Han_Jenny_ _Lato_#2
332. DUO Spencer Catherine ZaczÄĹo siÄ w Portofino
Farkas Victor Ukryte rzeczywistoÂści
Collins_Eileen_Pod_wiatr_RPP048
GR470. Greene Jennifer PocaśÂunek ksićÂcia
Billionaires in the City 3 Tempting The Boss Mallory Crowe
C Howard Robert Conan i Bogowie Bal Sagoth
Condon Richard Kandydat
Heisenberg Werner Carl Fizyka a filozofia
William Faulkner Intruder in the Dust
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wyrzucała Antonowi Josette.
- Czy wezwałeś doktora Savarda?
- Masz gorączkę, Diano?
- Czy coś cię boli?
- Może powinnaś się położyć?
- Dosyć - przerwał im Anton. - Diana gotowa naprawdę się
rozchorować od całego tego zamieszania.
93
R S
- Aatwo ci mówić - ofuknęła go Josette. - Jak większość
mężczyzn widzisz tylko to, co masz przed sobą. My z Hortensją już
kilka dni temu zauważyłyśmy, że Diana marnie wygląda. Poza tym
mamy prawo o wszystkim wiedzieć, mój drogi. Ktoś przecież musi
zadbać o to biedne dziecko.
- Ja o nią zadbałem!
- Sama mogę się sobą zająć - zaczęła Diana, która miała
serdecznie dosyć tego, że traktowano ją jak niemowę, kiedy drzwi
frontowe się otworzyły i weszła Sophie.
- Czy ktoś mi potrafi wyjaśnić, czemu uznaliście za stosowne
zostawić mnie samą z bandą wieśniaków, dla których najlepsza
zabawa to zawody w pluciu na odległość?! - wrzasnęła oburzona.
- Diana zle się poczuła - wyjaśnił Anton.
- No tak, to rzeczywiście wszystko tłumaczy! - prychnęła
Sophie. - Czy to śmiertelna choroba?
- Bardzo mi przykro, Sophie - odparła Diana już bardzo
zmęczona - obawiam się, że przeżyję.
- Szybciej wrócisz do zdrowia, jak przestaniemy jazgotać ci nad
głową - stwierdziła Hortensja.
- Josette, Sophie, chodzcie. Nie jesteśmy potrzebne. Anton sobie
poradzi.
- Ciekawe, co wy kombinujecie? - warknęła Sophie, bo już
zdążyła zauważyć, że Anton obejmuje Dianę ramieniem.
- Cokolwiek by to było, to nasza sprawa, nie twoja - odparł
Anton.
94
R S
- Nie na długo - mruknęła Diana. - Jak tak dalej pójdzie, prędko
dodadzą dwa do dwóch i wyjdzie im cztery.
- Raczej trzy - poprawił ją. - Trzeba jak najszybciej opanować
sytuację.
Opanowanie sytuacji polegało na tym, że Anton zapisał Dianę
do najlepszego położnika w Aix na dziesiątą rano w najbliższy
poniedziałek. Diana pomyślała o ironii losu. Spotkało ją to samo, co
jej matkę, tyle że ona nie była ani sama, ani bezradna. W najgorszym
razie było ją stać na utrzymanie siebie i dziecka.
- Gratuluję państwu - powiedział lekarz, zbadawszy Dianę. -
Przy dzisiejszych metodach diagnozowania mogę z całą pewnością
potwierdzić, że jest pani w ciąży.
- A te mdłości, panie doktorze? - zapytał Anton.
- Zupełnie normalne, panie hrabio. Wręcz pożądane. Oznaczają,
że embrion się implantował i możemy oczekiwać zdrowego dziecka w
normalnym terminie.
Anton odetchnął z ulgą, uśmiechnął się i wziął Dianę za rękę.
- Czyli kiedy? - zapytał.
- Siedemnastego marca. Mniej więcej.
- Jakieś zalecenia? - wypytywał Anton. - Specjalna dieta,
ograniczenia...
