Lowell Elizabeth Bracia Maxwell Jesienny kochanek tom 1
D330. Bevarly Elizabeth Toast za szczęście
Elizabeth Bevarly Kuszenie Monahana
Margit Sandemo Cykl Saga o czarnoksiężniku (05) Próba ognia
Dick Philip Kosmiczne marionetki
Celmer Michelle Erotyczne fajerwerki
Miecze śÂ›wietlne
46 Pan Samochodzik i Bractwa Rycerskie Sebastian Miernicki
Anne Brooke The Hit List (pdf)
Flint, Eric Ring of Fire SS anth Grantville Gazette Vol 4
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Dziękuję. - Anna wdzięcznie pochyliła głowę i czekała,
co też on zrobi.
Przyniósł wino, przysunął bliżej krzesło - akurat na granicy
między uprzejmością a natarczywością - i zaczaj obsypywać
komplementami jej urodÄ™.
Anna pohamowała chęć odsunięcia się. Cały czas ukradkowo
obserwowała towarzysza. Uznała, że jest niezaprzeczalnie
przystojny, choć jego oczy są ciut za małe, ale figurę ma bez
skazy; szczupły i bardzo elegancki w doskonale dopasowanym
ciemnoniebieskim wieczorowym surducie, w płowych spod
niach za kolana, białych rajtuzach i płaskich, czarnych wie
czorowych lakierkach. Jeśli chodzi o wygląd, jest niezle,
pomyślała.
70
Sposób, w jaki z nią rozmawiał, to już oddzielna sprawa
i Anna nie potrafiła się pozbyć wrażenia, że Redbourn ją sonduje.
- Jak rozumiem, przyjechała pani z Francji jako dziecko,
panno de Cardonnel? - zaczął. To musiało być dość przera
żające przeżycie. Czy przybyła pani do Anglii wraz z rodzicami?
- Moja matka umarła - wyjaśniła krótko. - Przyjechałam
z ojcem.
- I obydwoje zamieszkaliście u wuja? - Ponieważ Anna nie
odpowiedziała, dodał: - To szczęście, że mieliście w Anglii
krewnych.
- Rzeczywiście. Sir Robert przyjął nas z otwartym sercem. -
Czy to możliwe, żeby wyciągał od niej informacje? A może
to tylko uprzejmość?
- Słyszałem smutne historie o ludziach, którzy przybyli do
Anglii jedynie w tym, co mieli na grzbiecie. Mam nadzieję, że
pani historia nie była aż tak drastyczna?
- Byłam wtedy siedmioletnim dzieckiem, panie Redbourn
- odparła Anna. - Naprawdę bardzo mało pamiętam z tamtego
okresu. - Teraz była już prawie pewna, że Redbourn próbuje
coś z niej wyciągnąć. - Proszę mi wybaczyć, pragnęłabym
porozmawiać z pana matką, jeśli wolno. Ciotka mówiła mi, że
to ogromnie urocza osoba.
- Ależ naturalnie, co ze mnie za natręt. - Laurence cały
zamienił się w przepraszający uśmiech, ale Anna wyczuła, że
nie jest zadowolony. Zacisnął usta w wąską linię, przymrużył
małe oczka.
Anna zdusiła uczucie niepokoju, po czym odwróciła lekko
krzesło w stronę pani Redbourn.
Wdowa wyglądała na zachwyconą możliwością pogawędze
nia z pannÄ… de Cardonnel. Po ostrzegawczym spojrzeniu Lauren
ce'a Helen zorientowała się, że jego zaloty nie napotkały na
71
podatny grunt. Uniosła welon z nadzieją, że w panującym
dokoła półmroku nikt jej nie rozpozna.
- Panno de Cardonnel, tak bardzo żałowałam, że nie spot
kałam pani w czasie naszej wizyty u pani wujostwa. - Położyła
z uczuciem dłoń na ramieniu Laurence' a. - Rozmowa w teatrze
zawsze wydawała mi się bardzo utrudniona. Taki tu hałas.
- Tak - powiedziała Anna. - Czy często bywa pani w teatrze?
Do diaska, zaklęła Helen w duchu. Jednak szybko odzyskała
równowagę.
- Kiedy żył mój mąż, tak. - Podniosła do oczu róg chusteczki.
- Ale pani, panno de Cardonnel, czy mogę zapytać, jak ocenia
pani grę pana Kemble' a? Osobiście uważam, że Zaiga nie należy
do jego najlepszych ról. A może woli pani Don Alonzo w jego
wykonaniu? - Helen zdawała sobie sprawę, że mówi za wiele.
- Moim zdaniem, głos pana Kemble'a jest zbyt słaby do
melodramatu. Wolę występ jego brata - odpowiedziała Anna
z uśmiechem. - Ale z ostatecznym osądem wstrzymam się do
końca.
Ta kobieta się boi, myślała. Widziała to w oczach wdowy,
które od czasu do czasu z niepokojem zwracała w stronę syna.
Dłonie spokojnie ułożyła na kolanach, bawiąc się wachlarzem,
ale miała ściśnięte gardło. Anna widywała w życiu ludzi, którzy
się boją i którzy nie chcą tego po sobie pokazać: matka;
madame de Custine, współwięzniarka matki; ciocia Marie,
kiedy otwierała drzwi domu w Paryżu, obawiając się agentów
rewolucyjnej policji.
Sir Robert, do tej pory gawędzący z żoną, pochylił się w ich
stronÄ™.
- Wspaniały wieczór, prawda? - zwrócił się do Anny. -
Lubię od czasu do czasu nieco blichtru. - Machnął dłonią
w stronę publiczności i tysiąca oliwnych lampek i świec,
72 [ Pobierz całość w formacie PDF ]
