H101. Herries Anne Tajemnice Opactwa Steepwood 09 Szansa dla dwojga
Brendan Mary Dumne i piekne 02 Tajemnica portretu
Hitchcock_Alfred_ _PTD_30_ _Tajemnica_futrzanego_misia
Alfred Szklarski Tajemnicza Wyprawa Tomka
Anton Shari 02 Tajemniczy minstrel
Nora Roberts Tajemnicza gwiazda
Cartland_Barbara_Tajemnica_Anuszki
102 Pan Samochodzik i tajemnica Araratu
Roberts Nora_Tajemniczy sÄ siad
Deborah Siegel Sisterhood, Interrupted From Radical Women to Girls Gone Wild (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Słyszeliśmy wiele opowieści o Oregonie i chcieliśmy go zobaczyć na własne oczy. -
Uśmiechnął się i odchylił do tyłu. - Pewnego wieczoru byłem w saloonie w Albany i
nawiązałem rozmowę z tym właśnie komiwojażerem. Przyjechał wtedy prosto z Gridley, a
należy do ludzi gadatliwych.
- Mieliśmy szczęście, że wybrał się pan do saloonu akurat w ten wieczór. - Bazgrała
jak kura pazurem i miała tylko nadzieję, że zdoła pózniej odczytać swoje notatki. - Jak się
panu podoba życie tutaj?
- Jest pięknie, a ludzie są przyjazni.
- Czy ma pan jakieś szczególne plany związane z tym hotelem?
- Trzy pokoje trzeba odmalować i należałoby popracować trochę nad dachem. -
Wzruszył ramionami. - Chciałbym, żeby po prostu było tu czysto.
Podziękowała mu i wyszła z hotelu. Było południe i Gil prawdopodobnie martwił się o
swój żołądek. Wpadła do domu, spakowała lunch i wróciła do jego pokoju.
Zastukała do drzwi i uchyliła je.
- Nie śpisz?
- Nie ma tu nikogo. Jakim cudem mógłbym się zmęczyć? Zaparł się stopami i
podsunął trochę wyżej na łóżku. Sara weszła do pokoju energicznym krokiem, policzki miała
zaróżowione, a włosy rozwiane przez wiatr. Och, gdyby tak mógł chwycić ją w ramiona,
dumał, i całować ją, aż im obojgu zbraknie tchu, i kochać się z nią nago, aż zasną wtuleni w
siebie. Sara rzuciła plik kartek na łóżko obok jego nóg.
- Dobrze wyglądasz. Przyniosłam ci coś. - Odsunęła swoje kartki i podała mu gazety.
- Dzięki. - Rzucił okiem na prasę i przeniósł wzrok z powrotem na nią. Kiedy Sara
wyjdzie, będzie miał aż nadto czasu na czytanie. - Czego chciał Charles?
- Ma zamiar opublikować oświadczenia kandydatów w bieżącym wydaniu gazety, a ja
musiałam przeprowadzić wywiad z biznesmenem. - Podała mu zupę i gorącą kawę.
- Kartoflanka. - Spróbował i uśmiechnął się. - Miałaś czas ją ugotować?
- Ale skąd - powiedziała patrząc, jak znad miski unosi się para. - Ugotowała ją
Phoebe. - Postawiła miseczkę z upieczonym jabłkiem na małym stoliku. - To też ona. - Gil
jadł zupę z takim entuzjazmem, że aż jej własny żołądek zaburczał w proteście. - Czy
potrzebujesz jeszcze czegoś?
- Nigdzie jeszcze nie idziesz. Siadaj tutaj i wypij kubek kawy. - To była Sara, którą
zwykł widywać w mieście, daleka, myślą zawsze wybiegająca o krok w przód.
- Musiałam porozmawiać z kilkoma kandydatami. - Popatrzyła mu w oczy. Mogła
zatrzymać się na kilka minut. Nalała kawy do kubka i usiadła. - Powiedziałam Charlesowi, że
nie interesuje cię kandydowanie do rady.
- Dobrze. A więc załatwione. Wzruszyła ramionami.
- On chce o tym z tobą porozmawiać.
- Po co są te wywiady? - Gil wymienił miskę po zupie na pieczone jabłko.
- Charles opublikuje krótkie oświadczenia każdego z kandydatów w bieżącym
numerze. Miejmy nadzieję, że wyrówna to ich szanse i głosowanie nie zmieni się w konkurs
popularności.
- Napisałaś swoje? - Wbił łyżkę w delikatne jabłko. Sara kiwnęła głową i popijała
dalej kawę.
Gil zauważył figlarny wyraz jej oczu.
- Mogę je przeczytać, zanim ukaże się gazeta?
- Czemu nie? - Spojrzała mu prosto w oczy. - Chciałabym usłyszeć twoje zdanie. -
Wyciągnęła kartkę z kieszeni i podała mu ją.
Gil szybko przebiegł oczami tekst i popatrzył na nią Z jedną brwią uniesioną w górę.
- Naprawdę chciałabyś zostać prezydentem? Sara patrzyła na niego szeroko otwartymi
oczami.
- Ty w to wierzysz?
- Tak tu napisałaś - powiedział postukując w kartkę. - Jeżeli zależy ci na wielbicielach,
wolna miłość powinna przykuć ich uwagę.
- Czy uważasz, że mnie o to właśnie chodziło? - Sara wpatrywała się w niego
przerażona.
Gil uniósł jedno ramię w górę.
- Ale zapewne przysporzy ci głosów, czyż nie?
- Nie! Chciałam ich przekonać, do jakiego stopnia się nie nadaję... - Przekrzywiła
głowę na bok. - Czy ty nigdy nie spoważniejesz?
- A nie jestem poważny?
- Boże, mam nadzieję, że nie. - Opadła z powrotem na krzesło. - Niekiedy jesteś wręcz
niemożliwy.
- Jesteś za mądra, żeby tak mówić - powiedział cicho.
- Nie o to mi chodziło... - I minę, i głos ma zdecydowanie nieprzyzwoite, pomyślała
usiłując opanować drżenie pełznące w dół po kręgosłupie.
- Nie martw się, Saro. - Zachichotał. - Czy nie łatwiej byłoby zrezygnować z
kandydowania? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