- Ciąża nie jest chorobą, monsieur - lekarz się uśmiechnął. -
Zalecam spokój, unikanie stresów, dużo życzliwości. Do tego
95
R S
witaminy, zdrowe odżywianie, wypoczynek i lekka gimnastyka. Poza
tym może pani prowadzić normalne życie.
- Kiedy mamy się zgłosić na badanie? - dopytywał się Anton.
- Za miesiąc, jeśli nie wystąpią komplikacje. I proszę się
uspokoić, monsieur. Nie ma żadnych powodów do zmartwienia. Pani
jest w doskonałej kondycji.
ROZDZIAA DZIEWITY
- Prawie nic dziś nie jadłaś - powiedział Anton, gdy wyszli od
lekarza. - Zjemy sobie lunch na Cours Mirabeau.
Cours Mirabeau była to szeroka ulica, gdzie na chodnikach
mieściły się liczne kafejki i równie liczne fontanny. Duże, małe,
bogato zdobione i całkiem zwyczajne napełniały otoczenie miłym
szmerem przepływającej wody.
- Tu będzie dobrze - stwierdził Anton, usadowiwszy Dianę na
tarasie eleganckiej restauracji Le Grillon.
Diana zamówiła solę gotowaną na parze i wodę mineralną z
cytryną. Anton wybrał wędzonego łososia i pieróg ze szpinakiem,
oraz kieliszek białego wina, które popijał powoli, czekając, aż kelner
przyniesie im jedzenie.
- Dlaczego nic nie mówisz? - spytała zaniepokojona Diana. -
Chyba powinniśmy porozmawiać.
- O dziecku?
- Rozumiem, że to dla ciebie szok, ale...
96
R S
- %7ładen szok - wpadł jej w słowo. - Właśnie sobie wszystko
układam w głowie. Zostało sporo czasu.
- Czasu? - zdziwiła się Diana.
- Mamy czas, by przyzwyczaić ludzi do tego, że jesteśmy razem
- wyjaśnił.
- Nie rozumiem, o czym ty mówisz...
- Przecież to oczywiste. - Spojrzał jej prosto w oczy. -
Pobierzemy się jak najszybciej. O ile to możliwe jeszcze przed
końcem sierpnia. I nawet nie próbuj się sprzeciwiać, bo to nie jest
temat do dyskusji.
- Nie mówisz tego poważnie! - wykrztusiła, gdy odzyskała głos.
- Umówiliśmy się przecież, że nawet gdyby się okazało, że jestem w
ciąży, to i tak małżeństwo nie wchodzi w rachubę.
- Ustaliliśmy, że nie będziemy się martwili na zapas -
przypomniał Anton. - W tej chwili już wiadomo, że jesteś w ciąży,
zatem jedynym logicznym wyjściem jest małżeństwo.
- W twoim starożytnym świecie owszem, ale na pewno nie w
moim.
- Nosisz moje dziecko, Diano.
- Ale nie stałam się przez to częścią twego dobytku -
odparowała.
- Nie obrażaj się - poprosił. - Chodzi mi tylko o to, że człowiek
ma obowiązek dbać o swoje dziecko, a nie przychodzi mi do głowy
lepsze rozwiązanie od tego, żebyś została moją żoną.
97
R S
- Nie ma mowy - oznajmiła stanowczo, zagłuszając cichutki
głosik, który jej podpowiadał, żeby nie odrzucała propozycji Antona
bez namysłu. Przecież śniła o nim po nocach, od dnia, w którym się
poznali.
- Dlaczego? Czyżbyś się mną brzydziła?
- Nie, skąd - mruknęła, spuszczając wzrok.
- Więc o co chodzi?
- O nas! Jesteśmy obcymi ludzmi, różnimy się pochodzeniem,
pozycją towarzyską. Ty jesteś arystokratą, a ja...
Nieślubną córką twojej ochmistrzyni, pomyślała, ale nie
powiedziała tego na głos.
- Jestem zwyczajnym człowiekiem, Amerykanką. Nie rozumiem, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
