Czarna Legenda DziejĂłw Polski â Jerzy Robert Nowak
Jerzy Kostowski Kod raka
GĹowacki Jerzy Bryg Erotica
00000181 śąeromski Syzyfowe prace
Leszek Olejnik Polityka narodowośÂciowa
History_of_American_Literatu
Patsy Brooks Za jakie grzechy
Wszystkie odcienie czerni
Rachel Morgan 4 A Fistfull of Charms
Nora Roberts Tajemnicza gwiazda
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
twierdzisz, że Hilton jest niewinny... Jeżeli jest tak, jak mówisz, to znaczy, że pannę Stocker
zamordował ktoś inny... Być może ktoś tutejszy. Tymczasem to brednia. Znamy się wszyscy od lat.
Jesteśmy jedną wielką rodziną. Nikt z nas nie mógłby zrobić czegoś aż tak potwornego. Jestem tego
pewny. 1 dlatego, synu, nie dopuszczę, abyś swoim węszeniem rzucił cień podejrzenia na
kogokolwiek z nas... Tutejsi ludzie wybrali mnie szeryfem, bym bronił ich spokoju. Zaufali mi. I ja
ich nie zawiodę, choćbym musiał trochę upaćkać sobie łapy... Skończyłem. To była nasza ostatnia
rozmowa. Chcę ci dać jeszcze jedną szansę. Jeżeli w ciągu godziny opuścisz Holiday Beach,
skardze panny Malory nie nadam dalszego biegu, ale jeżeli kiedykolwiek ośmielisz się tu wrócić...
_ w wyblakłych oczach szeryfa zapaliły się zimne błyski.
Z pewnością nie żartował. Co więcej: odniosłem wrażenie, że szczerze wierzy w to, co mówi...
Panna Bessie Carter, sekretarka i asystentka doktor Fletcher, przywitała ich zawodowym,
uprzejmym uśmiechem. Wyszczerzyła swe końskie zębiska i powiedziała:
- O, pan Halifax! Pani doktor za chwilę pana przyjmie... Proszę na razie poczekać... - wskazała
im fotele.
Poczekalnia urządzona była z dyskretnym smakiem. Zciany pomalowane były na różowo,
wisiały na nich kolorowe, pogodne obrazy. Wyściełane, nieco staroświeckie fotele, niewielki
dekoracyjny kominek wyłożony okładziną imitującą marmur i niski stylowy stolik, na którym
rozrzucono kolorowe czasopisma i ustawiono wazon z pękiem pokrytych jeszcze rosą róż,
nadawały całemu wnętrzu atmosferę przytulności. Nic tu nie nasuwało skojarzeń z cierpieniem i
chorobą.
Stan Oliver Halifax przysiadł na jednym z foteli,
Lucille zrobiła to samo. Bessie Carter wyszła z poczekalni. Lucille sięgnęła po jedno z
czasopism leżących na stoliku. Musiała uzbroić się w cierpliwość. Przed nią były co najmniej dwie
godziny oczekiwania. Potem trzeba! będzie odwiezć szefa do domu...
- Lucille... - powiedział nagle Stan Oliver Halifax - zabieraj wóz i wracaj do domu...
Spojrzała na niego ze zdumieniem. To, że odwoziła go do domu po wizycie u doktor Fletcher,
stało się już zwyczajem. Choć Halifax opuszczał gabinet w stanie nieskończenie lepszym, niż doń
wchodził, nigdy dotąd nie kwapił się do prowadzenia. Bywał piekielnie zmęczony i nie ryzykował
siadania za kierownicą.
- Jak to, szefie?
- Normalnie. Od doktor Fletcher muszę wpaść do mecenasa Forda. Nie dodzwoniłem się do
niego... Zamówię taksówkę i wrócę nią do Holiday Beach. Rano wspominałaś, że wybierasz się do
kina.
Lucille zrobiło się przyjemnie, że stary to zapamiętał. . Uznała jednak za wskazane
zaprotestować:
- Nie ma mowy, szefie! Muszę cię odtransportować do domu.
Starał się do niej uśmiechnąć.
- Jesteś dobre dziecko, Lucille... Ale nie czekaj na mnie. Wizyta u mecenasa Forda zajmie mi
trochę czasu, i nie wiem, o której wszystko załatwię. To się może przeciągnąć.
- Jak szef uważa - zgodziła się posłusznie - mogę jednak poczekać...
- Jesteś dobre dziecko - wymamrotał Stan Oliver Halifax - ale zmykaj już do domu... albo do
kina. Jak wolisz.
Poderwała się z fotela. Miała dziś stanowczo szczęśliwy dzień. Nie tylko potrafiła przełamać
obojętność Patricka, ale także nie straci spotkania z Drakulą. Stary okazał się cholernie poczciwym
facetem. Mimo okropnego bólu pamiętał, że wybierała się do kina. .
Drzwi od gabinetu uchyliły się i panna Bessie Carter zawołała:
- Panie Halifax, pani doktor prosi!
Podniósł się z fotela i wszedł do gabinetu. Pokój doktor Fletcher miał już bardziej oficjalny
wygląd. Białe, surowe ściany pozbawione jakichkolwiek ozdób, nowoczesne biurko, na którym
stała kartoteka w wielkim plastykowym pojemniku, wyściełana ceratą leżanka, pokryta
prześcieradłem, i kręcony stołek na jednej nodze nie stwarzały złudzeń. To był gabinet lekarski.
Doktor Fletcher, pulchna blondynka w średnim wieku, nosiła wielkie okulary w rogowej oprawie i
długi biały kitel
- A, pan Halifax, proszę, niech pan spocznie...
Usiadł na kręconym stołku i poczuł, jak łydki zaczynają mu dygotać, a głowa opada.
Panna Bessie podeszła i wymierzyła mu silnego kuksańca w plecy.
- Wyprostuj się, stara purchawko! - powiedziała. -Siedz porządnie. Nie jesteś u siebie w domu! [ Pobierz całość w formacie PDF ]
