Christina Dodd WybraśÂcy CiemnośÂci 4 W PśÂomieniach
Curwood James Oliver Szara wilczyca
First King of Shannara Terry Brooks
Arthur Baudzus U 859
Farmer, Philip Jose Lord Tyger
Nurowska Maria Wybór Anny
Roszel Renee Po co te kśÂamstwa
King.William. .Przygody.Gotreka.i.Felixa.03. .Zabójca demonów
059.Marinelli Carol Biznesmen i dziennikarka
Chittenden Margaret Przyjmij tć obrć czkć Zaczarowana panna mśÂoda
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Sowo - rzekł Prosiaczek - sfruń na dół i pomóż Puchatkowi. Sowa, która akurat podziwiała swą
skrzynkę do listów, sfrunęła na dół. Razem z Prosiaczkiem zaczęli popychać i odsuwać wielki fotel i po
chwili Puchatek wygramolił się spod spodu i rozejrzał się dokoła.
- Nie ma co... - rzekła Sowa - ładnie wyglądamy...
- Co my zrobimy, Puchatku? Może byś coś wymyślił? - spytał Prosiaczek.
- Właśnie myślałem i myślałem, i wymyśliłem taki mały kawałek. - I zaczął śpiewać:
Dość długo leżałem na ziemi, na brzuszku
Udając, że drzemię wieczorem na łóżku.
Starałem się mruczeć mru-mru... po cichutku,
Starałem się nucić, lecz wszystko bez skutku.
Cokolwiek się zdrzemnąć jest rzeczą przyjemną,
Gdy fotel pode mną jest, nie zaś nade mną.
A tak się akurat złożyło niemiło,
%7łe właśnie tak było, bo tak się zdarzyło.
Mieć fotel na grzbiecie, to dobre jedynie
Dla skoczka, co w cyrku tańcuje po linie,
Natomiast dla Misia nie żaden to zaszczyt,
Gdy leży na ziemi i brzuch mu się płaszczy,
I łapki, i szyjka, i nos, i tak dalej,
Co też mu się wcale a wcale nie chwali.
- To wszystko - powiedział Puchatek.
Sowa chrząknęła na znak, że bynajmniej nie jest zachwycona, i oświadczyła, że jeśli Puchatek jest
pewien, że to jest wszystko, to nadszedł najwyższy czas, aby wytężyć umysły w kierunku Zagadnienia
Wydobycia Się.
- Ponieważ - ciągnęła Sowa - nie możemy wydostać się przez to, co dotąd było drzwiami wejściowymi,
gdyż coś na to padło.
- Ale jak moglibyśmy wyjść inaczej? - spytał Prosiaczek z niepokojem.
- Oto jest Zagadnienie, Prosiaczku, w kierunku którego proszę, aby Puchatek wytężył swój umysł.
Puchatek siadł na podłodze, która kiedyś była ścianą, i zaczął wpatrywać się w sufit, który kiedyś był
przeciwległą ścianą z drzwiami frontowymi, i starał się w tej sprawie wytężyć umysł.
- Czy mogłabyś z Prosiaczkiem pofrunąć w górę do skrzynki do listów? - zapytał.
- Nie - rzekł szybko Prosiaczek - Sowa nie może. Sowa wygłosiła wykład o Niezbędnych Mięśniach
Grzbietowych. Już raz zdarzyło jej się mówić o tym Krzysiowi i Puchatkowi. I od tej pory stale
wyczekiwała na sposobność zrobienia tego jeszcze raz, ponieważ jest to rzecz, którą można z łatwością
wyłożyć dwa razy, zanim ktokolwiek zrozumie, o co chodzi.
- Bo widzisz, Sowo, gdyby się nam udało wsadzić Prosiaczka do skrzynki do listów, Prosiaczek mógłby
przecisnąć się przez otwór, w który wkłada się listy, zejść z drzewa na dół i pobiec po pomoc.
