GrudziÄšâski Tadeusz BolesÄšâaw ĚťmiaÄšây Szczodry i biskup StanisÄšâaw Dzieje konfliktu
Fleszarowa Muskat StanisĹawa Czterech mÄĹźczyzn na brzegu lasu
Goszczurny StanisĹaw Mewy
Dziwisz Stanislaw Swiadectwo
Wilson Patricia śÂpiew deszczowego ptaka
MA16_ _The_Empire_of_Glass
Braun Lilian Jackson Kot, który... 08 Kot, który wć chaśÂ klej
Bioreakt_membran
James Alan Gardner [League Of Peoples 06] Trapped
Sue_Monk__K
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- A ty gdzie idziesz spać? - zapytał Mały Wariata.
- Do domu - odpowiedział Wariat. - Mam jasny garnitur, może się zazielenić
trawą, a poza tym nikt mi, tak jak tobie, nie będzie w domu ubliżał.
Mały nie dał się namówić na spanie w domu. Twierdził, że chce się spokojnie
wyspać, a w domu mu nie dadzą, więc idzie spać do parku.
- Uważaj tylko, żeby cię nie okradli - ostrzegałem jeszcze. - Zpisz jak zabity,
mogą ci ściągnąć buty, marynarkę i też nie poczujesz.
- Będę uważał - odpowiedział i odszedł w stronę parku, a Wariat i ja
poszliśmy pomieszkać w domu.
Przed południem przyszedł do mnie Mały. Usiadł i nic nie mówi, tylko patrzy
na mnie z głupią miną.
- Pewnie cię opędzlowali? - pytam prawie na pewniaka.
- Tak...
- Co ci wzięli?
- Czapkę, grzebień, miesięczny bilet kolejowy i zegarek z ręki.
- Czapka szczeniak. Grzebień - nic. Biletu szkoda, ale to już prawie koniec
miesiąca, te kilka dni pojezdzisz do pracy na gapę. Ale szkoda zegarka. - Kosztował
przecież czterdzieści złotych, wziąłem go dla Małego na raty w naszym sklepie
przyfabrycznym. - Zegarek musimy odszukać. Chodz, pogadamy z powstańcami ,
oni coś powinni wiedzieć.
Powstańcy to chłopcy w wieku trzynastu do piętnastu lat, którzy dopiero
powstawali na cwaniaków i we wszystkim starali się naśladować starszych.
Weszliśmy do parku. Pusto, nikogo nie ma. Raptem z krzaków wyskakuje
trzynastoletni może chłopak i ile sił w nogach pędzi w naszym kierunku.
Był to chłopak z naszego domu. Gdy nas zobaczył, zatrzymał się, obejrzał i
wrzasnął, ile sił w piersiach:
- Ty, frajer! Spuść nachy, będzie ci lżej!
- Czego drzesz mordę? - zapytałem.
- Bo tam frajer leży z babą w krzakach i chciał mnie lać za to, że ich
podglądałem.
- Dzisiaj w nocy polowałeś czy spałeś w domu? - pytam dalej.
- W domu spałem. A bo co?
- Małego tu nad ranem opędzlowali... Nie wiesz, kto?
- Jak rany Boga, ja spałem w domu! Ale wiem, że Kłaczek spod szóstego
dzisiaj w nocy łaził po parku ze swoją ferajną i jakiegoś frajera obrobili. Chodzmy,
wywołam go z domu, bo on pewnie teraz śpi - zaproponował nasz chłopaczek.
Zaczekaliśmy z Małym przed bramą, a on po kilku minutach wyszedł z
Kłaczkiem. Był to dobrze nam znany chłopiec, miał ze czternaście lat. Gdy
powiedzieliśmy, jaki to mamy do niego interes, popatrzył na nas, zastanowił się
chwilę i powiedział:
- Chyba nie myślicie, że to ja zrobiłem? Swojego bym nigdy nie ruszył, a
innym też bym ruszyć nie dał. Jego obrobili wystawniaki . Moleto dzisiaj w nocy
kręcił się z nimi po parku.
- Kto to jest Moleto? Czy my go znamy? - zapytał Mały.
