John D MacDonald Travis McGee 13 A Tan and Sandy Silence
John Gardner Bond 00 Licence Renewed(v2.0)
John Ringo Voyage 01 Into the Looking Glass
cleland john pamietniki fanny hill
John Dalmas Yngling 3 The Circle of Power
John Dalmas Fars
Coyne John Furia
Ivan Cankar Knjiga za lahklomiselne ljudi
Antologia BarbarzyśÂcy [Rebis] 01 BarbarzyśÂcy_ Tom 1 (1991)
Lauren Dane Taking Chase (Samhain)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pogrążony w miłej rozmowie z klientem, którego
uprzejmie odprowadził do głównego wyjścia.
Jeden z kasjerów wskazał mu starszych państwa
czekających pod gabinetem. Kiedy wrócił,
zaprosił ich do środka. Był wysoki i siwowłosy i
nie znał ich. Gdy szukał teczki Morana, rozległo
się pukanie i do gabinetu weszła dziewczyna,
niosąc filiżankę na spodeczku. Zapachniała
kawa. Na brzegu spodeczka balansowały dwa
figowe sucharki. Następnie zadzwonił telefon.
Ledwo dyrektor usłyszał, kim jest jego
rozmówca, zarzucił poszukiwanie teczki Morana
i przysunął fotel do biurka. Wywiązała się długa
rozmowa na temat wyborów w klubie golfowym,
w czasie której dyrektor zjadł oba sucharki i
wypił kawę. Rose raz po raz zerkała z
niepokojem na Morana. W czasach kiedy się
poznali, dawno już wypadłby z gabinetu,
trzaskając drzwiami. Tymczasem siedział,
przygnębiony i jakby znużony, nie rozglądając
się na boki. Wciąż jeszcze tam był, kiedy
dyrektor skończył rozmawiać i przeprosił. Z
jakiegoś powodu najwyrazniej uznał, że załatwił
już sprawę, z którą przyszli, i teraz łaskawie
odprowadził ich do drzwi. Wyszli bez słowa.
Rose nie posiadała się ze złości.
W życiu nie spotkałam tak zle
wychowanego człowieka.
A kogo to obchodzi? spytał Moran.
Nikogo.
Mnie to obchodzi odparła wzburzona.
Ty się nie liczysz. Nikt nie będzie zawracał
sobie tobą głowy.
W czasie weekendu Rose tyle razy wracała
do tego zajścia, żaląc się Monie, że wreszcie i ona
wpadła w gniew. Uparła się, że w poniedziałek
wezmie wolne i pójdzie do banku zrobić
awanturę dyrektorowi.
Mówię ci, dawniej nie ośmieliłby się tak
potraktować tatusia. Powiem mu parę słów do
słuchu. I złożę na niego skargę.
Szkoda na niego twojego czasu. Teraz to
Rose próbowała załagodzić. Daj spokój. Jeśli
jest aż tak głupi, dlaczego to ty masz go
wychowywać zażartowała po swojemu.
Dawniej tatuś szybko nauczyłby go
manier. Złożę na niego skargę powiedziała
Mona. Ale nie zrobiła tego.
W długie wieczory, kiedy Moran po raz
kolejny podliczał posiadane fundusze albo pisał
do Michaela, jego żony lub którejś z dziewcząt,
wielokrotnie powtarzał Rose, że tylko raz w życiu
naprawdę mu nie wyszło, z jednym z jego
własnych dzieci, i że ta świadomość nie daje mu
spokoju.
Czuję, że myśli, iż wyrządziłem mu jakąś
krzywdę.
Wiesz, że to nieprawda. Luke zawsze brał
takie sprawy nazbyt osobiście. W każdej rodzinie
zdarzają się różnice zdań i nikt inny nie robi z
tego problemu powiedziała Rose.
Chciałbym go zobaczyć, ale wiem, że nie
przyjedzie. Nie żywię do niego urazy. Ja
wszystko mu wybaczyłem. Jeśli mu to napiszę,
przynajmniej będę wiedział, że wina nie leży po
mojej stronie. Będę miał czyste sumienie.
