Finch, Carol Cora Tiffany Lieben und Lachen 0005.1 Hobby Liebe (Dina4)
Carol A Freeman As The Eagle Cries Sharon's Journey Home (pdf)
M012. Wood Carol MiĹoĹÄ zwyciÄĹźca wszystko
Mortimer Carol ChcÄ tylko ciebie
Grace Carol Prezent dla szefa
1029. DUO McKay Emily Najlepszy w Ĺwiecie seks
Cassel Emily Absolwentka
059.Marinelli Carol Biznesmen i dziennikarka
Janice Kaiser Dramat w Hollywood
McGahern John Miedzy niewiastami
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
podziałało na nią jak kubeł zimnej wody.
- Chyba zapomniałeś, że mam córkę - powiedziała chłodno. - Nie miałabym
jej z kim zostawić. Nie chcę nadużywać uprzejmości mojej koleżanki, która
zajmuje się Emily, kiedy jestem w pracy.
RS
42
Argument był nie do odparcia, więc zadowolona z siebie uznała rozmowę
za zakończoną i wróciła do przerwanych zajęć. Ku jej zaskoczeniu Guy nie
wychodził.
- Wez ją ze sobą - zaproponował.
Znieruchomiała w połowie składania podpisu. Zacisnęła zęby i obrzuciwszy
go w myślach paroma niewybrednymi epitetami, zmusiła się do uśmiechu.
- To chyba nie jest najlepszy pomysł.
- Chyba? Czy to oznacza może"?
- To oznacza nie".
- Naprawdę wolisz siedzieć sama w domu i dobijać się myślami o
pogrzebie?
- Twoje słowa tylko potwierdzają, że nie masz pojęcia o tym, jak wygląda
moje życia - stwierdziła, odkładając długopis. - Prosto z pracy jadę po Emily,
potem daję jej kolację, odrabiam z nią lekcje, kąpię ją, przygotowuję dla nas
obu ubrania, słucham, jak czyta, a potem sama jej czytam. Kiedy zaśnie, mam
pół godziny dla siebie. A potem padam na łóżko, żeby po paru godzinach
wstać i zacząć wszystko od nowa!
Opowiedziała mu o tym celowo, tak by raz na zawsze dotarło do niego, w
jak trudnej jest sytuacji. Chciała go po prostu zniechęcić, lecz raczej jej się nie
udało. Uważała, że po tym, co usłyszał, powinien pożegnać się i wyjść,
tymczasem on nadal przed nią stał i czarował ją tym swoim leniwym
uśmiechem.
- Podjęłam decyzję - oznajmiła po chwili. - Pójdę.
- Na kolację?
- Na pogrzeb! - obruszyła się, lecz jego niepoprawny optymizm sprawił, że
musiała się uśmiechnąć.
- Madison, naprawdę nie musisz być na pogrzebie.
- Ale chcę. Po pierwsze po to, żeby pożegnać profesora, a po drugie, żeby
pogrzebać moje własne demony. Trochę się boję, że puszczą mi nerwy i tylko
się wygłupię.
- Będę przy tobie - powiedział z naciskiem. -Przez cały czas. Nie zostaniesz
sama.
- Poradzę sobie.
- Nie wątpię. Ale nie dam ci okazji, żebyś mogła udowodnić, jak bardzo
jesteś dzielna. Jeśli mogę coś ci radzić, to nie zgadzaj się na żadne
przemówienie. Po prostu tam bądz. Przyjadę po ciebie o wpół do dziesiątej.
- Przecież nawet nie wiesz, gdzie mieszkam.
RS
43
- Jako pełniący obowiązki ordynatora dowiem się. tego z łatwością -
oznajmił z rozbrajającym uśmiechem.
RS
44
ROZDZIAA CZWARTY
- Mamusiu, jak zmarli idą do nieba, to dlaczego na pogrzebach ludzie
płaczą?
- Bo tęsknią za tymi, których kochali - odparła Madison ze ściśniętym
gardłem.
Wolałaby, żeby córka skupiła się na zapinaniu pasa, bo chciała jak szybciej
odwiezć ją do szkoły.
W ogóle wolałaby, żeby ten dzień już się skończył.
- A ty tęsknisz za tatą?
Zwiadoma, że para bystrych oczu obserwuje ją we wstecznym lusterku,
powstrzymała grymas niechęci. Odetchnęła głęboko i wolno skinęła głową.
- Oczywiście, że za nim tęsknię. A on na pewno tęskni za tobą.
- A on mnie widzi?
- Tak.
- I wie, że jest mi dobrze?
- Wie - odparła, modląc się, by Emily nie drążyła więcej tego tematu. -
Myślę, że jest z ciebie dumny.
- Powinnaś znalezć sobie chłopaka, mamo. Hej, silnik ci zgasł!
Jak Bóg chce człowieka pokarać, czasem spełnia jego życzenia, pomyślała
Madison ponuro i wcisnąwszy sprzęgło, ponownie uruchomiła samochód.
- Ciocia Helen ma nowego chłopaka.
- Tak? A skąd wiesz?
