Dziedzictwa planety Lorien KsiÄga 1 Jestem numerem cztery Lore Pittacus
Wirtemberska, ksiÄĹźna Maria Malwina, czyli domyĹlnoĹÄ serca
Roberts Nora Irlandzka trylogia 02 Ĺzy ksiÄĹźyca
01 Holly Jacobs NiezwykĹa ksiÄĹźniczka
GR470. Greene Jennifer PocaĹunek ksiÄcia
Cartland Barbara W ramionach ksiÄcia
Sutton June KsiÄĹźycowe wzgĂłrze
McKinnon K.C. Jesienny ksiÄĹźyc
Giacomo Leopardi Discorso di un italiano intorno alla poesia romantica
McMahon Barbara RozwaĚĽny i romantyczna
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pretekst, by zrzec się swego dziedzictwa. I tak niełatwo
cię było przekonać, \ebyś zajęła nale\ne ci miejsce.
- Tak, ale...
- Gdybym chciał przejąć twój majątek, wystarczyło
utwierdzić cię w przekonaniu, \e zmiana stylu \ycia
będzie dla ciebie nieszczęściem.
- Zgoda, na początku rzeczywiście nic miałam ochoty tu
jechać, ale potem zmieniłam zdanie przez wzgląd na
dziadka. Czemu wtedy nic wyznałeś mi prawdy?
Przez chwilę patrzył na nią ze smutkiem, a potem jakby
nagle zobojętniał.
- Nie miałem do tego głowy - odparł z kamienną twarzą.
- Byliśmy zajęci czymś innym.
Zranił ją w samo serce. Przygnębiona zwiesiła głowę.
Nie mogła na niego patrzeć, a zarazem pragnęła rzucić
mu się w ramiona i szukać pociechy. Prawdziwe uczucie
byłoby dla niej kojącym balsamem. Z drugiej strony
jednak chciała bić pięściami w jego pierś i wyrzucić z
siebie cały gniew. Jak mógł ją tak oszukiwać!
- Idę do swego pokoju - mruknęła. - Nie odprowadzaj
mnie. Zawołam pokojówkę.
Niespodziewanie zastąpił jej drogę. Był tak wysoki i
barczysty, \e mimo woli poczuła lęk.
- yle mnie oceniłaś - powiedział chłodno. Wyprostował
się dumnie i popatrzył na nią z góry, jakby oczekiwał, \e
przeprosi go i przyzna się do błędu.
- Ty równie\ pomyliłeś się co do mnie! - odparła.
- Ostrzegałam cię, \e to ryzykowne wiązać się z ludzmi,
których słabo znamy.
- Co masz na myśli?
- Mo\e nie jestem taka pokorna i ustępliwa, jak ci się
wydawało?
- Tym lepiej. Chcę rozmawiać z \oną jak równy z
równym - stwierdził opryskliwie, wytracając jej z ręki
koronny argument i dodał z irytującą pewnością w
głosie: - Znam cię dobrze. Jesteś mądra i wra\liwa, masz
\elazne zasady. Zawsze \yłaś oszczędnie, więc nie
roztrwonisz majątku swego dziadka. Podziwiam twoje
zalety, Sophio, i darzę cię ogromnym szacunkiem.
- Skąd pewność, \e po latach wyrzeczeń nie zmienię
nagle zdania i nie zacznę u\ywać \ycia, szastając forsą
na prawo i lewo? - perorowała z zapałem. - Ju\ ci
mówiłam, \e zmieniło się moje nastawienie. Polubiłam
kosztowne ubrania. Miło jest czuć na skórze dotyk
znakomitych tkanin, a markowe stroje dodają mi
pewności siebie. - Zdobyła się na promienny uśmiech,
świadoma, \e pogodny wyraz twarzy dodaje blasku jej
urodzie. - Chyba przejdę się po sklepach i zrobię
gigantyczne zakupy. Co mi po majątku, skoro z niego
nie korzystam?
Zapadła martwa cisza. Sophia poczuła do siebie odrazę.
W jednej chwili ochłonęła, uniosła głowę i popatrzyła
Rozzanowi prosto w oczy. Zacisnął wargi i zmierzył ją
zimnym spojrzeniem.
Trafiła w jego słaby punkt. Celny strzał. Nagie zrobiło
jej się cię\ko na sercu.
- Przedtem mówiłaś, \e poświęcisz się działalności
charytatywnej. Zmieniłaś zdanie? - spytał pogardliwie.
- Suma zdecyduję, jak mam wydać swoje pieniądze -
odparła wyniośle. Obrzuciła go zimnym spojrzeniem i
od razu zrozumiała, \e jest rozgniewany. Zacisnął zęby,
wyprostował się, jakby kij połknął, i obserwował ją z
kamienną twarzą, ale gdy odpowiedział, jego głos
brzmiał łagodnie i przekonująco.
- Jesteś zmęczona. Widziałem, jak pobladłaś. Za du\o
wzruszeń jak na jeden dzień. Wrócimy do tej rozmowy,
gdy odpoczniesz i odzyskasz siły. Nie zapominaj, \e
tylko ja znam wszystkie szczegóły dotyczące sytuacji
finansowej rodziny D'Antigów. Bez mojej pomocy
trudno ci będzie się w tym rozeznać. Postąpisz mądrze,
jeśli mi zaufasz.
- Tobie? - wybuchnęła. - Nie powierzyłabym ci nawet
kieszonkowego!
- Musisz mi wierzyć! - Chwycił ją za ramiona. - W
przeciwnym razie...
- Grozisz mi? Uwa\aj, bo poka\ę ci drzwi! - zawołała z
wściekłością.
Rozzano zrobił się nagle blady jak ściana.
- yle mnie zrozumiałaś - wycedził przez zaciśnięte zęby.
- Czy\by? - Niewiele brakowało, \eby wybuchnęła
płaczem. Kochała go, pragnęła z nim być... i co teraz?
Skaczą sobie do oczu jak rozzłoszczone przedszkolaki na
placu zabaw.
Rozzano nadal mocno ściskał jej ramiona. Rzuciła mu
wrogie spojrzenie.
- Puść mnie, bo zacznę krzyczeć - syknęła.
- Sophia! - jęknął rozpaczliwie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
