Gordon Dickson Childe 01 Dorsai (v1.1)
Gordon Dickson Space Winners
Gordon Dickson Time Storm
Gordon R. Dickson The Last Dream
17 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Testament Rycerza JÄdrzeja
Chittenden Margaret Przyjmij tÄ obrÄ czkÄ Zaczarowana panna mĹoda
D240. Myers R. Helen Buntowniczka i bohater
Dussler Barbara AniośÂy naprawdć istniejćÂ
Lawrence Block Keller 4 Hit and Run (com v4.0)
Glen Cook The Dragon Never Sleeps
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Niektórzy rycerze wraz ze swoimi giermkami, a inni z
towarzyszącymi im damami przybyli tu już parę dni wcześniej i
obozowali poniżej murów zamkowych w kolorowych namiotach.
Zwiatło licznych ognisk odbijało się w zbrojach i wypolerowanych
tarczach, sprawiając, że wyglądały jak ze złota. Wśród tłumu panował
uroczysty nastrój. Byli mimowie i żebracy, cnotliwe żony i dzieci, a
nawet kobiety lekkich obyczajów w barwnych strojach. Spożywano
pieczone mięsiwo, którego zapach czuło się wszędzie, i wypijano całe
kadzie piwa.
Królewski orszak przekroczył bramę zamkową i skierował się na
dolny dziedziniec. Ta część zamku, będąca zbiorowiskiem budynków o
ryglowych ścianach, nie miała w sobie tej jednolitości, co górny zamek,
w którym mieściły się królewskie komnaty. Wśród zabudowań dolnej
części dominowała oszałamiająca swą wspaniałością kaplica Zwiętego
Jerzego miejsce pochówku angielskich monarchów i rycerzy.
Powiał zimny wiatr i Jane otuliła się peleryną. Rozejrzawszy się
wokół, zobaczyła, że zamek przypomina tętniące życiem miasto
otoczone masywnymi murami. Szukała wzrokiem jednej jedynej
twarzy, a gdy jej nie znalazła, poczuła się rozczarowana. Guy nie
wyszedł jej powitać, a potem, wieczorem, nie pojawił się także, by
spędzić z nią noc.
Dopiero na drugi dzień rano, gdy poszła na łąkę, na której miał
się odbyć turniej, zobaczyła go w grupie rycerzy wychylających
strzemiennego.
Na widok Jane Guy zamarł w bezruchu. Jej uroda go oszołomiła,
a strój mienił się kolorami. Spódnicę wierzchnią miała jasnozieloną, a
spodnią w kolorze turkusowym. Przepasana była szerokim pozłocistym
pasem. Z wysokiego stożkowatego nakrycia jej głowy spływał na plecy
welon ze złocistej lekkiej tkaniny, a kiedy rozłożyła ramiona, ukazały
się w całej krasie trójkątne rękawy ozdobione pięknym haftem
wykonanym złotą nicią. Na nogach miała szkarłatne skórzane
pantofelki.
Guy odstawił puchar, przeprosił swoich towarzyszy i ruszył w jej
stronę.
Obserwowała, jak się zbliża. Ich oczy się spotkały i nie odrywały
od siebie. Jane czuła powolne kołatanie serca, mając wrażenie, że
zagląda prosto w głąb jej duszy. Kiedyś obiecała sobie, że nigdy więcej
nie narazi się na cierpienie z powodu miłości. Teraz jednak nie miała w
tej sprawie wyboru. Lepiej rozumiała swoje uczucia, choć nie potrafiła
dokładnie określić, kiedy jej miłość rozkwitła. Miała też pewność, że
kochała Guya od dawna, nie zdając sobie z tego sprawy.
Poczuła skruchę na myśl o własnym postępowaniu. On mnie
potrzebuje, pomyślała sobie. I ja także bardzo potrzebuję jego. I już
wiedziała, że czas najwyższy odłożyć na bok wszelkie żale i pretensje.
Wyczuwając zmianę, jaka w niej zaszła, i widząc serdeczny
wyraz jej oczu, Guy wziął ją za rękę i poprowadził za jeden z
namiotów, gdzie nie mogli być widziani.
Cieszę się, że tu jesteś powiedział, patrząc Jane prosto w
oczy. Chciałem z tobą porozmawiać, zanim zacznie się turniej. Tu
przyjrzał się z uśmiechem jej strojowi. Jesteś piękna. Wszyscy
rycerze, którzy będą stawali w szranki, z pewnością zechcą, byś
ofiarowała im swoją wstążkę.
Jane, podekscytowana, odwzajemniła jego uśmiech, patrząc w
pełne zachwytu błękitne oczy.
No to się rozczarują powiedziała. Moja wstążka należy do
mojego męża.
Parę dni temu, gdy się rozstali, poczuła się opuszczona i
zrozpaczona. Teraz natomiast czuła przypływ energii i podniecenie.
Dopiero po chwili uspokoiła się i powiedziała:
Guy, ja& ja chcę& Chcę cię przeprosić.
Patrzyła mu przy tym w oczy tak przejęta, że poczuł lekki
niepokój. Ujął jej dłonie w swoje i zapytał:
Ale za co?
Za to, że nazwałam cię łajdakiem i diabłem& i& i za wszystko
inne.
Moja ukochana, gdy myślę, na co cię naraziłem, nabieram
pewności, że to ja powinienem przepraszać odparł z westchnieniem.
Czy byłem szaleńcem, biorąc cię za żonę, Jane?
Zaciskając mocno pięści, pokręciła głową. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