Przez kilka kolejnych wieczorów pisał list do
Luke'a. W trakcie pisania wróciła część dawnej
zaciekłości. Ukończony list był krótki. Nie
pokazał go Rose. Są w moim życiu takie chwile,
kiedy zastanawiam się, czy jestem przy zdrowych
zmysłach zaczynał się list. Wszyscy
powariowali oprócz mnie i ciebie, zresztą co do
siebie też mam wątpliwości. Rose uważa, że nie
jesteśmy ani gorsi, ani lepsi od innych, a
pozostało mi już zbyt niewiele życia, by chować
urazę, prawdziwą czy wyimaginowaną. Jestem
już całkiem na nic. Nie chciałem ciebie
skrzywdzić w przeszłości i nie chcę cię
skrzywdzić w przyszłości, a jeśli to uczyniłem
myślą, mową lub uczynkiem, przepraszam. Zaraz
zakwitną żonkile, a także krzewy, kwiaty, drzewa
owocowe etc. Wkrótce zaczniemy sadzić.
Zmęczyło mnie to myślenie, kogo to zresztą
obchodzi? Tatuś".
Musi być umierający, pomyślał Luke po
przeczytaniu listu. W pierwszym odruchu odłożył
go na bok, ale kiedy przeczytał go jeszcze raz,
poczuł do Morana to samo, co czułby do każdego
śmiertelnika, odpisał mu więc w podobnym
tonie. Nie żywił do niego złości ani urazy. Nie
miał mu nic do wybaczenia. Było mu przykro i
przepraszał za cierpienie, którego przysporzył.
Nie tego od niego chciał, ale tym będzie musiał
się zadowolić.
Zadzwoniła Maggie. Powiedziała, że jedzie
do domu i chce, by Luke pojechał razem z nią.
Zjeżdżają wszyscy do Great Meadow, wskrzesić
Dzień Zwiętego Manchana.
Tatuś jest w złej formie. Pamiętasz, jak
dawno temu w Dzień Zwiętego Manchana
odwiedzał nas McQuaid? Uważamy, że nasz
przyjazd może poprawić tatusiowi
samopoczucie. Rose mówi, że po naszej wizycie
w święta poczuł się lepiej.
Nic tam po mnie powiedział Luke. Nie
mogę z tobą pojechać.
Chce cię widzieć.
Napisał do mnie.
Wiem.
Odpisałem.
Twój list jeszcze do niego nie dotarł.
Napisałem mu to samo, co on mnie. Nie
czuję do niego złości. Nie czuję nic.
To dlaczego nie możesz pojechać do domu
razem z nami?
Nic tam po mnie. Nie potrafię się z nim
dogadać.
Nigdy się nie starałeś.
Teraz jest już za pózno.
Nie pomagasz mi. Nikomu nie pomagasz.
Moran nie narzekał na brak uwagi.
Dziewczęta stawiły się w komplecie, wtedy i
jeszcze kilka razy potem. Zaplanowały całe lato
tak, żeby Rose jak najmniej była sama. W
sierpniu przyjechał Michael z żoną i dwójką
dzieci. Gdy skończyło się lato, z Dublina co
weekend przyjeżdżała Mona. Sheila dołączała do
niej, gdy tylko mogła. Moran opadał z sił.
Przeszedł kilka drobnych udarów. Poczuły, że ten
niegdyś potężny mężczyzna, który był integralną
częścią ich życia, w każdej chwili może im się
wymknąć. Przyjechały razem na Boże
Narodzenie i postanowiły przyjechać znowu pod
koniec lutego, wskrzesić Dzień Zwiętego
Manchana. Wyjaśniły Rose, że co roku tego dnia
przyjeżdżał na wystawną kolację McQuaid;
wspominały nerwówkę, radosne podniecenie,
opowieści o dniach chwały, whiskey, którą
wypijał McQuaid.
Rose od początku miała wątpliwości co do
tego pomysłu. Nie rozumiała, w jaki sposób
zwykłe wskrzeszenie dnia, o którym do tej pory
nawet nie słyszała, miałoby dokonać cudu, ale
dziewczęta uczepiły się tego pomysłu, uznała
więc, że nie może im wchodzić w paradę.
Chciały, żeby to była niespodzianka. Wbrew [ Pobierz całość w formacie PDF ]
