Townsend Sue 1 Sekretny dziennik Adriana Mole'a lat 13 i trzy czwarte
Morgan Raye KrćÂśÂlewski potomek
CD2 Daj mi pić Józef Augustyn SJ
Jerome Bigge Warlady 1 2565AD
Flint, Eric Ring of Fire SS anth Grantville Gazette Vol 4
Kursa MaśÂgorzata J. TeśÂciowć oddam od zaraz
Anton Shari 02 Tajemniczy minstrel
Uleczyć nieuleczalne MichaśÂ Tombak
J.T. Ellison Gra w zabijanie
Graham Greene Moc i chwala
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
uśmiech wydał mi się bardzo seksowny. Dotknął dłonią mojej twarzy i
wymówił moje imię. Jessie. Powiedział je głębokim barytonem i
poczułam, jak plecy wyginają mi się w łuk. Thomas objął mnie od tyłu i
rozpiął mi biustonosz. Jego usta były tuż przy moim uchu, czułam na nim
jego gorący oddech. Odwróciłam się, żeby go pocałować, i nagle, w
typowy dla snów niespodziewany sposób, odkryłam, że straciłam
poczucie czasu i siedzę przerażona na tratwie. Wszędzie wokół nas widać
było wielkie rozkołysane fale.
Rzadko kiedy pamiętam swoje sny. Są dla mnie frustrującymi
mirażami, które snują się między jawą i snem, i ostentacyjnie znikają,
kiedy tylko otworzę oczy. Ten jednak zapamiętałam bardzo szczegółowo.
Wciąż widziałam krople morskiej wody, które osiadły na czarnym
habicie brata Thomasa, gdy w pobliżu zanurkowały pelikany. To palące
spojrzenie błękitnych oczu. Sunące po mojej skórze palce.
Zastanawiałam się przez chwilę, w jaki sposób objaśniliby podobny sen
Hugh lub doktor lig, lecz po chwili uznałam, że w ogóle mnie to nie
interesuje. Usiadłam na materacu i poszukałam stopami stojących przy
łóżku pantofli. Przeczesałam palcami włosy, rozplątując je w kilku
miejscach i nasłuchując, czy matka się nie obudziła, ale w domu
panowała cisza.
Zeszłej nocy padłyśmy obie na łóżka, zbyt zmęczone, żeby rozmawiać.
Na myśl o czekającej mnie dziś przeprawie, miałam ochotę zwinąć się w
kłębek i schować z powrotem pod kołdrą. Co miałam jej powiedzieć? Czy
zamierzasz odciąć sobie kolejne części ciała? Wydawało się to prostackie
i straszne, ale tego właśnie chciałam się od niej dowiedzieć czy nie
zagraża samej sobie, czy nie trzeba jej oddać tam, gdzie mogliby się nią
zaopiekować.
Podreptałam do kuchni i myszkując w kredensie, znalazłam w końcu
paczkę Maxwell House. Parząc kawę w dwudziestoletnim ekspresie z
postrzępionym kablem, zastanawiałam się, czy matka słyszała
kiedykolwiek o nowszej generacji tych urządzeń. Zostawiwszy na stole
pyrkoczący głośno ekspres, zakradłam się pod jej drzwi i nadstawiłam
ucha. Z sypialni dobiegało chrapanie. Jej bezsenność ulotniła się chyba
wraz z palcem.
Wróciłam do kuchni, którą wypełniało przyćmione poranne światło.
Zapaliłam zapałkę i włączyłam piecyk, słuchając, jak płomyczki gazu
zapalają się z tymi samymi co zawsze cichymi błękitnymi pyknięciami.
Wsuwając dwie kromki chleba do tostera i patrząc, jak w środku
rozjarzają się spirale, pomyślałam o mnichu Thomasie, o tym, jak dziwne było nasze spotkanie,
i o tym, że pojawił się w ogrodzie zupełnie nie wiadomo skąd.
Pamiętałam, jak rozmawialiśmy przy murze, jak jego spojrzenie
przeniknęło mnie na wskroś. Jak coś zatrzepotało mi w piersiach. A
potem przyśniło mi się dokładnie coś takiego, o czym mówił kiedyś
Hugh, opisując wielki tajemniczy samolot, przelatujący nad tobą, gdy
śpisz, otwierający luki bombowe
i zrzucający mały tykający sen.
Grzanki wyskoczyły z tostera. Nalałam sobie kawy i wypiłam ją bez
mleka i cukru, skubiąc grzanki. Piecyk zamienił kuchnię w tropikalną
dżunglę. Wstałam i wyłączyłam go. Nie wiedziałam, dlaczego myślę o
tych rzeczach. Dlaczego myślę o bracie Thomasie mnichu. I to w taki
sposób, w taki nieskromny sposób.
Wyobraziłam sobie pozostawionego w domu Hugh i poczułam się nagle
straszliwie odsłonięta. Tak jakby najlepiej strzeżone we mnie miejsce
zostało nagle opuszczone, szeroko otwarte i wystawione na atak, miejsce,
które mówiło mi, kim jestem.
Wstałam i weszłam do salonu, czując, że powraca to wrażenie ze snu,
straszne wrażenie, że dryfuję. Na jednej ze ścian matka zawiesiła
chaotyczny zbiór piętnastu albo dwudziestu fotografii, niektóre z
wyblakłymi sepiowymi plamami przy brzegach. W większości były to
szkolne zdjęcia Mike'a i mnie. Cudaczne fryzury. Na pół przymknięte
oczy. Pomięte białe bluzki. Aparaty na zębach. Dee nazywała tę kolekcję
Zcianą Wstydu".
Jedynym zdjęciem zrobionym po latach sześćdziesiątych było to, które
przedstawiało Hugh, Dee i mnie w roku 1970, kiedy Dee była malutka.
Przyglądając się z determinacją naszej trójce, przypomniałam sobie, jak
Hugh nastawił samowyzwalacz i usiedliśmy razem na sofie, wciskając [ Pobierz całość w formacie PDF ]
