Shaw Chantelle Greek Husbands Szafirowy naszyjnik (Ĺwiatowe Ĺťycie Duo 417)
KoĹciuszko_Robert_ _Wojownik_Trzech_ĹwiatĂłw_03_ _Tata
Susan Ee Angelfall 02 Penryn i Ĺwiat Po
CzubiĹski Antoni [red] II Wojna Ĺwiatowa i jej nastÄpstwa
MacApp C. C. Ĺwiat bez sĹoĹca
Chris Ewan Charlie Howard 03 Dobrego zlodzieja przewodnik po Las Vegas
Le Guin Ursula K Grobowce Atuanu
Harlan Ellison Sp
00000253 Anonim PieśÂśÂ o Rolandzie
How the Catholic Church Built W Thomas E. Woods
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
swoje trzy skoczki i naprawdę zbombardować lub ostrzelać
Obóz Nowa Jawa; bo technicznie postępował wbrew roz-
kazom, a stary Dongh nie tolerował niezależnych elementów.
Zobaczcie, jak już sobie odbił na Davidsonie za ten malutki
wypad odwetowy na Smith. Inicjatywa została ukarana. Jak
większość oficerów Dongh lubił uległość. Tkwi jednak w tym
niebezpieczeństwo, że sam oficer może stać się uległy.
Davidson w końcu zdał sobie sprawę naprawdę wstrząśnięty,
że skoczki nie stanowiły dla niego zagrożenia, bo Dongh,
Sereng, Gosse, nawet Benton, obawiali się je wysłać.
Stworzątka kazały im trzymać skoczki wewnątrz Rezerwatu
Ludzi: a oni wykonywali rozkazy.
Chryste, niedobrze mu się od tego robiło. Czas działać.
Czekają już prawie dwa tygodnie. Dobrze ufortyfikował swój
obóz; wzmocnili częstokół i podwyższyli go. tak że żaden
zielony kurdupel nie mógłby przez niego przelezć, a ten
sprytny dzieciak Aabi zrobił domowym sposobem mnóstwo
zgrabnych min ziemnych i rozrzucił je wokół umocnień w
pasie stumetrowej szerokości. Nadszedł czas, aby pokazać
tym stworzątkom, że mogą pomiatać tymi baranami w
Centralu, ale na Nowej Jawie mają do czynienia z
mężczyznami. Podniósł skoczka w powietrze i poprowadził
piętnastoosobowy oddział piechoty do kolonii stworzątek na
południe od obozu. Nauczył się, jak znajdować je z powietrza;
oznakami były sady, skupiska pewnych gatunków drzew,
choć nie posadzonych w rzędach, jak zrobiliby to indzie. Nie
do wiary, ile było kolonii, kiedy już się nauczyło je
odnajdywać. Las aż się od nich roił. Grupa szturmowa spaliła
tę kolonię, a potem lecąc do obozu z paroma chłopcami
dostrzegł inną, mniej niż cztery kilosy od obozu. Na tę, żeby
po prostu podpisać się @czytelnie i jasno, żeby każdy mógł
przeczytać, spuścił bombę. Tylko bombę ogniową, niedużą,
ale rany, jak to zielone futro latało. Zostawiła w lesie wielką
dziurę z płonącymi krawędziami.
Oczywiście to była jego prawdziwa broń, kiedy
przy-szłoby do podjęcia zmasowanej akcji odwetowej. Pożar
lasu. Mógł podpalić jedna z tych całych wysp bombami i
napalmem zrzucanym ze skoczka. Trzeba poczekać miesiąc
czy dwa, aż skończy się pora deszczowa. Powinien podpalić
Królewską, Smitha czy Centralną? Może najpierw
Królewską, jako drobne ostrzeżenie, bo nie ma już tam ludzi.
Potem Centralna, jeśli się nie podporządkują.
- Co próbujesz zrobić? - odezwał się głos w radiu.
Davidson uśmiechnął się; był taki zbolały, jakby należał do
jakiejś napadniętej staruszki. - Czy wiesz, co robisz,
Davidson?
- Aha.
- Czy sądzisz, że ujarzmisz stworzątka? - Tym razem to
nie był Juju, to mógł być jajogłowy Gosse lub każdy z nich,
bez różnicy; wszyscy beczeli meee".
- Tak, zgadza się - rzekł z ironiczną łagodnością.
