006. Brown Sandra Ucieczka do edenu (inny tytuĹ ZwyciÄĹźyÄ mimo wszystko)
Sullivan Vernon [Vian Boris] I wykoĹczymy wszystkich obrzydliwcĂłw
West_Frances_Gwiazdy_Swieca_dla_wszystkich_RPP069
M012. Wood Carol MiĹoĹÄ zwyciÄĹźca wszystko
Wszystkie odcienie czerni
BOŻENA GIEREK CZYCIEC WIĘTEGO PATRYKA [Lough Derg (Jezioro Czerwone)]
Charteris Leslie więty kontra Scotland Yard
Krzyszton Barbara Karolino, nie przeszkadzaj
Boys That Bite Mari Mancusi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
W pokoju była jeszcze jedna kobieta, dotychczas siedząca spokojnie. Teraz
poruszyła się na krześle.
Lucyfer powtórzyła. Tak, teraz rozumiem. Zawsze był taki.
Był piękny i kochał piękno powiedział Poirot. Piękno, które tworzył
swym umysłem, wyobraznią i rękoma. Dla niego poświęciłby wszystko.
Myślę, że po swojemu kochał Mirandę, ale był gotów poświęcić ją, aby ocalić
siebie. Zaplanował jej śmierć bardzo starannie, uczynił z tego rytuał i, o ile to
było możliwe, wpoił jej odpowiednie przekonania. Miała zawiadomić go,
gdyby opuszczała Woodleigh Common. Zgodnie z jego poleceniem miała się z
nim spotkać w gospodzie, w której panie zatrzymały się na lunch. Pózniej
zostałaby znaleziona w Pierścieniu Kilterbury, obok znaku podwójnego
topora, ze złotą czarą u boku: ofiara rytualna.
Szaleństwo powiedziała Judith Butler. Musiał oszaleć.
Madame, pani córka jest bezpieczna, lecz jest coś, co bardzo chciałbym
wiedzieć.
Myślę, że może pan zadać każde pytanie, na które potrafię
odpowiedzieć, monsieur Poirot.
Miranda jest pani córką. Czy jest również córką Michaela Garfielda?
Judith, po chwili milczenia, odpowiedziała: Tak.
Ale ona o tym nie wie?
Nie. Nie ma o tym pojęcia. Spotkanie z nim tutaj było czystym
przypadkiem. Znałam go jako młoda dziewczyna. Zakochałam się do
szaleństwa, a potem& A potem zaczęłam się bać.
Bać?
Tak. Nie wiem dlaczego. Nie tego, co mógłby zrobić, nie, nic takiego.
Zaczęłam się bać jego natury. Jego łagodności kryjącej chłód i brak litości.
Bałam się nawet jego umiłowania piękna i pasji tworzenia. Nie powiedziałam
mu, że będę mieć dziecko. Opuściłam go, odjechałam i urodziłam Mirandę.
Wymyśliłam historię o mężu lotniku zabitym w katastrofie. Przeprowadzałam
się niemal bez przerwy. Do Woodleigh Common trafiłam prawie przez
przypadek. Przez pewne kontakty mogłam w Medchester znalezć pracę
sekretarki. I oto pewnego dnia przyjechał tutaj Michael Garfield, aby podjąć
pracę w Quarry Wood. Właściwie nie przywiązywałam do tego wagi. On
również. Wszystko zdarzyło się tak dawno. Lecz pózniej, choć nie zdawałam
sobie sprawy, jak często Miranda przebywa w Quarry Wood, zaczęłam się
niepokoić&
Tak rzekł Poirot między nimi istniała więz. Coś ich do siebie
ciągnęło. Zauważyłem ich podobieństwo, lecz Michael Garfield, piękny
następca Lucyfera, nosił w sobie diabła, a pani córka niewinność i mądrość
bez szatańskich domieszek.
Podszedł do biurka i wziął kopertę. Wyciągnął z niej delikatny, ołówkowy
rysunek.
Pani córka powiedział.
Judith spojrzawszy zobaczyła podpis: Michael Garfield .
Rysował ją nad strumieniem w Quarry Wood poinformował Poirot.
Jak powiedział, rysował, aby nie zapomnieć. Obawiał się, że zapomni, a
jednak nie mogło go to powstrzymać przed zabójstwem.
Wskazał na słowa nakreślone ołówkiem w górnym lewym rogu.
Czy może pani odczytać?
Przeliterowała powoli.
Ifigenia.
Tak, Ifigenia powtórzył Poirot. Agamemnon poświęcił swą córkę
Ifigenię, aby sprzyjający wiatr pozwolił jego okrętom dopłynąć do Troi.
Michael poświęciłby swą córkę, aby posiąść nowy Grecki Raj.
Wiedział, co robi powiedziała Judith. Ciekawe, czy kiedykolwiek
odczuwał żal?
Poirot nie odpowiedział. Przed oczyma stanęła mu postać młodego
mężczyzny o klasycznej urodzie, leżącego obok megalitycznego kamienia ze
znakiem podwójnego topora. Martwe palce wciąż zaciskał na złotej czarze,
którą schwycił i wychylił, gdy zobaczył, że sprawiedliwość wydziera mu
ofiarę, a jego samego postawi przed swym obliczem.
Taki był koniec Michaela Garfielda. Zmierć pasowała do życia, pomyślał
Poirot, ale niestety jedna z wysp na Morzach Greckich nie stanie się
kwitnącym ogrodem&
Zamiast tego pozostanie żywa, młoda i piękna Miranda.
Podniósł rękę Judith i ucałował ją.
Do widzenia, madame. Proszę wspomnieć o mnie swojej córce.
Powinna zawsze pamiętać o panu i o tym, co panu zawdzięcza.
Lepiej nie. Niektóre wspomnienia lepiej zagrzebać w pamięci.
Podszedł do pani Oliver.
Dobranoc, madame. Lady Makbet i Narcyz. To wyjątkowo interesujące.
Muszę podziękować za zwrócenie mojej uwagi na tę sprawę&
W porządku powiedziała pani Oliver rozgoryczonym głosem.
Zawsze ja jestem wszystkiemu winna! [ Pobierz całość w formacie PDF ]