- Richard mi mówił. Ałe w tajemnicy, więc nas nie wydaj. Ciocia Helen już
nie ma siwawych włosów, tylko jasny blond. A Richard słyszał, jak
rozmawiała z kimś przez telefon i mówiła, że w piątek ma randkę i ma
nadzieję, że pójdą do jakiejś drogiej restauracji. A on to ma taki sam zawód
jak pan Jezus.
- Kto taki, kochanie?
- No, ten nowy chłopak cioci. Jest cieślą.
- W porządku? - usłyszała zamiast powitania. Skinęła głową i szerzej
otworzyła drzwi, zaraz jednak wzruszyła bezradnie ramionami.
- Sama nie wiem...
- Zobaczysz, wszystko będzie dobrze - zapewnił Guy, wchodząc do środka.
- Zresztą na wszelki wypadek przygotowałem plan B.
- Plan B?
RS
45
- Tak. Jeśli poczujesz, że jesteś na skraju załamania, daj mi znak. Będę
udawał, że zemdlałem i wtedy wszyscy rzucą się, żeby mnie ratować, a na
ciebie nikt nie zwróci uwagi.
- Przestań! - fuknęła, ale na jej ustach pojawił się blady uśmiech. Pierwszy
tego okropnego ranka. - Wejdz dalej - zaprosiła go. - Jestem już prawie
gotowa.
Jego wysoka sylwetka zdominowała przestrzeń, wywołując złudzenie,
jakby hol nagle się skurczył. Madison nigdy dotąd nie widziała Guya w
garniturze. Zrobił na niej ogromne wrażenie.
- Masz ładny dom - rzekł z uśmiechem.
Dziękuję - odparła, traktując jego słowa jak zdawkową uprzejmość.
- Mówię poważnie - zaznaczył, rozglądając się dookoła. - Bardzo tu
przytulnie. Jak w prawdziwym domu.
- Bo to jest prawdziwy dom! - Roześmiała się nerwowo. - Czego się
spodziewałeś?
- Szczerze mówiąc... nie wiem. - Bezradnie wzruszył ramionami. - Chyba
nieskazitelnej czystości i idealnego porządku. Tylko nie zrozum mnie zle, nie
chodzi o to, że masz tu bałagan - zastrzegł. - Sądząc po tym, jak wygląda twój
gabinet i jaka jesteś w pracy, myślałem, że twój dom będzie przypominał
laboratorium.
- Przecież tu jest porządek! W każdym razie ja tak uważam. Wczoraj
sprzątałam ponad dwie godziny, bo miałeś przyjść. W pracy rzeczywiście
muszę mieć wszystko pod kontrolą, ale w domu już nie. Zresztą jak się
mieszka z pięciolatką, człowiek błyskawicznie się uczy, że pewne rzeczy
trzeba sobie odpuścić.
Nagle wróciła myślą do porannej rozmowy z Emily i z jakiegoś
niezrozumiałego powodu zapragnęła mu ją powtórzyć. Posłuchała jednak
głosu rozsądku i nie zrobiła tego.
- Napijesz się kawy? Mamy jeszcze mnóstwo czasu.
- A ty masz ochotę na kawę?
- Tak. Wolę denerwować się tutaj niż tam - wyznała i poszła do kuchni.
Guy postanowił dotrzymać jej towarzystwa. Usiadł na ławie i w milczeniu
obserwował jej krzątaninę. Zwrócił uwagę na nerwowe ruchy jej rąk, gdy
sypała kawę do filiżanek, i na kolorowe dziecięce rysunki na lodówce. Kiedy
wyjmowała z szafki cukier, mimowolnie przyjrzał się zawartość półek, na
których oprócz herbatników i pudełek z płatkami śniadaniowymi stał długi
rząd gotowych potraw. Były to pojedyncze porcje przeznaczone do
RS
46
odgrzewania w kuchence mikrofalowej, takie same jak te, które jadła w
szpitalu. Miał przeczucie, że poza nimi nie jada niczego innego.
- A jak ty sobie radzisz z tą sytuacją? - zapytała, gdy wróciwszy do pokoju,
usiedli na kanapie. - Profesor mówił, że się znaliście. Pracowaliście razem?
- Formalnie tylko raz. Ale w ostatnich latach często się z nim
kontaktowałem, telefonicznie albo przez internet. Kiedy jezdziłem po świecie
w ramach misji medycznych, Gerard był moim doradcą. Nawet nie wiesz, jak
bardzo żałuję, że nie było mi dane z nim pracować.
- I właśnie dlatego zdecydowałeś się na pracę w naszym szpitalu? %7łeby być
bliżej profesora? Bo przecież dla specjalisty z twoim doświadczeniem nie-
wielki podmiejski szpital nie jest żadnym zawodowym wyzwaniem.
- Niezupełnie. Tworzenie szpitala od podstaw to zawsze ciekawe
doświadczenie. Uznałem, że coś takiego będzie dobrze wyglądało w
życiorysie - odparł. - Choć muszę przyznać, że był i drugi, o wiele bardziej
prozaiczny powód. Otóż po latach życia w namiocie i spania pod moskitierą
uznałem, że klucze do własnego mieszkania to bardzo kusząca perspektywa.
- Znudziło ci się podróżowanie?
- Chwilowo tak.
A dlaczego wybrałeś Melbourne? Masz tu rodzinę? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