Prosiaczek przerwał mu gwałtownie, mówiąc, że bardzo utył w ostatnich czasach i nie może pod
żadnym pozorem, choć bardzo by tego pragnął. A Sowa na to, że ona właściwie kazała w ostatnich
czasach powiększyć swą skrzynkę do listów na wypadek, gdyby miała otrzymać większe listy, więc
może Prosiaczek spróbowałby jednak? A Prosiaczek znów na to: - Ale tyś przecież mówiła przed chwilą,
że te niezbędne wiesz- już-co nie mogłyby - a Sowa powiedziała: - Rzeczywiście, nie mogłyby, więc nie
ma o czym mówić - a Prosiaczek powiedział, że wobec tego lepiej zacznijmy myśleć o czym innym - i w
tej samej chwili zaczął. Lecz myśl Puchatka cofnęła się wstecz do dnia, kiedy to raz ocalił Prosiaczka od
powodzi i wszyscy podziwiali go tak bardzo, a ponieważ to się nie zdarzało często, więc pomyślał, że
byłoby dobrze, gdyby coś podobnego wydarzyło się znowu. I zupełnie nagle, właśnie tak jak wtedy,
wpadł mu do głowy pewien pomysł.
- Sowo - rzekł Puchatek - coś wymyśliłem.
- Ach, ty przebiegły Misiu! - powiedziała Sowa. Puchatek spojrzał dumnie wokoło, gdy usłyszał, że
nazwano go Biegłym Misiem, i powiedział skromnie, że to tylko przypadkowo zdarzyło mu się to
wymyślić. Otóż przywiąże się jeden koniec sznurka do Prosiaczka, a Sowa pofrunie w górę do skrzynki
na listy z drugim końcem sznurka w dziobie, przesunie go pomiędzy prętami skrzynki i potem znów
sfrunie na dół, i razem z Puchatkiem pociągną mocno za ten koniec, a Prosiaczek powoli wzniesie się w
górę na drugim końcu. I to jest wszystko.
- I oto Prosiaczek już jest po tamtej stronie - rzekła Sowa - jeśli sznurek nie pęknie.
- A jeśli pęknie? - spytał Prosiaczek chcąc wiedzieć całą prawdę.
- Wtedy wezmiemy inny sznurek.
Nie było to bardzo pocieszające dla Prosiaczka. Bo chociaż można było w tym celu zużyć wiele
kawałków sznurka to zawsze tylko on, Prosiaczek, będzie tym, który spadnie. Lecz mimo to zdawało
się, że jest to jedyne wyjście z sytuacji. Więc jeszcze jednym, ostatnim rzutem oka wstecz, dokonanym
w duchu na wszystkie szczęśliwe godziny, jakie spędził w Lesie, nie będąc ciągnionym do sufitu na
kawałku sznurka, skinął łebkiem Puchatkowi i powiedział, że jest to Bardzo Mądry Po-po-pomysł.
- On nie pęknie - szepnął mu na pociechę Puchatek do ucha - bo ty jesteś Bardzo Małym Zwierzątkiem,
a ja będę stał na dole. I jeśli nas wszystkich uratujesz, dokonasz Bardzo Wielkiego Czynu, o którym
potem będzie głośno i ja może ułożę o tym piosenkę, i wszyscy powiedzą: "To było tak wielkie, czego
Prosiaczek dokonał, że została o tym ułożona Pochwalna Pieśń Puchatka".
Prosiaczkowi zrobiło się potem o wiele razniej na duszy i kiedy wszystko było już gotowe, a on poczuł,
że wznosi się do sufitu, był tak dumny, że miał ochotę zawołać: "Patrzcie na mnie!", gdyby się nie bał,
że Puchatek i Sowa gotowi są rzucić swój koniec sznurka i patrzeć na niego.
- Jedziemy w górę! - zawołał Puchatek radośnie.
- Wznoszenie się przebiega w sposób przewidziany - rzekła Sowa krzepiąco. I w chwilę potem
Prosiaczek był już na górze. Otworzył skrzynkę do listów i wlazł do środka. Po czym, gdy się odwiązał, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
