Krentz Jayne Ann Prywatny detektyw (Pensjonat Maggie)
Cox, Maggie Die Juwelen des Scheichs
Surrender Your Love 2 Conquer Your Love
Blake Ally Zamek w chmurach
Courths Mahler Jadwiga Sekrety prowadzć… do nikć…d
Strugaccy Arkadij i Borys Pora deszczów
Arystoteles Etyka Wielka
Carroll_Jonathan_ _Vincent_Ettrich_TOM_02_ _Szklana_zupa
Wakacje na Hawajach Jayne Ann Krentz
Brian KateMegan Przewodnik Po ChśÂ‚opcach
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
tym chaosie mógł potrzebować jej pomocy. Tylko że ona nie była w stanie
nic zrobić. Mogła tylko siedzieć w samochodzie z zamkniętymi oczami i
czekać.
Nagle usłyszała odgłos rozbijającej się o przednią szybę karetki butelki i
wpadła w panikę. Kątem oka zobaczyła młodego chłopca, który leżał obok
żywopłotu. Miał ziemistą cerę, zamknięte oczy i nie wyglądał na wiele star-
szego od Johna Smitha. Na jego czole dostrzegła czerwone plamy i krew
kapiącą z palców ręki na śnieg.
Zrozpaczona jego stanem, zaczęła przyglądać się bijatyce w poszukiwa-
niu jakiegoś ratownika. Wiedziała, że jeśli zwróci jego uwagę na rannego
chłopca, to może uda się go uratować. Ale niestety, widziała tylko walczą-
cych ze sobą wyrostków. Krew sącząca się z ręki chłopca utworzyła kałużę,
a jego twarz jeszcze bardziej poszarzała. Zdała sobie sprawę, że jeśli nikt
nie udzieli mu pomocy, może umrzeć.
Gdzieś z odległości dobiegł do niej krzyk. Przygryzła wargę tak mocno,
że poczuła smak krwi. Gdyby była przy Johnym, gdy umierał, mogłaby go
uratować...
R
L
T
Ale teraz jest tutaj, a ten młody chłopiec leży tak blisko ambulansu i jej
potrzebuje. Gdyby tylko zdobyła się na odwagę, mogłaby mu pomóc. Trzę-
sącymi się rękami chwyciła torbę lekarską i głęboko odetchnęła.
- Mogę to zrobić - mruknęła do siebie. - Muszę to zrobić - dodała i choć
jej serce waliło jak szalone,; otworzyła drzwi i wysiadła.
Do diabła, gdzie ona jest? - spytał się w duchu Eli, obserwując niemal już
całkiem wyludniony park. Przecież kazałem jej siedzieć w ambulansie. A
może przeraziła się do tego stopnia, że pobiegła, gdzie oczy ją poniosły? To
znaczyłoby, że może być wszędzie.
- Czy nie widziaÅ‚eÅ› Bronté O Brian? - spytaÅ‚ jednego z ratowników, któ-
ry przechodził właśnie obok niego. - Niedużego wzrostu, o złocistobrązo-
wych włosach i dużych szarych oczach.
Ratownik potrząsnął głową.
- Człowieku, wątpię, czy w tym tłumie byłbym w stanie rozpoznać wła-
sną matkę. Może widział ją któryś z gliniarzy.
Eli kiwnął głową, a potem podszedł szybkim krokiem do grupy policjan-
tów, którzy stali obok ogrodzenia. Jeden miał podbite oko, inny rozdarty
mundur, a jeszcze inny paskudnie rozciętą wargę.
- Szukam mojej koleżanki - oświadczył Eli. Jest niewysoka, ma krót-
kie złocistobrązowe włosy i duże szare oczy. Czy może któryś z was ją wi-
dział?
- Trudno powiedzieć - odparł policjant z podbitym okiem. - Może odje-
chała którymś ambulansem.
Istnieje taka możliwość, ale niewielka, pomyślał Eli, a kiedy odwrócił
się, by odejść, policjant z rozciętą wargą nagle zmarszczył czoło.
- Mówi pan, że ona jest drobna? I ma krótkie brązowawe włosy, tak?
R
L
T
- Tak - potwierdził Eli z przejęciem. - Czy wie pan, gdzie ona jest?
- Jeśli to ta sama kobieta, o której pan mówi, to niestety, została ranna
nożem. Na pierwszy rzut oka wyglądało to dość poważnie.
Eli poczuł ucisk w piersi.
Została ranna nożem... dość poważnie, powtórzył w duchu. Nie, to nie-
możliwe. Jeśli doznała ciężkich obrażeń, jeśli... Nie, nie wolno mi tak my-
śleć. Muszę ją odnalezć...
