Duncan Tina Pod specjalnÄ ochrona
James Branch Caball The Certain Hour
Laurie, Hugh The Gun Seller
Christy Poff [Internet Bonds 09] Terms of Surrender [WCP] (pdf)
Baxter Mary Lynn Najwaśźniejsza noc
Heinlein, Robert A The Puppet Masters
George R.R. Martin MaśÂpia kuracja
Dumas Aleksander D`Artagnan
TrzydzieśÂci nocy
Brown, Fredric La Mente Asesina de Andromeda
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ścianę, pod którą leżałem, tak że chlustający z kaczki mocz opryskał Maszę;
odchodziła, a w jej włosach lśniły krople, od drzwi posłała mi całusa i dopiero wtedy
na nią popatrzyłem, a potem, kiedy wyszedłem ze szpitala, rozejrzałem się, nikt jednak
nie wyszedł mi naprzeciw, tego dnia byłem smutny, bo obok mnie leżała
piętnastoletnia dziewczynka; znalazła w szafie podarek, jaki mieli dla niej rodzice,
były to ciepłe kapce, nie wytrzymała, włożyła je i pojechała w nich do Pragi, ale
pośród skał nie opodal Skalic pociąg zderzył się z innym pociągiem osobowym i ławki
uderzając o siebie obcięły dziewczynie nogi; kiedy przebudziła się z narkozy, wołała
wciąż:
Włóżcie te kapce do szafy! Włóżcie je do szafy!
Szedłem ze szpitala sam; oglądając wystawy, nie poznawałem się, szukałem
swojej twarzy, lecz jej tam nie odnajdywałem, jakbym był kimś innym... i kiedy tak
stałem przed samym sobą w witrynie, tak że niemal sam siebie wąchałem, to i wtedy
jeszcze pomyślałem, że to ktoś inny, uwierzyłem dopiero wówczas, kiedy podniosłem
rękę i ten na odbiciu też ją podniósł, kiedy podniosłem drugą, a ten tam zrobił to także;
nagle patrzę, a koło poręczy stoi murarz, wielkie chłopisko w białym ubraniu, cały
pochlapany i chropowaty od wapna, na bruku leży gaśnica przeciwpożarowa marki
Minimax" i ten murarz patrzy na mnie, i skręca w palcach papierosa, potem wkłada
go do ust, pociera zapałkę, kryje ogieniek w koszyczku utworzonym z dłoni, pochyla
się i przypala, ale wciąż na mnie patrzy, jakby znajdowały się między nami te drzwi w
hoteliku w Bystrzycy koło Beneszowa, na wpół uchylone drzwi, gdzie ja przyłożyłem
do szpary oko z jednej strony, a z drugiej strony ten murarz... miałem wtedy wrażenie,
jakby ktoś z drugiej strony ujął tę samą klamkę co ja. I teraz wiedziałem już na pewno,
że ten stary ogromny murarz w białym poplamionym ubraniu, że to był przebrany Pan
Bóg.
Przez stację przejechało kilka pociągów towarowych, potem osobowy, przez
szpary zaciemnienia w wagonie służbowym wydobywała się smużka światła, tak jak
na basenie dziewczętom wychodzą niekiedy spod kostiumów kąpielowych włoski w
kroku, palacze podrzucali szuflami węgiel pod kocioł, blask tryskał w noc,
a poruszające się ciało palacza rzucało ruchliwy cień na ścianę tendra, semafor
wjazdowy i wyjazdowy zmieniały na przemian światła czerwone na zielone, sygnały
świetlne na znakach ostrzegawczych ukazywały białe światełko: stojący wąski
prostokącik oznaczający, że tor biegnie prosto, leżący prostokącik oznaczający,
iż tor skręca; tam zaś, gdzie koło liwerpulu kończy się ślepy tor, tam przez całą noc
znajduje się jasnoniebieska latarnia; w semaforach przy zmianie świateł zgrzytają
z daleka ramiona, kancelaria pełna jest tykania aparatów, od czasu do czasu zadzwoni
cichutko włączający się przypadkiem telefon, przy otwieraniu zapór drogowych
zgrzytają kółka w bloku... i w tym świergotaniu dyżurny ruchu, pan Całusek, chodził
tam i z powrotem, pełen troski o ten specjalnie przez niego nadzorowany transport,
który miał po północy przywiezć dwadzieścia osiem wagonów amunicji, śledził trasę
pociągu według grafiku rozkładu jazdy, po czym nasłuchiwał, spoglądał na peron
w mroku i w mrok, zaglądał do poczekalni, podczas gdy ja myślałem o Maszy,
drżałem na myśl, jak to będzie, kiedy znów do tego dojdzie. Teraz i ja stałem sobie na
peronie, i ja spozierałem na nocne niebo, i ja widziałem tam swój własny film: na
całym firmamencie kładłem Maszę, tak jak dyżurny ruchu, pan Całusek, Zdeniczkę na
stole telegraficznym, i zdejmowałem z niej bieliznę sztuka po sztuce, kiedy jednak
Strona 28
Bohumil Hrabal Pociągi pod specjalnym nadzorem
Masza leżała już naga na niebie, nie wiedziałem, co z nią robić dalej. Wiedziałem, ale
nie miałem jeszcze tego doświadczenia, ponieważ jeszcze nigdy nie byłem w kobiecie
nie licząc oczywiście tego, kiedy znajdowałem się w łonie swojej mamy, ale tego
nie mogłem sobie przypomnieć.
Potem usłyszałem, jak żona pana zawiadowcy schodzi po schodach, jak ze
świeczką w jednej ręce i garnkiem klusek w drugiej wchodzi do piwnicy, gdzie gęgał
przerażony gąsior. Stałem na peronie i przez kwadrat okienka patrzyłem do piwnicy:
żona pana zawiadowcy i jej cień pochyliły się, wyjęła z garnka kluskę, po czym
otwarła dziób gąsiorowi i włożyła mu tę kluskę do dzioba, trzymała ten dziób jak
składany kozik i palcami przesuwała tę kluskę do wola. I znów wkładała kluskę do
wody, i dalej karmiła gąsiora, który się wyraznie opierał.
Zaraz przyjdę, proszę mnie chwilę zastąpić zwróciłem się do dyżurnego
ruchu. Odchodzę na minutkę.
I dotykając ręką wygiętej półkoliście ściany, i ostrożnie stąpając butem
z jednego krętego stopnia na drugi zszedłem po schodach na dół i cicho otwarłem
drzwi do piwnicy.
Proszę się nie bać, pani zawiadowczyni, to ja, Miłosz powiedziałem.
Co się stało? Przestraszyła się i stanęła nieruchomo z kluską w ręku;
blask świecy, która paliła się za nią, prześwietlał jej siwe włosy, widziałem jej
udręczoną twarz: taki ot Kopciuszek, podczas gdy pan zawiadowca bawił się w barona
Lanskiego z Róży.
To ja, Miłosz powtórzyłem. Przyszedłem do pani po radę, pani [ Pobierz całość w formacie PDF ]
