassidy mo\e być szybszy.
- Dlatego przyspieszmy kroku.
Przyspieszyliśmy. Ze względu na wiek szefa nie mogliśmy pozwolić sobie na bieg. Z
drugiej strony mogliśmy na czas wykryć niebezpieczeństwo, ni\ gdybyśmy gnali
trawieni gorączką złota.
- Olbrzym, jesteś? - sprawdzałem łączność.
- Chłopie, ty uprzedzaj, jak się odzywasz - usłyszałem głos Olbrzyma. - Tu się jakoś
reguluje głośność? Myślałem, \e stoisz za mną!
- Niczego nie dotykaj! Widzisz coś ciekawego?
- Tak, grupę brzózek przypominających górę bitej śmietany posypanej wiórkami z
czekolady i zielonymi \elkami o smaku kiwi.
- Zobaczysz, \e łakomstwo cię zgubi. Bez odbioru.
- A se nie odbieraj - Olbrzym nie dawał spokoju.
Po kwadransie zbli\yliśmy się do północnego muru fortyfikacji.
- Teraz musimy uwa\ać - ostrzegał pan Tomasz. - Idziemy do wejścia i drugie wejście
po prawej.
Wyjąłem latarki i ruszyliśmy w ciemną czeluść tunelu prowadzącego w dół. W świetle
naszych lampek ujrzeliśmy po obu stronach tunelu sześć równomiernie rozmieszczonych
wejść. Weszliśmy w drugie i znalezliśmy się w labiryncie pomieszczeń załogi fortu.
Pełno tu było dziur w ścianach wybitych zapewne przez domorosłych poszukiwaczy
119
skarbów. Musieliśmy uwa\ać na otwory w posadzce. Po kilku minutach odniosłem
wra\enie, \e zaraz zabłądzimy.
- Bez sensu - mruknął szef wyczuwając mój nastrój. - Musimy działać, jak człowiek
idący za wskazówkami Kunstkego.
Wróciliśmy do tunelu.
- Macie problem - nagle odewał się Olbrzym. - W kierunku fortu jedzie nissan
Cassidy ego.
- Dzięki - odpowiedziałem. - Czego szukamy? - zapytałem szefa.
- Nie wiem - bezradnie rozło\ył ręce. - Byłem pewien, \e coś tu znajdziemy.
Rozglądałem się na wszystkie strony. Nagle pochyliłem się.
- Szefie! - wskazałem na klapę nad studzienką.
- Czego oczekujesz po zwykłej studzience kanalizacyjnej?
- Tu jest wielka litera H !
Pan Samochodzik tak\e się pochylił.
- Panowie, oni przechodzą przez fosę - zatrzeszczał głos Olbrzyma. - Jest ich dwóch i
niosą dwa worki.
- Dobra - mruknąłem. - Mamy zaledwie kilka minut.
- Na literze ktoś wyrył napis po niemiecku: Kościół i obok trzy krzy\e.
- Kościół Trzech Krzy\y - stwierdziłem. - Jest taki w Królewcu?
- Nie - Pan Samochodzik szybko przypomniał sobie informacje z przewodnika po
Kaliningradzie.
- Więc co?
- Mam...
Szef zamilkł i nasłuchiwał. Usłyszeliśmy równe, szybkie kroki dwóch osób. Obaj
wstaliśmy z bruku w przejściu i ukryliśmy się w pierwszych drzwiach z brzegu.
Nadchodzili Cassidy i Messer. Minęli nas zaledwie o kilka metrów i szli prosto do
labiryntu pomieszczeń, które ju\ odwiedziliśmy. Szef przesłonił promień latarki i
rozglądał się po pomieszczeniu, w którym byliśmy.
- Kaplica - mruknął.
- Tak - przyznałem. - Cassidy pierwszy dojdzie do skrytki.
- Jesteśmy w kaplicy, w kościele - szef mówił, jakby nie docierały do niego moje [ Pobierz całość w formacie PDF ]
