CD2 Daj mi piÄ JĂłzef Augustyn SJ
Ĺw. Augustyn Wyznania
Dziesieciu murzynkow Agatha Christie
eBook The Power of Concentration [Dumont,Theron Q.]
Deborah Smith Serce smoka
Kontra's Menagerie 13 Texas Longhorn Surprise
arystoteles_etyka_eudemejska
UmiśÂski WśÂadysśÂaw Zaziemskie śÂwiaty
Long Julie Anne Nieuchwytny książe
Korman Gordon 39 wskazówek tom 2 FaśÂszywa nuta
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
puszystości sukni. Te piersi kojące i tyle zapowiadające, tyle tajemnicy...
I twarzyczka pełna tajemnicy. Skrzydełka brwi. Jasne i takie strasznie głębokie oczy.
Wielkie. Jakby całą otchłań nieba patrzyła i przyzywała. Spokój chmur, spokój pól, moich
wiejskich wzgórz i nieba nad nami. Lot ku niebu, dobru, i miłości. Wszystko w oczach mojej
Pani.
Na główce biel welonu. Biel górskiej mgły. Biel smutnego, niewinnego puchu śniegu
na złotych, jak trawy spryskane światłem, włosach. Welon spływa, okrążając ramiona, i opada
bez szelestu do tyłu.
Suknia biała, tak miękka, jak miękki jest płatek rumianku. Osuwająca się do samego
dołu w zmęczonych, słodko omdlałych fałdach. Gęsta, szeroka - co widzę z ilości fałd - ale
podkreślająca jeszcze smukłość Dziewczynki.
I płaszcz. Błękitny jak umyte w maju niebo. Taki świeży, taki niebiański. Lekki i
ciężki słodkim ciężarem. Obramowany lamówką ze złotogłowia, lśniącą jak łuska ryby.
Lamówka cienka na ramionach, a szersza u dołu płaszcza. Płaszcz spięty pod szyją nie
wiadomo czym, bo wywinięty jednocześnie tak, że fałdami skrywa zapięcie.
- Introibo adaltare Dei - słyszę głos księdza.
- Masz rację, księże. Masz rację, Boże. A teraz ja Cię proszę, Panie: daj mi Ją. Daj mi
taką, jak ta Wieczna Pani, co przede mną. Pójdę z nią przez swoje życie i będę ją kochał:
błękitem, dobrem i miłością. Daj mi taką, Panie - i niech będzie moją na zawsze. O to tylko
Cię proszę w moim życiu, o nic więcej nigdy prosić nie będę. I jej dobro wystarczy mi, bym
mógł kochać ponad wszystko, co jest i będzie wokół nas.
- Domine exaudi orationem meam - słyszę głos księdza.
- Domine exaudi me. De profundis clamavi ad te Domine - rozmawiam z Nim. Wołam
do Niego z własnej głębokości, z dna, w którym jestem. - Daj mi taką, jak Ona, Panie, i niech
będzie moją. Wysłuchaj mnie w moim bagnie, w mojej podłości, z której wołam do Ciebie.
Przecież jesteś, musisz być i dać mi Ją. Czystą błękitem nieba, w którym jesteś. Nie draśniętą
słowem, cudzą podłą myślą.
- Per omnia saecula saeculorum.
Masz rację, księże.
5.
Jesień. Jesień, w której dojrzewają wszystkie pory roku. I ja w niej. Chodzę dumny.
Opalony słońcem lata. Idę do moje pierwszej miłości, tej wypatrzonej, wymodlonej,
wyproszonej u Boga w skupieniu wiejskiego kościoła na wzgórku. Umówiłem się, pewne.
Dziś, już teraz, za chwilę, razem pójdziemy przez ten pierwszy wieczór. Długo, daleko
pójdziemy. Opowiem jej o swojej tęsknocie, o szukaniu dobra, o mojej wiecznej do niej
miłości. Powiem jej wiersz, który napisałem, kiedy ją zobaczyłem po raz pierwszy. I ten
piękniejszy, cudzy, którego się nauczyłem, by jej powiedzieć.
Nie czekam długo. Już ją widzę, zbliża się. Lice bielsze od mleka, z czarną rzęsą
powieka, oczy błyszczą jak dwie gwiazdeczki . Przywiera do mnie. Ciasno, lepko. Idziemy
przed siebie. Bez słowa.
- Dlaczego nic nie mówisz? - pyta.
- Nie umiem mówić. Cieszę się tobą tak bardzo.
- Zaraz będziesz się cieszył jeszcze bardziej.
Pociąga mnie za sobą w niedalekie, nadrzeczne krzaki. Zrywa z siebie krótką
spódnicę: Całuj! %7łryj ją! A potem zagwozdzisz, zrobisz jej dobrze. Mówiłeś, że chcesz iść
przez życie, czyniąc dobrze. Masz świetną okazję. Pewno pierwszą.
Zaledwie muskam jej złoty puch.
- Nie bój się mojej pizdy!
Zaledwie muskam jej złoty puch.
- Ty jej nawet całować nie umiesz... Udała mi się randka!