- Myślisz, że jeśli będziesz palił wsie, to przyjdą do ciebie
i poddadzą się - trzy miliony. Tak?
- Może.
- Słuchaj, Davidson - powiedziało radio po chwili, pełne
wizgów i brzęczenia; używali jakiejś awaryjnej instalacji po
stracie dużego nadajnika razem z tym @niby-ansiblem, co
było małą stratą. - Słuchaj, czy jest tam ktoś, z kim
moglibyśmy porozmawiać?
- Nie, wszyscy są bardzo zajęci. Wiesz co, świetnie nam
się wiedzie, ale nie mamy deserów, żadnych koktajli
owocowych, brzoskwiń, takich rzeczy. Niektórym chłopakom
bardzo tego brakuje. I mieliśmy dostać ładunek @marychy,
kiedy wylecieliście w powietrze. Gdybym przysłał skoczka,
moglibyście podzielić się paroma skrzynkami słodyczy i
trawki?
@Chwila ciszy.
- Tak, przyślij go.
- Zwietnie. Wsadzicie towar do sieci, a chłopcy podniosą
ją bez lądowania. - Uśmiechnął się.
Po drugiej stronie powstało jakieś zamieszanie i nagle
zupełnie niespodziewanie dał się słyszeć głos Dongha; pier-
wszy raz odezwał się do Davidsona. Miał jakby zadyszkę i
brzmiał słabo na tle pisków krótkofalówki.
- Proszę posłuchać, kapitanie, chcę wiedzieć, czy w
pełni pan zdaje sobie sprawę z tego, jakie działania będę
musiał podjąć w związku z pańskimi akcjami na Nowej
Jawie, jeżeli w dalszym ciągu nie będzie pan wypełniał
rozkazów. Próbuję przemówić panu do rozsądku jako
rozsądnemu i lojalnemu żołnierzowi. W celu zapewnienia
bezpieczeństwa mojego personelu tutaj w @Centralu będę
postawiony w sytuacji konieczności powiedzenia tubylcom, że
nie możemy przyjąć zupełnie żadnej odpowiedzialności za
pana działania.
- To prawda, sir.
- Próbuję panu wyjaśnić, że to znaczy, iż będziemy
postawieni w sytuacji, w której będziemy musieli powiedzieć
im, że nie możemy powstrzymać pana przed zerwaniem
rozejmu tam na Jawie. Pański personel wynosi
prawdopodobnie sześćdziesięciu sześciu ludzi, no więc chcę
mieć tych ludzi całych i zdrowych tutaj w Centralu z nami,
aby czekali na Shackletona, i utrzymać kolonię w całości.
Znajduje się pan na samobójczym kursie, a ja jestem
odpowiedzialny za tych ludzi, których ma pan tam ze sobą.
- Nie, sir. Ja jestem za nich odpowiedzialny. Proszę się
odprężyć. Tylko kiedy zobaczy pan, że dżungla płonie,
@proszę zebrać się na środku Pasa, bo nie chcemy was
usmażyć razem ze stworzątkami.
- Słuchaj więc, Davidson, rozkazuję natychmiast prze-
kazać dowództwo porucznikowi Tembie i zameldować się tu u
mnie - rzekł odległy piskliwy głos i Davidson z obrzydzeniem
nagle wyłączył radio. Oni wszyscy są stuknięci, bawią się
jeszcze w żołnierzy, w pełnym odseparowaniu od
rzeczywistości. Tak naprawdę jest bardzo niewielu ludzi,
którzy potrafią stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością,
kiedy zaczyna być ciężko.
Jak oczekiwał, miejscowe stworzątka nie uczyniły ab-
solutnie nic w związku z jego atakami na kolonie. Jedynym
sposobem postępowania z nimi, tak jak wiedział od początku,
było sterroryzować je i nigdy im nie popuścić. Jeśli tak się
robiło, wiedziały, kto tu był panem, i uginały się. Wiele wsi w
promieniu trzydziestu kilosów wydawało się opuszczonych,
zanim do nich dotarł, ale ciągle wysyłał swoich ludzi co kilka
dni, żeby je palili.
Chłopaki robiły się dość nerwowe. Kazał im wycinać las,
bo właśnie czterdziestu ośmiu z pięćdziesięciu pięciu pozo-
stałych przy życiu lojalnych ludzi było drwalami. Ale
wiedzieli, że robofrachtowce z Ziemi nie zostaną wezwane, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
