Irving Jan The Pleasure Slave (pdf)
Zima lwów Jan Costin Wagner
Jan Ludwik Popławski Co to jest naród
DROGA DO PRZYSZĹOĹCI Jan PaweĹ II
Jan DobraczyĹski CieĹ Ojca
Ann Rule End of the Dream
McMahon_Barbara_Rozwazny_i_romantyczna
Klucz maj 2010
Norton Andre Gwiezdny zwiad_2
665. Pershing Diane Bratnie dusze Przybysz z krainy wyobraśĹźni
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
miasta, nastąpiłyby rzez, gwałty, grabież.
Więc jak chcesz, wielebny panie, aby stolica wróciła pod władzę króla?
107
Dziewczyno, ty nie powinnaś pragnąć krwi!
Nie pragnę jej! wybuchnęła gwałtownie. Wolałabym, aby wylana była cała ze mnie!
Ale jak inaczej spełni się wola Pana, który kazał oddać dziedzictwo królowi? Czy potraficie
uczynić to inaczej?
Popatrzył na nią uważnie, jakby zaskoczony jej wybuchem.
To prawda powiedział. Innym razem poszczęści się nam lepiej. Teraz wróćmy do La
Chapelle. Przyślę ci lekarza, aby obejrzał ranę. Musisz wypocząć...
Następnego dnia, mimo rany, wezwała do swego namiotu księcia d Alencon i namawiała
go gorąco, aby jeszcze tego wieczoru powrócił do Paryża. Może ten jej zapał sprawiał, że
rana wcale się nie jątrzyła i goiła się nieomal błyskawicznie. Postanowili we dwoje, że
wezmą, ile się da wojska, obejdą miasto i spróbują uderzyć z drugiej strony. Ale król, któremu
doniesiono o ich planach, wydał surowy zakaz wyruszenia na Paryż. Kazał natomiast
wyprawić ludzi, aby uzgodnili z przeciwnikami sprawę zebrania i pochowania ciał zabitych
w walce poprzedniego dnia.
Straty były tak duże, że gdy zaczęto zwozić ciała, zabrakło rąk do kopania rowów. Ktoś
z otoczenia królewskiego zadecydował, aby ciała złożyć w pustej stodole, a potem stodołę
podpalić. Takie załatwienie sprawy nie spodobało się wojsku. Wśród żołnierzy powstały
szmery. Gdy Joanna kazała się wsadzić na konia i jechała przez obóz do księcia d Alencon,
aby go namówić do wyruszenia mimo królewskiego zakazu pod mury Paryża, żołnierze
powitali ją gniewnymi okrzykami. Słyszałem; jak wołali:
Pozwoliłaś, aby wytracono nas! , Nie chcemy próżno ginąć! , Dlaczego nie zrobiłaś
cudu jak pod Orleanem? , Albo jesteś od Boga, albo nie jesteś! , Załatw zwycięstwo,
inaczej z tobą nie pójdziemy! . Jechała bez słowa, zaskoczona tymi okrzykami.
Z d Alenconem ułożyli nowy plan wymknięcia się z obozu i uderzenia na Paryż. Ale
i tym razem król pokrzyżował ich plany wydając rozkaz, aby armia odmaszerowała do Senlis.
De Gaucourt imieniem Karola uwiadomił żołnierzy, że ten odwrót jest potrzebny, aby
przygotować lepiej nowe uderzenie.
Nikt w to jednak nie wierzył. Wojsku było wszystko jedno straciło ochotę do dalszej
walki. Joanna i d Alencon pojęli, że jest to decyzja całkowitego wycofania się.
Prawdopodobnie arcybiskup i La Tremoille przekonali króla, że odstąpieniem od Paryża
zachęci się Filipa do podjęcia rokowań. Joanna i teraz w skuteczność tych rokowań nie
wierzyła. Była przekonana bardziej nawet niż dawniej, że Filip prowadzi nieuczciwą grę:
108
łudzi Karola obietnicą porozumienia, a jednocześnie straszy Bedforda królem i dzięki temu
wyrywa mu jeden przywilej po drugim. Przestała także ufać uczciwości kanclerza
i szambelana. Coraz jaśniej stawało przed nią, że ci ludzie zabiegają nie o dobro królestwa
i króla, ale o własne korzyści. W ostatnich miesiącach nauczyła się wiele o ludziach. Prosta
natura dziewczyny z lotaryńskiej wsi musiała doznać wstrząsu. Może dlatego tak bardzo
chciała walczyć? Gdy wszyscy oszukiwali jedynie walka wydawała się rozwiązaniem
uczciwym...
W drodze do Senlis Joanna zatrzymała swój poczet w Saint Denis. Poszła do opactwa i po
długiej modlitwie przy grobie świętego biskupa złożyła na jego grobie swą zbroję i zdobyty
miecz. Nie uprzedziła nas o swej decyzji, i też byliśmy nią ogromnie zaskoczeni. Kiedy już
odjeżdżaliśmy, zapytałem:
Co oznacza, Joanno, to pozostawienie tutaj twojej zbroi? Czy postanowiłaś już więcej
nie brać udziału w wojnie?
Długi czas czekałem na odpowiedz. Jechała z zaciśniętymi ustami z przymkniętymi
oczami, zanurzona cała w jakimś wewnętrznym bólu.
Nie jestem nikomu potrzebna... powiedziała w końcu.
Czy tak ci powiedziały twoje Zwięte?
Na to pytanie nie otrzymałem odpowiedzi. Joanna miała opuszczoną głowę i milczała.
Przynagliła konia do wydłużenia kroku i widać było, że chce być sama. Jadąc za nią
rozmawialiśmy cicho. Doszliśmy do przekonania, że albo ją Zwięte opuściły, albo były na nią
o coś zagniewane. Może chodziło im o ten szturm na bramę Zwiętego Honoriusza w dniu
świątecznym? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