- Czy możecie zawiezć mnie do szpitala? - spytał.
- Oczywiście - odrzekł policjant z podbitym okiem. - Do którego?
Do Pentland czy Waverley? - spytał się w myślach, ale nie był w stanie
odpowiedzieć na to pytanie, bo jego mózg nie pracował. Oczami wyobrazni
widziaÅ‚ leżącÄ… na Å›niegu Bronté, która byÅ‚a blada jak Å›ciana i zimna...
Nagle zdał sobie sprawę, że nigdy nie usłyszy od niego tego, co chce jej
powiedzieć. %7łe to trudne do zdefiniowania uczucie, którego doznawał w jej
obecności, jest miłością. Miłością, która według niego nie istniała. Czymś,
co odrzucał przez minione trzydzieści cztery lata, a czego nie chciał teraz
stracić. Po prostu nie mógł...
- Hej, czy nic panu nie jest? - zawołał policjant, kiedy Eli zakrył dłonią
oczy.
- Nie, nic... wszystko w porządku - odrzekł Eli. - Czy możemy już je-
chać?
- Oczywiście - odparł policjant.
Kiedy Eli odwrócił się i ruszył za nim, dostrzegł wychodzącą z parku ko-
bietę, której włosy obcięte na chłopaka sterczały do góry, a na policzku wi-
doczna była krwawa plama. Wydawała się wyczerpana.
Zanim zdał sobie z tego sprawę, ruszył biegiem w jej kierunku. Gdy do
niej podbiegł, objął ją i mocno przytulił.
R
L
T
- Nigdy więcej nie rób mi tego - rzekł łamiącym się głosem. - Nigdy tak
nie znikaj, nigdy. Kiedy wróciłem do ambulansu i zobaczyłem, że ciebie w
nim nie ma...
- Nie mogłam pozostać bezczynna - wymamrotała. - Gdy zauważyłam
tego chłopca, który przypomniał mi o Johnym, nie mogłam się powstrzy-
mać. Po prostu nie byłam w stanie, więc... - Uniosła głowę i spojrzała na
niego błyszczącymi oczami. - Zrobiłam to, Eli. Zrobiłam. Byłam przerażo-
na. Myślałam, że zemdleję. %7łe nie dam rady...
- Czy nic ci nie jest? - przerwał jej Eli. - Masz ranę na policzku.
- To nie jest moja krew - odparła. - Ale czy ty mnie słuchasz, Eli? Poko-
nałam strach. Po tym, jak udzieliłam pomocy temu chłopcu, zajęłam się in-
nymi rannymi. Mogę to robić! Mogę!
- Przez te pół godziny - wyszeptał, nie słuchając, co ona mówi - nie
mogłem cię znalezć, a policjant powiedział, że jakąś podobną do ciebie ko-
bietÄ™ odwieziono do szpitala...
- To była Liz Logan z ED10. Któryś z tych bandytów zranił ją nożem.
Widziałam, jak ją zabierają, ale myślę, że wyjdzie z tego, bo mówiła... -
Bronté zachichotaÅ‚a. - PrawdÄ™ powiedziawszy, przeklinaÅ‚a.
Eli mocniej ją przytulił.
- Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak się przeraziłem, kiedy pomy-
ślałem, że to ty?
- Za bardzo siÄ™ przejmujesz.
- A ty... - Odnalezienie jej całej i zdrowej przyniosło mu wielką ulgę,
która teraz - na myśl o tym, jakie katusze przecierpiał, spodziewając się
najgorszego - ustąpiła miejsca złości. - Co ty, do diabła, sobie myślałaś?
Przecież powiedziałem ci, żebyś nie ruszała się z ambulansu. Ale, nie, Bro-
nté O Brian uważa, że wszystko wie lepiej, wiÄ™c wysiadÅ‚a, nie sÅ‚uchajÄ…c
mojego rozkazu...
R
L
T
Bronté uwolniÅ‚a siÄ™ z jego objęć i spojrzaÅ‚a na niego ze zdumieniem.
- Rozkazu? Nie wydałeś mi żadnego rozkazu. Tylko zasugerowałeś, że
lepiej będzie, jeśli zostanę w karetce. Ale tu panował taki zamęt...
- Tym bardziej nie powinnaś była się z niego ruszać.
- Ale byli ranni, broczyli krwią. Nie mogłam ich zlekceważyć, nie tracąc
szacunku dla samej siebie. A kiedy wysiadłam i zaczęłam im pomagać,
wszystko było w porządku. Czułam się dobrze i nadal czuję się dobrze.
- A ja nie. Bronté, wsiÄ…dz do ambulansu.
- Po co? Przecież nigdzie nie pojedziemy, dopóki nie zjawi się pomoc
drogowa. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
