Harlan Ellison Paingod & Other Delusions
Harlan Ellison Troublemakers
Harlan Ellison Sp
091. Nora Roberts Przerwana gra
101. Teresa Southwick Gra w uwodzenie
Sara Bell The way you say my name
MA16_ _The_Empire_of_Glass
671. Morris Debrah Ogród po deszczu
Donat Szyller Martwe dziwki
Amanda Steiger Eyes Of The Wolf
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jest dokładniejsza i bardziej wiarygodna.
Poprosił Wendy o krótki wykład, a ona z zapałem spełniła
prośbę. Odkrycie dotyczące listu bardzo ich ucieszyło. Co prawda
dopiero miało się okazać, czy informacje, które Baldwin uzyskał
od Wendy, pozwolą aresztować Naśladowcę, ale czuł, że wreszcie
stawia duży krok na drodze do odkrycia tożsamości mordercy.
Czyżby sprawca wreszcie popełnił błąd?
Wendy była dobrą wykładowczynią, mówiła zwięzle i
zrozumiale:
Dzięki stylowi pisma możemy poznać zarówno stałe cechy
osobowości człowieka, takie jak jego iloraz inteligencji,
skłonności, temperament, jak i zmienne, na przykład zdolności,
poglądy, nastroje, motywy działania i stan fizyczny. Dysponując
odpowiednią próbką, możemy wywnioskować naprawdę wiele.
Pismo jest bowiem równie wyjątkowe dla każdego z nas, jak
odciski palców i uzębienie. Najważniejsze w życiu człowieka są
trzy aspekty: fizyczny, umysłowy i emocjonalny, i wszystkie
znajdują swoje odbicie w piśmie. No, ale zbaczam z tematu.
Przyczyną, dla której rozpoznałam styl pisma z listu w tej starej
sprawie, było to, że po raz pierwszy na własne oczy zobaczyłam
tak zwane d szaleńca.
D szaleńca. Miał je Charles Manson, o ile dobrze
pamiętam. Chodzi o to, że kreseczka małego d pochyla się
bardzo mocno w prawo, tak?
Zgadza się. Charles Manson, Zodiak, a nawet O.J.
Simpson. W taki sposób d piszą niemal wyłącznie psychopaci i
mordercy, brutalni przestępcy, najbardziej niebezpieczni ludzie. W
liście chłopaka znalazłam d szaleńca. Ale to nie wszystko. List
napisano, jak to mówimy, niestałą pochyłością. Większość ludzi
kreśli litery tak, że pochylają się albo w prawo, albo w lewo, albo
są proste. Stopień pochyłości zależy od nastroju, osobowości i
tego, czy autor jest prawo- czy leworęczny, ale zasadniczo
jesteśmy konsekwentni i praktycznie zawsze pochylamy litery albo
w prawą, albo w lewą stronę. Tymczasem ten chłopak pisał i tak, i
tak. Chaotycznie. Choć miał do dyspozycji papier w linie, nie
trzymał się ich, stawiał litery, gdzie popadło, w ogóle nie zwracał
uwagi na marginesy, nie przestrzegał żadnych reguł. Lewy
margines nazywamy linią społeczną, a on go zignorował. Litery
były ściśnięte, tekst na stronie napisano tak gęsto, że w kilku
miejscach papier się przedarł. Analiza dość szybko wykazała, że
autor listu jest osobą niezrównoważoną. Przerwała na moment.
Niezrównoważoną, lecz zarazem bardzo inteligentną, o czym
świadczyło wyszukane słownictwo i spójna argumentacja.
Niemniej jednak rozchwianie pisma pozwoliło mi wysnuć
przypuszczenie, że mam do czynienia z osobą niepoczytalną.
Powiedziałam o tym sędziemu, próbowałam go przekonać, ale
wtedy do ekspertyz grafologów podchodzono z dużo większą
nieufnością niż obecnie. Roześmiała się cicho. Nie to, żeby
dziś wszyscy traktowali je śmiertelnie poważnie. Krótko mówiąc,
nie było łatwo zwrócić czyjąkolwiek uwagę. Pamiętajmy też, że
mówimy o kryminalnym zdarzeniu w niewielkim miasteczku w
Karolinie Północnej. Chłopak miał czternaście lat, był ofiarą
przemocy, czuł się samotny. W tamtych czasach nie było zbyt
wiele programów niosących pomoc młodym ludziom
przeżywającym trudności, już nie mówiąc o programach
skierowanych do aspołecznych synów morderców. Po tym, jak
chłopak trafił do pogotowia opiekuńczego, ślad po nim zaginął. W
aktach sprawy nie ma nic więcej. I to by było na tyle.
No nie! %7łartuje pani.
Owszem, tylko tyle. Roześmiała się. Wiem, że zależy
panu na nazwisku.
E tam, to przecież w ogóle nieistotne&
Ewan Copeland.
Ewan Copeland, Ewan Copeland& Brzmi jakoś
znajomo&
Jego ojciec nazywał się Roger Copeland. Był bejsbolistą,
przez prawie całą karierę grał w Minor League, na rok załapał się
do Major League, do drużyny Atlanta Braves.
Jasna cholera! Pamiętam! Roger Copeland został
zamordowany tuż po zakończeniu sezonu. Policja podejrzewała
jego żonę. Czy chodzi o tę sprawę?
Tak. Jego żona, Betty Copeland, rzeczywiście go zabiła.
Była chora psychicznie. Dziwię się, że nie znajdowała się pod stałą
opieką psychiatryczną. Miała fatalnego adwokata. Powinien był ją
wybronić, używając argumentu o niepoczytalności. A tak Betty
odsiaduje w Atlancie wyrok więzienia. Popełniła morderstwo, więc
sędzia nie miał żadnych wątpliwości. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
