GRD1104.Way_Margaret_KoĹo_fortuny
Moore Margaret Pociecha i radoĹÄ
Dickson Helen Rycerz i panna
006. Brown Sandra Ucieczka do edenu (inny tytuśÂ ZwycićÂśźyć mimo wszystko)
KośÂciuszko_Robert_ _Wojownik_Trzech_śÂwiatów_03_ _Tata
Austin, Lena [Deadly Sins] Pr
CTV001_MODELS
Courths Mahler Jadwiga Honor mćÂśźczyzny
Jennifer Taylor Lekcja miśÂośÂci
51. Conan pan Czarnej Rzeki (Conan, Lord of the Black River) 1996
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dzieć, co mógłby dla mnie zrobić.
- A co mógłby dla ciebie zrobić?
S
R
Chyba niepotrzebnie się wyrwała. Może było jeszcze za
wcześnie? Nate był jednak chodzącą doskonałością, najcieka-
wszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkała. Musiała za-
trzymać go przy sobie na tyle długo, żeby zdążyć powiedzieć
mu, czego od niego oczekuje. Nie może go wystraszyć, tak
jak wystraszyła Thomasa Oatesa i wielu innych mężczyzn,
których imion już nawet nie pamięta. Thomas nikomu nie po-
wiedział tego, o co go poprosiła. Najwyrazniej bał się nawet
o tym mówić.
- Szkoda, że Thomas Oates nie spędził ze mną więcej cza-
su. Poprosiłam go, żeby jeszcze mnie odwiedził, chciałam
z nim porozmawiać, dowiedzieć się, co nowego na świecie.
Lubię słuchać wiadomości. Nie czuję się wtedy taka odizolo-
wana. Niektórzy turyści zostawiają w samochodzie włączone
radio. Czasami, zwłaszcza młodzi, wchodzą nawet z nimi na
pole. Ale większość z nich słucha raczej muzyki, toteż rzadko
jestem na bieżąco, jeśli chodzi o wydarzenia na świecie. Nawet
teraz nie wiem, czy premier...
To na nic się nie zda. Powinna przysunąć się bliżej do Na-
te'a, wziąć go za ręce, a nie popisywać się intelektualnymi
wywodami. Musi z nim flirtować, oczarować go, zniewolić.
Przyszedł jej do głowy pewien pomysł.
- Zauważyłam, że ostatnio puszczają w radio sporo mu-
zyki country. Bardzo lubię Gartha Brooksa. Słyszałeś może
o nim w Ameryce?
Nate uśmiechnął się, zadowolony, że Rowan zmieniła wre-
szcie temat.
- Podejrzewam, że w Ameryce trudno byłoby znalezć ko-
goś, kto o nim nie słyszał. Owszem, lubię muzykę country.
Mam zresztą kilka płyt Gartha Brooksa. Jednak na dalszą metę
nie nudzą mnie tylko naprawdę wielcy kompozytorzy - Bach,
Mozart, Beethoven.
- Ja też lubię muzykę klasyczną - powiedziała czym prę-
S
R
dzej Rowan. - Choć muszę przyznać, że najbliżsi są mi kom-
pozytorzy romantyzmu, na przykład Czajkowski i Szopen. -
Przerwała na chwilę. - Ty lubisz tańczyć, Nate, prawda?
Nate skinął, a Rowan czym prędzej wstała i pociągnęła go
za rękę. Z przyjemnością popatrzył na jej nieskazitelnie białą
sukienkę i cudowne, różowe stopy.
- Posłuchaj, Rowan. Ciągle jeszcze nie mogę otrząsnąć się
z szoku po tym, jak mi powiedziałaś, że jesteś... duchem. Nie
potrafiłbym z tobą teraz zatańczyć.
- Ale nie tańczyłam z nikim już ponad pięć lat - po-
wiedziała błagalnym tonem. - A taniec w pojedynkę to jed-
nak nie to samo. W lecie, w świetle księżyca, widziałam,
jak tańczyła tu nowo poślubiona para z Ameryki. Nazywali
to tańcem na dziesięć kroków. Chciałam się go nawet na-
uczyć, ale miałam za mało czasu, żeby opanować wszystkie
kroki.
Nate kręcił przecząco głową, uśmiechając się jednocześnie.
- Ty wiesz, jak to się tańczy! - krzyknęła podniecona. - Co
mam najpierw zrobić?
- Lewa noga do przodu. Stopę oprzyj na pięcie tak, aby
palce skierowane były do góry. Teraz cofnij nogę do poprze-
dniej pozycji, a potem cofnij prawą nogę. O tak, dobrze.
Gdyby ktoś zobaczył mnie tu teraz, myślałby, że tańczę
z powietrzem, pomyślał Nate. Zadzwoniłby pewnie na policję
albo do jakiejś instytucji, która zajmuje się ludzmi cierpiącymi
na halucynacje.
Jednak widok roztańczonej Rowan kazał mu o wszystkim
zapomnieć. Jej pełne gracji ruchy i błogi wyraz twarzy był
prawdziwą rozkoszą dla oka. Niebo było bezchmurne, wiał lek-
ki, chłodny wiatr, krystalicznie czyste powietrze przepełnione
było zapachem morza. A na tle tego wszystkiego tańczyła pięk-
na kobieta. Nate nie pamiętał, kiedy taniec sprawiał mu tyle
autentycznej radości.
S
R
Gdyby jakiś przechodzień zapytał Nate'a, co tu robi, od-
powiedziałby, że jest badaczem epoki brązu. Taniec wyglą-
dał na jakiś pogański rytuał, poprzedzający ofiarowanie bogom
dziewicy. To i tak brzmiałoby bardziej wiarygodnie niż stwier-
dzenie, że uczył tańca country kobietę, która ponoć nie żyje
od pięciu lat.
Nagle Nate się zatrzymał.
- Dlaczego przerwałeś? - zaprotestowała Rowan.
- Powinienem już chyba iść - odpowiedział krótko.
Jej twarz natychmiast oblekła się smutkiem.
- Iść? - powtórzyła. - Myślałam, że dobrze się bawisz
w moim towarzystwie.
- To prawda - powiedział łagodnym tonem. - Ale nie mo-
gę spędzić całego urlopu, przewalając się po polu niczym mło-
dy zrebak. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