Przysiadam. Siadam. Trzymam głowę w dłoniach. Kręci się moja głowa, wiruję albo
świat wiruje wokół mnie. Torsje i mnie pamiętam już nic.
- Jak się czujesz chłopcze? - pyta biała pani doktor.
- Nie wiem, pewno dobrze - odpowiadam zdziwiony.
- Jeszcze chwilę zostaniesz u nas.
- Zostaję. Próba przejścia przez salę kończy się niepowodzeniem. Doczołguję się do
łóżka, a potem kładą mnie na nim.
W nocy śni mi się Wieczna Pani. Ta z kosą. Z nogą bosą. Podchodzi do mnie,
uśmiechając się pustą twarzą z kości, nicością oczu.
- No, mały - przyszłam cię pocałować...
- Nie chcę, nie chcę - wrzeszczę na cała salę.
Wieczna Pani musi najpierw ucałować. Więc całuje.
- A teraz ty mnie - i rozchyla białą płachtę. I odsłania wszystkie kości. Z czarnym
gniazdem swojej Pani. Pełnym czerwonych języków, języczków, ślimaków, fałd i kontrafałd
w nieskończonej głębokości jamy.
- Całuj! Ucz się, mały!
Wrzask. Torsje. Spadam z łóżka. Ludzie wokół mnie. Więcej nie pamiętam nic.
6.
Zima. Ma się pod zimę. Chodzę po wsi. Gadam tylko ze sobą. Spotykam Dolę-
artychę, tego od Siwej. Od glinianych pizd.
- Dawno cię nie widziałem - współczuje mi. - Słyszałem, że załamałeś się erotycznie.
Tamtego wieczoru musiałem zaspokoić twoją pierwszą miłość.
Bez reszty
Kwiecień to najmniej przyjemny miesiąc. W roku i życiu każdego z nas. Być może
każdy staruch chce dożyć kwietnia i nacieszyć się odrobiną słońca i ciepła po każdej
paskudnej zimie w naszym galicyjskim klimacie. Z pewnością taki jest kwiecień dla
starszych. Ale dla mnie, dla Doli i naszych dziewcząt jest mało ciekawy. Rano idziemy do
szkoły bez butów, a w południe - zima. Często zawieja i musimy pokonywać powrotną drogę
w śniegu, po lodzie, a już na podwórzu ze wszystkich stron słychać przekleństwa pod naszym
adresem.
Nie podoba nam się ten kwiecień tego roku. Miał być inny, chociaż pani jeszcze w
marcu przestrzegała, że kwiecień jest kapryśny i musieliśmy pisać pracę na temat pewnego
przysłowia. Niewielu napisało, ja też nie, i wywiadówka była nieco bolesna.
- Całkiem chuj owo, nadal pizdzi - mówi Dola.
- Nie mów tak - wtrąca Jagna. - Nie widziałeś jeszcze małej , a zdaje ci się, że
wszystkie rozumy pojadłeś. Zobaczysz ją - będziesz miał prawo się wymądrzać. Na razie
musisz być cichy i pokornego serca, jak to ksiądz mówił na ostatnich rekolekcjach.
- Rzeczywiście, mówił - przypominamy sobie. Ale nie o małą księdzu chodziło,
tylko o całkiem inne sprawy. Lepiej jednak nie drażnić Jagny, bo ona ma to stworzonko,
prawdopodobnie całkiem już dorosłe, i od niej zależy, czy nam pokaże, objaśni, czy też
będziemy musieli czekać do czasu wojska i dopiero wtedy zobaczymy coś, co możemy
zobaczyć dzisiaj, jutro, albo w możliwie najbliższym czasie. Byle tylko ten kwiecień chociaż
troszeczkę zechciał być majem, a nie tym, czym jest do tej pory. Niestety, jest, czym jest i nie
zanosi się na inny. Ani troszeczkę i w niczym nie przypomina lata, raczej koniec lutego z jego
dujawicami.
Nie należy dziwić się Jagnie, że w taki czas nie chce się jej ściągać majtek, pokazywać
i objaśniać nam cudu przyrody jeszcze z początku ewolucji i powolnej przemiany małpy w
kobietę.
Dola mówi, że za dużo nas ta piczka Jagny kosztuje. Od początku zimy odrabia za nią
zadania z algebry, ja piszę wypracowania z polskiego, na klasówkach podkładam jej gotowce,
sam zbieram minusy, nauczycielka mnie po raz pierwszy w swoim długim życiu nie poznaje,
mówi, że schodzę na psy, a taka Jagna, która jeszcze jesienią schodziła na bure suki, jest
coraz lepsza. Ponadto Jagna obżera się kiełbasą, którą przynoszę do szkoły, a na każdej dużej
przerwie kupuję jej tutkę miętowych dropsów.
- Nie ma jednak wyjścia - kapituluje Dola. - Lepiej teraz zobaczyć to, co trzeba
widzieć, ma nie czekać. To coś, co ma Jagna, jest wprawdzie niepodobne do niczego, ale
jednak jest i musi być, bo bez tego nie byłoby życia, a życie nie miałoby żadnego sensu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