- Chyba go nie znacie - odpowiedział Kłaczek. - Wystawniak . Już dwa lata,
jak wystawił z domu. Ma całą bandę chłopaczków od dwunastu do czternastu lat -
samych wystawniaków . Kradną i wszystko oddają jemu, a on ich żywi i broni.
Moleto ma szczęście. Ja ze swoimi siedzę w domu, to my robimy tylko na
skakanego z soboty na niedzielę. My nie musimy słuchać go, tak jak jego banda.
Tamci uciekli z domu i nie chcą wracać, to muszą robić to, co on chce. Wiecie co? -
zakończył Kłaczek. - Nie szukajcie, bo i tak nie znajdziecie. Ja będę węszył. Jak coś
będę wiedział, to dam wam znać.
Już po godzinie Kłaczek przyniósł do mnie do domu miesięczny bilet
kolejowy Małego.
- Skąd go masz? - zapytałem.
- Znalezli chłopaki w naszym domu na schodach, ktoś podrzucił... A ja wiem,
kto tu się kręcił. To Siwy - wystawniak . Będziemy szukali, aż znajdziemy -
powiedział Kłaczek wychodząc z mieszkania. - Wy może nie wierzycie, że to nie my
zrobiliśmy, ale ja wam udowodnią. A im damy takie manto, że więcej swoich
chłopaków nie będą obrabiać. Po południu Kłaczek znów wpadł do mnie z
wiadomością.
- Na Belwederskiej stoi chłopak, który ma na głowie czapkę Małego. Tam go
moje chłopaki pilnują, a ja przyleciałem powiedzieć.
- A skąd wiesz, że to czapka Małego? - zapytałem.
- A co? Czy to ja nie znam czapek naszych chłopaków? Ty - mówi do mnie -
masz czapkę w biało-czarną kratę, a Małego była szara w ciemniejszą kratę z
czerwonymi paskami. Może nie? - zapytał zadowolony, że jest taki spostrzegawczy i
ma tak dobra pamięć.
Zawołałem Małego i razem z Kłaczkiem pobiegliśmy na ulicę Belwederską.
Skróciliśmy sobie drogę przechodząc przez prywatny plac. Gdy przełażąc przez
parkan z powrotem wyszliśmy na ulicę, jeden z obstawy dał nam znak, że ten w
czapce Małego czeka na kogoś na rogu. Zatrzymaliśmy się z Małym na rogu, tuż przy
nim. Spojrzeliśmy na czapkę - zgadza się, czapka Małego.
- Pokaż no tę czapkę - powiedział Mały, zdejmując mu ją z głowy. Złapałem
go w momencie, gdy raptownie skoczył w bok i chciał uciekać.
Obejrzeliśmy czapkę, z której wyrwano podszewkę. Nie było żadnej
wątpliwości, że to czapka Małego.
- Skąd masz czapkę? - pytamy nagniotka.
- Jak to skąd? To moja czapka! - odpowiedział hardo.
Dopiero jak dostał po pysku, przyznał się, że czapkę dostał od Siwego, który
już od roku jest na wystawie . Jak go policja złapie i odstawi do domu, to on po
dwóch dniach znów wystawia .
- A gdzie on teraz mieszka? - pytamy znów.
- Tego to już wam nie powiem, szukajcie sami.
- Czy to on obrobił Małego?
- A co mnie to wszystko obchodzi?! Ja dostałem czapkę od Siwego i więcej
nic nie wiem.
Mały zaproponował, żeby odprowadzić go do komisariatu, może tam potrafią
coś z niego wyciągnąć. W drodze do komisariatu nasz wystawniak poprosił,
żebyśmy mu pozwolili coś sobie kupić. Weszliśmy do owocarni, w której kupił
lemoniadę, cukierki i czekoladki - za wszystkie pieniądze, które miał przy sobie, trzy
złote z groszami. Wiedziałem, że chce się pozbyć forsy, żeby nie musiał tłumaczyć
się w komisariacie, skąd ma pieniądze. Po wyjściu z owocarni część cukierków rozdał
chłopaczkom, których kilku kręciło się przy nas.
- Chyba nie będzie wam przeszkadzało, jeżeli oddam Kłaczkowi swój nóż? -
zwrócił się znów do nas i mówiąc to podał mu duży nóż sprężynowy, zaznaczając
przy tym, że za kilka dni przyjdzie go odebrać. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
