1006. Lennox Marion Odzyskana narzeczona
James Julia Narzeczona dla greka 5
Barker Clive Ksiega Krwi III
Hogan, James P Giants 5 Mission to Minerva
Charlotte Lamb Zać‡mienie
Busby, FM Long View 1 Star Rebel
Eo Wood, Willy Blua sango
453. Hardy Kate śÂšwić™to śźycia
685. London Cait Przytul mnie mocno
Morey Trish ÂŚwiatowe Życie Extra 324 ÂŚlub księżniczki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wiek reputacja czy szanse Grace na dobrÄ… partiÄ™ zostanÄ… za
grożone, natychmiast poinformuję ją o prawdziwej treści
tej książki.
-Jakże wspaniałomyślnie z twojej strony - powiedział
Magnus i ponownie zaczął się śmiać.
Eliza zmrużyła oczy.
- Czy mógłbyś mi powiedzieć, co cię tak bawi?
- Twój sposób myślenia.
Ale dziewczynie wcale nie było do śmiechu.
- Cóż, jak na razie wolałabym wymyślić sposób wydosta
nia się z tego pokoju. Pomożesz mi? - Eliza wstała i znowu
podeszła do drzwi. Popatrzyła przez grubą szybę. - Wypuść
cie nas! Proszę! - zawołała. Odpowiedziała jej cisza. - Grace
i ciotka Letitia musiały pójść do swoich pokoi - poinformo
wała Magnusa, który nadal wygodnie siedział na krześle.
Jeszcze przez kilka chwil Eliza krzyczała i tłukła pięścią
w szybę. W końcu jednak musiała pogodzić się z porażką
i zrezygnowana opadła ponownie na fotel.
- Viola jest wciąż w bibliotece. Wydawało mi się, że wi
dzę czubek jej głowy. Musiała zasnąć. A kiedy ona zamknie
oczy, nie ma sposobu, by ją obudzić.
- Nic dziwnego. - Magnus otworzył złoty kieszonkowy
zegarek i popatrzył na tarczę. - Lady Viola wypiła sporo
wina, poza tym jest dość pózno... a raczej już wcześnie.
- Musisz przyznać, że wina leży po twojej stronie - po
wiedziała Eliza z wyrzutem w głosie. - Dlaczego zostałeś?
Trzeba było wyjść z lordem Hawksmoor. Wtedy zaoszczę
dziłbyś nam obojgu tak nędznego losu.
scandalous
- Tak, ale nie dawała mi spokoju myśl, że Hawksmoor
może tu wrócić.
Eliza splotła dłonie.
- A po cóż miałby to robić? Przecież to nie ma sensu.
Magnus ruchem głowy wskazał na laskę o srebrnym oku
ciu opartÄ… o framugÄ™ drzwi.
- To jego własność, czyż nie? Teraz może tu przyjść, gdy
tylko najdzie go ochota. To najstarsza sztuczka kawalerska.
Przypadłaś mu do gustu i jestem pewien, że kiedyś wspo
mnisz moje słowa.
- Z pewnością się mylisz, milordzie. On woli Grace.
- Udawał, odkąd wziąłem cię za rękę. Nie oszukuj samej
siebie, Elizo.
- Cóż, w takim razie winna ci jestem wdzięczność za to,
że zgodziłeś się odgrywać rolę mojego wielbiciela i ostrze
głeś przed potencjalnym zagrożeniem. - Eliza podeszła do
drzwi i znowu zaczęła pukać. - Choć zaryzykuję stwierdze
nie, że Hawksmoor jest teraz moim najmniejszym zmar
twieniem - wymamrotała.
- Chyba nie mówisz o mnie? - zauważył Magnus
z uśmiechem.
Dlaczego nie potrafiła zachować dla siebie własnych my
śli? Powinna jak najszybciej wydostać się z pokoju.
- Oczywiście, że nie. Chodziło mi o moje ciotki. - Eliza
odwróciła głowę, mając nadzieję, że Magnus nabrał się na
to kłamstwo. - Teraz twoja kolej.
Hrabia jednak nie zamierzał ruszyć się z krzesła.
- Twoje pukanie i krzyki nic nam nie pomogły. Jest oczy
wiste, że ciotki wypuszczą nas dopiero wtedy, gdy same
uznają to za stosowne. Te hałasy na nic się nie zdadzą.
Eliza mruknęła coś i opadła na stołek przy pianinie.
- Chyba musimy oswoić się z myślą, że spędzimy tu noc.
- Rzeczywiście - przytaknął Magnus. - Może usiądzie
my i porozmawiamy o tym, co zdarzyło się w Vauxhall
Gardens?
scandalous
- Porozmawiamy? Och, nie. Mam już dość tej dyskusji.
Co powiesz na grę w karty? - Eliza nerwowo popatrzyła na
piękną twarz Magnusa. Kiedy ich spojrzenia spotkały się,
poczuła dziwny skurcz w żołądku.
Chyba tylko z boską pomocą zdoła przetrwać tę noc ja
ko... dziewica.
Po upływie trzeciej godziny i kilkunastu partiach gry
Eliza poczuła w końcu, że jej powieki robią się coraz cięż
sze. Notorycznie ignorowała próby przedyskutowania
wydarzeń poprzedniego wieczoru podejmowane przez
Magnusa. Była zmęczona na skutek niewyspania i sporych
ilości wina, które wypiła. Oparła się o drzwi, za wszelką ce
nę starając się nie zamknąć oczu. Dłoń mocno zacisnęła na
perłowym trzonku noża do owoców.
Nieprzytomnym wzrokiem patrzyła na pustą butelkę po
winie. Niepotrzebnie popijała je przez cały wieczór. Mag
nus zaś, w przeciwieństwie do niej, wydawał się w zadzi
wiajÄ…co dobrej formie.
- Zupełnie nie rozumiem, jak możesz tak spokojnie sie
dzieć. Jesteśmy przecież uwięzieni w szklanej pułapce - po
wiedziała w końcu.
Magnus wstał z miejsca i wolno podszedł do Elizy.
- To chyba wpływ otoczenia. Bo na pewno nie rozmowy.
Ale oczywiście mam nadzieję, że sytuacja wkrótce ulegnie
zmianie.
- Nie mamy sobie chyba już nic więcej do powiedzenia -
oznajmiła po raz kolejny Eliza. Jej głos drżał desperacko.
- To, co zaszło w Vauxhall, nie było przypadkowe i bę
dziemy o tym rozmawiać. - W oczach hrabiego pojawiły się
iskierki rozbawienia. - Przyznaj siÄ™, Elizo, nie jestem ci obo
jętny. Wiem o tym dobrze.
- Mylisz się - zdołała wydusić z siebie Eliza. - Nie łączy
nas nic oprócz interesów.
I nagle Magnus objÄ…Å‚ jÄ… i przyciÄ…gnÄ…Å‚ do siebie. Eliza
scandalous
poddała mu się, zbyt zmęczona, by stawiać opór. Powoli
uniosła powieki i popatrzyła w oczy hrabiego. Była zasko
czona ich niesamowitym blaskiem.
Co ja robię? Anemicznym ruchem Eliza ujęła nóż do
owoców jakby chciała się bronić, ale to tylko rozbawiło
Magnusa.
- Dość już gry w karty. Dość rozmów - powiedział lord
Somerton i delikatnie odebrał jej nóż, po czym rzucił go na
podłogę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
