Butler, Octavia Xenogenesis 1 Dawn
George R.R. Martin Małpia kuracja
368. Harlequin Romance Dale Ruth Jean Apartament dla nowośźeśÂ„ców
Lauren Dane Taking Chase (Samhain)
Baxter Mary Lynn Mezalians
Max Weber_The Sociology of Religion
Bodil_Malmsten_ _Moje_pierwsze_zycie
Zima lwów Jan Costin Wagner
Zelazny Roger Amber 08 Znak Chaosu
Cien doskonaly 00 Brent Weeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
znak, że przyjmuje jej cios.
- To pani wyzwala we mnie tę wymowę. Wszyscy, któ
rzy mnie znają, twierdzą, iż jestem bardzo małomówny.
- Co za szczęście, że tylko ja poznałam tę drugą stro
nę pańskiej natury.
Spoważniał nagle.
- Czy rzeczywiście tak bardzo pani tego nienawidzi? Do
prawdy, wolałaby pani spędzać czas z nadętymi sługami?
- Jestem do tego przyzwyczajona.
Znów zatopił w jej twarzy badawczy wzrok, lecz
tym razem Miranda z zaskoczeniem stwierdziła, że nie
jest już tak zirytowana. Kiedy przemówił, głos miał
miękki i pełen zadumy.
- Wydaje mi się, że nie jest pani przyzwyczajona do
żadnego towarzystwa. Może nawet pani to woli. Uwa
żam jednak, że samotność wysysa duszę z człowieka.
To dlatego najbardziej nawet zatwardziali przestępcy
drżą na myśl o zamknięciu w samotności.
- Ja nie drżę. Wolę być sama.
- Nie - odparował z lekką irytacją. - To Palfry'owie
zadecydowali, że będzie pani sama, a pani tylko się do
tego przyzwyczaiła. Proszę zauważyć, że nie powie
działem: wykorzystała to jak najlepiej", gdyż pani
z pewnością pierwsza przyzna, że to nieprawda.
Zadarła wysoko podbródek.
- Myli się pan. Mam bardzo bogate życie wewnętrzne.
- Bzdura! - wykrzyknął, teraz rzeczywiście rozgnie
wany. - Nawet jeśli to prawda, pani życie zewnętrzne
67
jest rozpaczliwe. Jestem wściekły, gdy słyszę, jak pani
kuzynki rozprawiają o swej działalności dobroczynnej,
nawiedzaniu chorych, pracach w kościele. Są tak dum
ne z tego, co robią poza domem, a nie widzą, że pod
samym nosem majÄ…...
- Co mają? - zapytała surowo. - Pole do krzewienia
dobroczynności? Proszę przyjąć do wiadomości, panie
Pearce, że nie potrzebuję niczyjej dobroczynności*
Wszystkie moje wydatki spłacane są przez mojego
prawnika w Truro. Dla pana informacji, otrzymałam
dość przyzwoitą schedę po rodzicach i piękną posiad
łość na wybrzeżu Kornwalii.
Poderwał się z miejsca i syknął:
- Więc dlaczego, u diabła, jest pani tutaj, zamiast we
własnym domu? Przecież stać panią na wynajęcie do opie
ki kogoś przyjemniejszego od Alice. - Usiadł z powrotem
i dodał już łagodniej: - Z pewnością pomoc obcych była
by pani milsza niż obojętność własnych krewnych.
Miała na to pytanie gotową odpowiedz, ale nie za
mierzała mu jej udzielić.
Nigdy nie wróci do Nasrannah. W jej umyśle moż
liwość taka po prostu przestała istnieć, jak gdyby roz
łożyste, stare domostwo nagle się zawaliło i zostało po
chłonięte przez wzburzone fale.
I tylko czasem, nocą, tuż przed zaśnięciem, wydawa
ło jej się, że znów słyszy znany szum fal rozbijających
się o skały i głosy mew, krążących nad wracającymi do
wioski łodziami rybackimi. W takie noce długo płaka
Å‚a, zalewajÄ…c siÄ™ gorÄ…cymi, gorzkimi Å‚zami.
Jakiż on był okrutny, przypominając jej... że dom
wciąż na nią czeka, samotny, zamieszkały przez loka
torów, którzy nie dbali o niego tak, jak jej rodzice, nie
68
znosili na pokoje całego ogrodu w naręczach kwiatów,
nie napełniali go muzyką i śmiechem, i miłością... póki
aura harmonii nie wypełniła wysokich, słonecznych ko
rytarzy mżącą mgiełką.
Na cóż jednak zdałoby się wracać do tego domu, gdy
istnienia, które nadawały mu znaczenie i sens, zostały
zmiecione z powierzchni ziemi?
Pan Pearce nie odezwał się ani słowem, ale siedział lek
ko pochylony w przód, mnąc w dłoni brokat kamizelki.
Wreszcie szepnÄ…Å‚ Å‚agodnie:
- Wspomnienia mogą być prawdziwym piekłem.
Kiedy wyciągnął rękę i wcisnął jej w dłoń złożoną
chusteczkę, spojrzała na niego ze zdziwieniem... dopie
ro po chwili zorientowała się, że szlocha. Zacisnęła pal
ce na tkaninie i próbowała podnieść ją do oczu, całko
wicie koncentrując się na tym geście.
Mlasnął z cicha językiem, wstał z krzesła i usiadł
obok niej na Å‚awce.
- Proszę mi pozwolić... - delikatnie osuszył jej oczy. -
Sądzę, że siła pani uchwytu jest większa niż zasięg.
Miranda zachichotała mimowolnie. Od lat już nie
słyszała własnego śmiechu.
Pan Pearce nie skomentował tego małego zwycię
stwa, choć była pewna, że go nie przeoczył. Powrócił
na swoje siedzisko, oparł łokcie na stole i wskazał pal
cem na karty.
- Czy chce pani sobie dobrać? Nie?
- Nie mogę! - krzyknęła. - Nie wiem, co za diabeł
w pana wszedł, że uczynił pan sobie ze mnie obiekt mi
łosierdzia, ale ja ani o to nie prosiłam, ani mi się to nie
podoba.
Zachowywał się tak, jakby nie słyszał jej słów, Po-
69
chylił się tylko i zajrzał w karty na stojaku. Zmarszczył
brwi, mruczÄ…c:
- Dwie czwórki, dwie ósemki, siódemka, dziewiątka
i dama. Hmmm... pozbądzmy się może pani, co?
I dalej w tym tonie: wybierał za nią, odrzucał i do
bierał. Miranda zmuszała się do odwracania wzroku,
próbując stłumić w sobie świadomość jego męskiego
wdzięku i siły, jaką emanował pomimo błahego zajęcia,
któremu się oddawał.
- No cóż, wygrała pani już dwa razy - stwierdził, no
tując wynik w oprawnym w złotą skórę notesie.
- To farsa - burknęła. - Może pan oglądać moje kar
ty, więc daje mi pan takie, żebym mogła wygrać. A ja
nie lubię, kiedy pozwala mi się wygrywać.
- Więc proszę rozgrywać sama swoje karty, panno
Runyon - odparł ostro. - Albo znów zacznę narzekać
na kobiety i powiem, jakie to okropne, że potrzebują
pomocy, by pokonać mężczyznę w czymkolwiek.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, na ścieżce wiodącej do
jeziora pojawiła się pani Southey.
Czy to możliwe, że już minęła godzina, zdumiała się
Miranda. Może to ta kobieta się nad nią zlitowała... [ Pobierz całość w formacie PDF ]
