Lowell Elizabeth Bracia Maxwell Jesienny kochanek tom 1
Hawksley Elizabeth PrĂłba
M.S. Force Quantum 02 Kuszenie
D330. Bevarly Elizabeth Toast za szczÄĹcie
51. Conan pan Czarnej Rzeki (Conan, Lord of the Black River) 1996
0829. Gold Kristi SśÂodka pokusa
Keating Thomas, Invitacion a Amar
Brown Sandra Podarunki losu (W ostatniej chwili)
Cussler Clive Dirk Pitt 20 Arktyczna mgśÂa
Christopher Moore NajgśÂupszy AniośÂ (2)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
z ulgą pokiwała głową.
- Rozumiem - powiedziała. - Myślałam, że z dziewczyną.
Z dziewczyną? - powtórzył w myślach. Co ona plecie? Przecież jedyną
dziewczyną, z jaką spotkał się w ciągu ostatnich dwóch lat, była Miriam, jak
więc mógłby zjawić się z jakąś inną?
Ale w końcu był z nią, prawda?
- Wiesz, Miriam, bardzo cieszę się, że cię widzę, ponieważ... - zaczął.
pona
ous
l
a
d
an
sc
Lecz nie dane mu było skończyć, gdyż w tym momencie dołączyła do
nich jeszcze jedna osoba. Była to kobieta w sukni bardzo podobnej do tej,
którą miała na sobie Miriam, tylko jaskrawoczerwonej. Rory spojrzał na jej
twarz i oniemiał.
- Pani Trent? - wydusił. Ona? W takim stroju?! A co z wartościami
rodzinnymi?
- Szukałam cię przez cały wieczór - powiedziała pani burmistrz do
Miriam. - Chciałam przeprosić cię za suknię.
- Ależ wygląda w niej pani cudownie, pani Trent.
- Nie o to chodzi. Przepraszam cię za twoją suknię - syknęła pani
burmistrz. - Bo mojej żadne przeprosiny i tak nic nie pomogą - dodała.
Rory za nic nie mógł zrozumieć, dlaczego, u diabła, pani Trent miałaby
kajać się za suknię Miriam. To naprawdę absurdalne przepraszać za tak boski
wygląd.
Miriam jednak zdawała się podzielać rozżalenie pani burmistrz.
- No cóż, wyobrażenia panny Chacha o sukni balowej są zupełnie inne
niż moje, ale... - W filozoficznej zadumie wzruszyła ramionami. -
Twierdziła, że nic lepszego nie znalazła.
Pani Trent pokiwała głową.
- Podobnie było w moim przypadku - powiedziała. - Nic już jednak
nie możemy zrobić. %7łałuję tylko, że zgodziłam się, by jeszcze zrobiła mi
makijaż. - Westchnęła przerazliwie i przyjrzała się Miriam. - Widzę, że
ciebie też to spotkało.
- Niestety - odparła.
Rory przysłuchiwał się rozmowie w zdumieniu, bo za nic nie mógł
pojąć obiekcji obu pań. To prawda, nigdy nie przepadał za przesadnie
pona
ous
l
a
d
an
sc
umalowanymi dziewczętami, ale przecież i pani Trent, i Miriam wyglądały
całkiem... atrakcyjnie, choć może troszkę zbyt przypominały modelki z tego
kobiecego pisma, pomyślał. Jak ono się nazywa? Chodzi o życie w mieście,
prawda? Urbanite"? Metropolis"? Municipality"? Jakoś tak. Kiedyś na
pewno sobie przypomni.
- W każdym razie kiedy ujrzałam, jak tańczysz, i kiedy uświadomiłam
sobie, w co jesteś ubrana, poczułam, że muszę cię przeprosić - powiedziała
pani burmistrz. - Przecież był to mój pomysł. Gdybym tylko wiedziała, że
panna Chacha ubierze nas jak... jak... jak... - Zmarszczyła się. - Chyba nie
powinnam nawet tego mówić. Gdybym wiedziała, że tak skończę...
- Proszę pamiętać, że robimy to dla funduszu stypendialnego - wtrąciła
Miriam. - Dla dobra młodzieży, pani Trent.
Widać jednak było, że zbytnio to pani burmistrz nie pocieszyło. Nagle,
ponad ramieniem Rory'ego, coś dojrzała w głębi sali i na jej twarzy pojawił
się wyraz prawdziwej paniki.
- O mój Boże! - rzuciła i przykucnęła, kryjąc się za Rorym. - Nikt mi
nie powiedział, że będzie tu Cullen Monahan.
- Cullen? - powtórzył Rory.
Odwrócił głowę i rzeczywiście zobaczył, jak do sali wchodził brat
blizniak Connora. Dlaczego jednak Isabel Trent tak bardzo się przeraziła,
absolutnie nie miał pojęcia, wszak Cullen był jej prawą ręką. Dlaczego jego
obecność na balu charytatywnym aż tak ją poruszyła? Przecież, jako urzędnik
magistratu, Cullen zawsze uczestniczył w tego rodzaju imprezach.
- Sądziłam, że nie będzie go w mieście - powiedziała pani burmistrz,
nadal kryjąc się za Rorym. - Gdyby pytał, powiedzcie, że mnie nie
widzieliście.
pona
ous
l
a
d
an
sc
Rory nie wierzył własnym uszom. Kobieta, która została wybrana na
swój urząd dzięki wyznawanym wartościom rodzinnym, namawiała swoich
wyborców do kłamstwa? Nieuczciwość polityka? To było naprawdę wstrzą-
sające odkrycie.
- Pani Trent, obawiam się, że... - zaczął Rory. Lecz nie miał już do
kogo mówić, bo pani burmistrz zakręciła się na pięcie i znikła w
roztańczonym tłumie, Rory zaś z niedowierzaniem pokręcił głową. Co
właściwie zaszło między panią Trent i jego bratem?
Po chwili uzyskał możliwość wyjaśnienia tej wielce ambarasującej
sprawy u zródeł, bowiem podszedł do nich Cullen. Był ubrany w najlepszy
garnitur, fryzurę ułożoną miał perfekcyjnie, oczy mu lśniły... nadzieją? Co tu
się dzieje? - zapytał sam siebie Rory. Cullen wyglądał tego dnia znacznie
lepiej niż zwykle, jakby chciał... zrobić na kimś wrażenie?
- Cześć, Rory. Witam, panno Thornbury - rzucił i natychmiast spytał: -
Widzieliście może panią burmistrz? Słyszałem, że miała tu być. Koniecznie
muszę z nią porozmawiać. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
