Christenberry Jude WybraĹcy losu Zapach luksusu
Deveraux Jude cykl Montgomery 10 Aktorzy (Miasteczko Eternity)
Dziewica Deveraux Jude
Jennifer Taylor Lekcja miśÂośÂci
2004_ _The_League_of_Extraordinary_Gentlemen
Dawn Forrest [WeresRus] Alphas' Prize [Siren Menage Amour] (pdf)
Wilde, Oscar Reviews
Crouch Blake Pustkowia
Beaton M.C. Hamish Macbeth 01 Hamish Macbethi śÂmierć plotkary
Gordon Dickson Time Storm
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Zgadywanka. Mo\e FBI, \eby nie rozeszła się wiadomość o fatalnej
pomyłce. Albo mafia, która chciała, \eby facet zszedł z tego świata i dał
po\yć prawdziwemu mordercy. Albo jego \ona.
- śona?
- Tak. Podobno przede wszystkim z jej powodu go aresztowano.
Przystawiła mu pistolet do skroni i wrzeszczała na cały głos, \e go
zabije, więc sąsiad zatelefonował na policję.
- Dlaczego?
- Co dlaczego?
- Dlaczego \ona chciała go zabić? - Emily słyszała, \e Donald jest
mocno rozbawiony.
- Nie znam się na konfliktach mał\eńskich, ale obstawiłbym
niewierność. A ty?
Jowialność Donalda zabrzmiała jej fałszywie.
- Chcesz mi powiedzieć, \e trzy osoby chcą zabić człowieka, który
mo\e być, a mo\e nie być mordercą?
- No, jeśli policzyć całe FBI i całą mafię z prawdziwym mordercą,
który chce mieć trochę spokoju, a do tego dodać jeszcze rozwścieczoną
\onę, to wyjdzie sporo więcej. Osobiście postawiłbym na \onę.
Znajdzie go pierwsza. Jeśli biedak jeszcze \yje, to wystarczy, \eby raz
posłu\ył się kartą kredytową, i ju\ jest trupem. Ka\dy, kto
ma modem, dowie się, gdzie on jest.
- Ale jeśli ten człowiek jest niewinny, to jak mo\e
oczyścić się z zarzutów?
Donald przez chwilę milczał.
- Emily, czy ty coś wiesz na ten temat?
- A co mogłabym wiedzieć? - Zmiech, na który się zdobyła, nawet jej
wydał się bardzo nieszczery. - Daj spokój, Donaldzie. - Głos podejrzanie
uciekał jej w górne rejestry. - Jak mo\esz mnie o coś takiego pytać?
Zapomniałeś, \e jestem zwykłą bibliotekarką?
- Mhm. A ja będę przez całe \ycie podawał lokalne wiadomości.
Emily, co ty knujesz?
Głęboko odetchnęła. Nie umiała kłamać.
- Chyba dzisiaj widziałam tego człowieka. Tutaj, w sklepie. - Tyle
mogła zaryzykować, bo jeśli Donald miał rację, a zwykle miał, to
wkrótce wszyscy i tak będą wiedzieć, \e Michael Chamberlain robił
zakupy w tym samym miasteczku na końcu świata, w którym przyszło
jej spędzić weekend.
- Zadzwoń na policję! - powiedział stanowczo. - Emily, przecie\ nikt
nie ma stuprocentowej pewności, \e ten człowiek jednak nie jest
mordercą. Na pewno nie warto mu ufać. W najlepszym razie jest kłamcą
i wyrafinowanym oszustem. Równie dobrze mo\e być wyrachowanym
mordercą. Emily, słuchasz mnie?!
- Tak - odrzekła, chocia\ myślami była daleko. Michael płacił swoją
kartą kredytową kilka godzin temu.
- Chcę, \ebyś zadzwoniła na policję - nalegał Donald. - Zaraz.
Rozumiesz mnie? Nie trać czasu na chodzenie, masz zadzwonić! A
potem masz stamtąd jak najszybciej wyjechać. Jasne?
- Jak słońce. Ale co się stanie z tym człowiekiem, Donaldzie?
- On jest trupem, Em. Chodzącym trupem. Ktokolwiek próbował
zabić go w więzieniu, zjawi się tam i dokończy robotę. Oczywiście jeśli
wcześniej nie dopadnie go kto inny! Bo\e, Emmie, wyjedz stamtąd
natychmiast. Jeśli to naprawdę ten człowiek, wszyscy za parę minut
będą o tym wiedzieć, a w miasteczku mo\e dojść do jatki. - Urwał, a po
chwili odezwał się zupełnie innym tonem: - Muszę ju\ iść.
- Chcesz zadzwonić do FBI, tak? - spytała z rozpaczą.
- Jeśli jest niewinny, mo\e FBI zdoła go ocalić.
- Nie zdą\ą na czas.
- Emily. - Głos Donalda zabrzmiał bardzo surowo.
- Dobrze, zaraz wyje\d\am. Nawet ju\ się spakowałam. Zadzwonię
do ciebie, jak...
- Em! przerwa jej. - Co się stało z tym człowiekiem, którego
potrąciłaś samochodem?
- A, z nim - odparła z udaną beztroską. - Wszystko w porządku. Nic
mu się nie stało. Wrócił do rodziny, kiedy się zorientował, \e nie jestem
bogata.
Donald zamilkł na dłu\ej.
- Jak wrócisz, będziemy musieli powa\nie porozmawiać.
- Dobrze. - Starała się, \eby zabrzmiało to uwodzicielsko. - Wło\ę
prezent, który od ciebie dostałam. - Mo\e jeśli przypomni mu o tym
jedwabnym łaszku, to odwróci jego uwagę od...
- Nic z tego. Na czas rozmowy wsadzę cię do wielkiego
kartonowego pudła. Za to potem mo\emy urządzić rewię mody.
Zerknęła na zegarek.
- Powinnam ju\ wsiadać do samochodu. Szykuj \ółte
ró\e. - Wcią\ siliła się na lekki ton
- Jasne. Będzie cały bukiet. Zadzwoń, jak tylko wrócisz.
- Mhm. śeby porozmawiać z głosem na taśmie.
- On cię kocha prawie tak samo jak ja.
- Z wzajemnością. Cześć.
Przez chwilę Emily patrzyła niezdecydowana na torbę. Powinna
posłuchać Donalda i szybko wyjechać. To byłoby rozsądne. Ale parę
sekund pózniej stała ju\ z dłonią na klamce i torbą przy nogach. Musiała
znalezć i ostrzec Michaela.
Nie namęczyła się szukaniem. Drzwi nagle się otworzyły, omal nie
uderzając jej w twarz, i oto na progu stanął Michael Chamberlain we
własnej osobie. Nie trzeba było szczególnej spostrzegawczości, by za-
uwa\yć, \e jest wściekły.
Zerknął na torbę, a potem spojrzał jej w oczy.
- Chciała mnie pani zostawić na pastwę losu, tak?
- powiedział cicho. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
