Kubczak Anna Cybersocjologia. Internet jako przedmiot zainteresowania socjologów
Emilia Anna Kaczmarek Smoczy Płomień FRAGMENT
Anna Lee As Time Goes By [MLR] (pdf)
Dziewitt Meller Anna Disko (2012)
DePalo Anna Dziecko fortuny
Anna DePalo Pakt z diabĹem
Anna Dav
041.Brown_Sandra_Ksiaze_i_dziewczyna
Cartland Barbara Rapsodia miśÂośÂci
Cartland_Barbara_ _Duch_cyrku
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Gdybyśmy szli razem z czasem, nie mijałyby nas minuty, godziny, dni ani
lata. Mielibyśmy je wszystkie przy sobie. I zdążalibyśmy z nimi do morza
czasu.
Ale tak nie jest. Idziemy pod prąd dni, a więc im szybciej żyjemy,
tym prędzej wszystko przemija, bo przecież dodają się dwie prędkości,
nasza i czasu.
Może więc dobrze jest w strumieniu tym na chwilę znieruchomieć,
zasłuchać się, zapatrzeć, zamyślić? Mieć na imię Teraz i uważnie, z
przyszłości do przeszłości, przekładać marzenia do wspomnień. Uważnie.
O, tak, zaoszczędzilibyśmy na czasie stojąc. Stojąc i pochylając się w jego
strumieniu, by podnieść z dna coś na pamiątkę, kamyk, muszlę. Sięgając
leniwie. Powoli się prostując. Mrużąc oczy w słońcu. Bo kim jest
człowiek, który pędzi wciąż naprzód, nie przyglądając się minutom swego
życia, który nie wita i nie żegna godzin, jak kogoś bliskiego, nie ogląda się
za wczorajszym dniem?
Nie ma swej historii.
Jest nikim, naprawdę nikim.
Jest postacią z nie napisanej powieści, w języku, którym nie mówi
żaden lud na ziemi.
Jest snem i dzieckiem snów z epoki, gdy nie było jeszcze jawy i
nieprzebranych jej bogactw, i tylko sny obcowały ze sobą, kazirodczo,
pomnażając coraz uboższą pustkę.
Czar męskiej koszuli. %7łar serca przenikający przez cienką materię.
Przytulałam policzek do męskiej piersi obciągniętej bawełną i czułam
gorącą skórę i ciepło mięśni upragnionego ciała.
Ciała, w którym żyła upragniona dusza.
Kochałam go tylko cztery tygodnie, ale jak! Od euforii przez
rozpacz, aż po dogłębne odczarowanie...
Obejmowaliśmy się na przystani we Fromborku, czekając na prom
do Krynicy Morskiej. On był młody i doskonale wyrzezbiony, a koszula
była w niebieską kratkę. Spomiędzy guziczków wydobywał się zapach soli
i cytryn, gorący, kusicielski.
Olo, miał na imię Olo, przyciskał mnie do siebie z pasją i w rozterce
zarazem; oboje mieliśmy w tym czasie inne zobowiązania wobec innych
partnerów.
A jednak coś nas pchało ku sobie z niepojętą siłą. To młoda krew,
rzeka kipiącej krwi, a w niej geny pędzące ślepo ku morzu nieskończonej
Reprodukcji...
- O Haniu, Haniu - szeptał Olo.
- ... - milczałam, bo nic nie mówić, czekać na rozwój wypadków, to
był mój stan naturalny.
- Haniu, co my robimy... - szeptał Olo, nurzając usta w moich
splątanych włosach, które blask słońca zamieniał w miedzianą mgłę.
Wsiedliśmy na prom i popłynęliśmy, ani na chwilę nie przestając się
dotykać. Morska woda kipiała pod dziobem stateczku, sierpniowe niebo
raziło nieskazitelnym błękitem, błękitnym jak pierwsze ubranko nowo
narodzonego dziecka płci męskiej. A my wczepieni spojrzeniami, jakby
zrenice miały jakieś haczyki, stale byliśmy jak pod prądem i nie mogliśmy
się z siebie wyplątać.
Na plaży w Krynicy zbieraliśmy muszelki, ale tylko różowe...
Różowe jest żeńskie.
Morze było wielkie, mocne, podniecająco bezkresne i obce.
Całowaliśmy się wciąż od nowa, nie mogąc się nasycić, bo -
całowaliśmy się samymi tylko wargami! Mieliśmy przecież inne
zobowiązania wobec innych partnerów... Były to pocałunki okrągłe jak
krzyk, namiętne i wściekłe. Języki drżały głęboko i były strażnikami
lojalności. Takimi pocałunkami można się na śmierć zagłodzić!
Bo przecież Olo miał inną. Inna" była nauczycielką w technikum, w
którym Olo dopiero co zdał maturę. Odbił ją koledze z klasy, więc jako
zwycięzca powinien trwać przy tryumfie. O, Olo, gdybyś wiedział, że to
były moje pierwsze w życiu pocałunki, może nie skąpiłbyś mi swego
języka! Ja miałam Pawia, ale wtedy jeszcze to był ktoś nieważny, projekt
dopiero, obiecany, napisany na papierze listowym, nierzeczywisty,
niesprawdzony... I jakże łatwy do wyrzucenia z papeterii mojego życia!
Czy wiesz, że byłeś piękny?
Wiesz, że byłeś piękny... Powtarzałeś z dumą: Nie ma na mnie ani
grama tłuszczu! Samo mięso". I koszula na twojej piersi napinała się, a
guziczki sterczały, jakby miały zaraz wyprysnąć i odsłonić nagi mięsień
serca, króla organizmu, tego, co rządzi i ciałem, i duszą.
Była w tobie siła. I był plan. Ten plan mi się nie podobał. Ale siła
zagarniała mnie i pragnęłam być w jej władzy, choć przez chwilę, troszkę
nieprzytomna.
Miesiąc wcześniej, w lipcu, dostaliśmy się na studia. Stanęłam przed [ Pobierz całość w formacie PDF ]
