Umowa dozywocia Aktualne umowy gospodarcze
Mroczny AniośÂ Balogh Mary
Andrzej Sapkowski [Witcher 01] The Last Wish (pdf)
Hannay Barbara Odzyskane szczćÂśÂcie
Charlotte Lamb Circle of Fate [HP 1025, MB 2706] (pdf)
0076.Darcy Emma śÂlub po wśÂosku
Jan DobraczyśÂski Kto was zabije
Flashcodes Man TGA
167. Ferrarella Marie PamićÂtny sylwester
Jeff Long The Ascent
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
hiszpańskich statków. Filip był już jednak uwikłany w tłumienie powstania wNiderlandach i to uchroniło Anglię
przed wypowiedzeniem jej przez Hiszpanię wojny.
W 1580 Filip II przejął we władanie Portugalię zwiększając tym samym swą potęgę na morzu. Po zamordowaniu
Wilhelma I Orańskiego, Elżbieta stanęła otwarcie po stronie zbuntowanych prowincji niderlandzkich. To łącznie
z przyczynami ekonomicznymi i angielskim piractwem (doszło nawet do sojuszu Anglii z islamskim Marokiem
przeciwko Hiszpanii) doprowadziło do wybuchu wojny pomiędzy Hiszpanią i Anglią w 1585 roku. W 1586
hiszpański ambasador został wydalony za udział w spisku przeciw Elżbiecie.
Obawiając się konspiracji przeciw królowej parlament w 1584 r. wydał ustawę, zgodnie z którą każdy, kto był
zamieszany w spisek na życie suwerena miał być wyłączony od dziedziczenia tronu angielskiego. Pózniejszy
spisek Babingtona został wykryty dzięki siatce szpiegowskiej, jaką uruchomił Francis Walsingham. Zamieszana
w spisek była Maria Stuart. Nie wiadomo, czy dowody nie zostały sfabrykowane, ale Elżbieta pozwoliła na jej
proces, a następnie podpisała wyrok skazujący ją na śmierć.
W swoim testamencie Maria przekazała swoje roszczenia do tronu Filipowi II, który w tym czasie przygotował
plan inwazji na Anglię. W lipcu 1588 hiszpańska "Wielka Armada", licząca 130 okrętów i 30 tys. ludzi
wyruszyła z Hiszpanii, aby spotkać się z księciem Parmy dowodzącym wojskami hiszpańskimi w Niderlandach.
Do spotkania jednak nie doszło, bo udaremniła je angielska flota pod dowództwem Charlesa Howarda i Francisa
Drake'a, którym sprzyjała zła pogoda, pomagając rozproszyć i zatopić większość sił hiszpańskich. Armada była
zmuszona wracać do Hiszpanii opływając Wyspy Brytyjskie od północy i tracąc przy okazji większość swoich
okrętów na wybrzeżach Szkocji i Irlandii.
Starcie jednak nie było decydujące i wojna toczyła się nadal, tyle że w Niderlandach. Anglia zaangażowała się
także w konflikt we Francji, gdzie wspierała protestanckiego pretendenta do tronu, Henryka Burbona
(pózniejszego Henryka IV). W tym samym czasie hiszpańskie siły lądowały w Bretanii. Ostatecznie w 1604
zakończył ją traktat pokojowy podpisany już przez następcę Elżbiety Jakuba I.
W czasie wojny angielsko-hiszpańskiej miało miejsce następne powstanie w Irlandii (tzw. irlandzka wojna
dziewięcioletnia). Przedstawiciel królowej hrabia Tyrone, który stanął na czele powstańców, został uznany za
zdrajcę. Elżbieta, która chciała zaprowadzić porządek jak najmniejszym kosztem, zawierała z nim szereg
rozejmów. Hiszpania próbowała także w tym czasie dwukrotnie wysyłać posiłki dla Irlandczyków, które nie
dotarły jednak ze względu na złe warunki pogodowe. W czasie rozejmu z Anglikami Tyrone wyszkolił i dozbroił
swoje wojska. Po takich przygotowaniach zadał Anglikom druzgocącą klęskę pod Yellow Ford. W roku 1599
Robert Devereux (2 Earl of Essex) został wysłany do Irlandii, aby w końcu zdławić powstanie. Dostał
największą armię, jaką kiedykolwiek wysłano do Irlandii. Essex wkrótce jednak roztrwonił swoje siły. W 1601
roku Essex stanął na czele rewolty przeciw królowej, jednak nie zyskała ona szerokiego poparcia, a
dotychczasowy ulubieniec tłumów został stracony. Charles Blount został wysłany na miejsce Essexa do Irlandii.
Mountjoy próbował zwyciężyć Irlandczyków głodem. W 1601 r. Hiszpanie przysłali posiłki w liczbie 3,5 tys.
ludzi, usprawiedliwiając to tym, że Elżbieta także udzielała pomocy buntownikom w Niderlandach. Po
długotrwałym zimowym oblężeniu Mountjoy pokonał Hiszpanów i Irlandczyków w bitwie pod Kinsale. Tyrone
poddał się w kilka dni po śmierci Elżbiety w 1603 roku.
Wraz ze śmiercią Elżbiety I skończyła się epoka Tudorów. Podczas swojego 45-letniego panowania, królowa
pomogła stworzyć nową tożsamość narodową, zostawiła po sobie kraj silny, nowoczesny i liczący się w świecie.
Gdy wygłaszała swoją ostatnią mowę, zwaną Złotą, była żywym ucieleśnieniem narodu: Choć Bóg wyniósł
mnie wysoko, za największy zaszczyt poczytuję sobie to, że jako królowa zyskałam Waszą miłość. Na tym
tronie zasiadali i zasiadać będą władcy potężni i silni. I mądrzejsi ode mnie. Ale żaden z nich nigdy nie kochał,
ani nie będzie kochać Was tak, jak ja . [ Pobierz całość w formacie PDF ]
