Boge Anne Lise Grzech pierworodny 04 Dziecko miĹoĹci
Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 144 Wezwanie z pĂłĹnocy
Andrew Sylvia Przyjaciel czy ukochany.03 MiĹoĹÄ puĹkownika
M012. Wood Carol MiĹoĹÄ zwyciÄĹźca wszystko
0155. Hammond Rosemary Bariera na drodze miĹoĹci
Dirie Waris List do matki. Wyznanie miĹoĹci
046. Alexander Meg Dziecko miĹoĹci
045. Mortimer Carole Szansa na miĹoĹÄ
Maxwell L.Gina Ucieczka do MiĹoĹci Tom 1
Iding Laura MiĹoĹÄ to za maĹo
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
burczało jej tak głośno, że aż parsknęła śmiechem. Uniósłszy
się na łokciu, zauważyła, że jej nowa sukienka leży tuż obok
na łóżku, łącznie z barbarzyńską" biżuterią. Wstała i przeszła
do łazienki. Nigdzie ani śladu Francisa. Szybko się umyła i
nałożyła na twarz dyskretny makijaż, a potem przebrała się w
sukienkę i lekkie sandały, które kupiła jeszcze w Cuernavaca.
Założyła także biżuterię. Otworzyła drzwi pokoju i wytknęła
głowę na korytarz. Był pusty, tak samo zresztą jak i hol.
Gdzie się podziewa moja ochrona?" - pomyślała z lekkim
niepokojem. Najprawdopodobniej odnawia swoją przyjazń z
Marią. Nie przejmował się możliwością, że śpiącą mogliby
porwać jacyś terroryści.
Jej umysł przeszyła kolejna fantazja na temat ucieczki.
Dlaczego nie skorzystać z jego nieobecności? Ale w jaki
sposób? Samochód nie wchodził w rachubę - bez problemu
wytropiłby ją ponownie. A pieszo nie zaszłaby zbyt daleko. A
może w miasteczku znalazłaby jakieś odpowiednie środki
transportu?
Nicki, jak sobie nagle przypomniała, przekupiła pewnego
farmera, by konnym wozem przewiózł ją bezpiecznie przez
góry aż do morza. Farmerzy wciąż jeszcze używali koni i
wozów; po południu widziała je przecież w miasteczku. Byłby
to powolny i mało wygodny środek transportu, ale być może
dlatego właśnie Francis mógłby go przeoczyć.
Czy o tej porze są w Taxco jacyś farmerzy, czy też
powrócili już na swoje farmy? I jak mogłaby ich odnalezć?
Ale czy pomogą jej , jeżeli jej się to uda? "Nie przekonasz się
o tym, jeżeli zamiast marzyć, nie wezmiesz się natychmiast do
działania - upomniała się surowo. - Idz prosto na rynek, to
chyba odpowiednie miejsce. Nie ma go, więc teraz masz
swoją szansę. Działaj!"
Diana cofnęła się do pokoju i wrzuciwszy do torby
wszystkie swoje rzeczy, wyszła do pogrążonego w cieniu
holu. Było cicho. Pozostało jej jedynie pokonać kilka stopni i
wyjść przez frontowe drzwi. Proste, Zdjęła sandały i z bijącym
mocno sercem zeszła.
Lecz kiedy znalazła się na zewnątrz, natychmiast
zorientowała się, że i tak próba skazana jest na
niepowodzenie. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyła w
ciemnościach, był żarzący się ognik papierosa. Prawie w tej
samej chwili od jednej z białych kolumn oderwał się gibki
cień, a jej uszu dobiegł spokojny, jedwabisty głos:
- Wybierasz się gdzieś, Diano?
- Ktoś podobno zaprosił mnie na kolację - warknęła.
Kiedy podszedł bliżej, Diana zauważyła igrający na jego
zmysłowych wargach domyślny uśmieszek. On także przebrał
się w nienagannie skrojony ciemny garnitur i śnieżnobiałą
koszulę. Diana wpatrywała się w niego bez słowa i usiłowała
sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek widziała go ubranego w
taki właśnie sposób. Wyglądał teraz na starszego, bardziej
doświadczonego - prawdziwy bywalec wielkiego świata.
Marynarka opinała jego szerokie barki doskonale -
najwyrazniej garnitur szyty był na zamówienie przez
prawdziwego artystę w swoim zawodzie. Zastanawiała się,
czy marynarka została odrobinę poszerzona, aby ukryć
noszoną przez niego pod lewą pachą broń.
- Zabierasz to z sobą? - zapytał, wskazując na
przewieszoną przez jej ramię torbę. - Nie bardzo pasuje do
twego stroju.
Uniosła dumnie głowę i spojrzała mu odważnie prosto w
oczy.
- Właściwie to próbowałam uciec.
- Frontowym wyjściem? Zaskakujesz mnie, Diano.
Sądziłem, że specjalizujesz się w ucieczkach przez okno.
- Jakoś nie wydajesz się tym przejęty.
- A niby dlaczego miałbym być? Spodziewałem się, że
spróbujesz to zrobić.
- Ale nie spodziewałeś się, by mi się powiodło, prawda?
Potrząsnął przecząco głową.
- Nie uciekniesz - zapewnił ją z niezłomną wiarą w głosie.
- Jak ty niewiele o mnie wiesz, Francis. Czy sądzisz, że
mogłabym oprzeć się takiemu wyzwaniu?
- Po dzisiejszym wieczorze, moja droga, nawet nie
będziesz już myślała o ucieczce - mruknął. Spojrzenie jego
niebieskich oczu niosło zmysłową obietnicę. Przyjrzał się jej z
wyrazną aprobatą. - Wyglądasz w tej sukni prześlicznie. -
Spojrzał na srebrny łańcuch i bransolety. - Biżuteria także jest
jak najbardziej odpowiednia. Wyglądasz, jakbyś pojawiła się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
