Verne Juliusz W Puszczach Afryki
Frances Hodgson Burnett A little princess
Rice Anne Merrick [en]
Brian W. Aldiss Zabawa w Boga Notatnik
Arthur D Howden & Robert Louis Stevenson Porto Bello Gold (pdf)
MikośÂaj Kopernik Pisma wybrane
Cien doskonaly 00 Brent Weeks
fotografia cyfrowa
May Karol W lochach Babilonu
Dr. Benn Steil, Manuel Hinds Money, Markets, and Sovereignty (2009)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
kilka. Kamis zdarł skórę i poćwiartował antylopę, co zajęło
z godzinę czasu, poczym każdemu z towarzyszów dał część
mięsa do niesienia.
- Tutaj można się tanio zaopatrzyć w żywność - rzekł
Cort - cała antylopa kosztuje tylko jeden nabój.
- No, tak, jeżeli kto strzela celnie.
- Chciałeś powiedzieć szczęśliwie - dodał Maks, który
nie lubił się chwalić, jak inni myśliwi.
Dotychczas Kamis i jego towarzysze zużywali proch i
kule tylko w celu zapewnienia sobie pożywienia, ale któż
zdoła przewidzieć, co dalej będzie?
Przed południem napotkali mnóstwo małp; biegły one i
Przed południem napotkali mnóstwo małp; biegły one i
skakały tuż obok, tak, że Kamis lękał się z ich strony
napadu. Skakały z drzewa na drzewo z nadzwyczajną
szybkością, którejby im mógł pozazdrościć niejeden
gimnastyk.
Gatunków małp było wiele: jedne, żółte jak Arabowie,
inne czerwone jak Indjanie, lub czarne, jak krajowcy z
ziemi Kafrów. Te ostatnie są bardzo złośliwe. Pomiędzy
niemi są także małpy elegantki, które ciągle są zajęte
czyszczeniem i głaskaniem pięknego kołnierza z białego
futra, otaczającego ich szyję.
Stworzenia te towarzyszyły naszym podróżnym w
pochodzie przez kilka godzin, wreszcie rozproszyły się w
gęstwinie leśnej.
Około godziny drugiej po południu, Maks, Jan, Kamis i
Langa zwrócili się na dość szeroką ścieżkę, mającą
długości kilkanaście kilometrów. Z początku rozkoszowali
się tak wygodną drogą, wkrótce jednak przekonali się, że
to grozne zwierzęta wydeptały tę ścieżkę.
Była to para nosorożców, chrząkanie których właśnie
dało się słyszeć zdaleka. Kamis dał znak swoim
towarzyszom, aby się zatrzymali
- Nosorożce - to złe zwierzęta - rzekł, opatrując
karabin.
- Bardzo grozne - potwierdził Maks Huber.
- Nosorożca nie łatwo zabić - dodał Kamis.
- Cóż zrobimy? - zapytał Jan Cort.
- Najlepiej byłoby przejść tak, aby nas nie spostrzegły
- Najlepiej byłoby przejść tak, aby nas nie spostrzegły
- odpowiedział Kamis - musimy zatym ukryć się przed
niemi. W każdym razie bądzmy przygotowani do strzału.
Opatrzyli broń i skręcając ze ścieżki, ukryli się szybko
w gęstwinie, po prawej stronie.
W kilka minut pózniej ryczenie coraz bliżej słyszeć się
dało i wkrótce ukazały się na ścieżce potworne gruboskóre
zwierzęta, postępowały one dość szybko z głową
podniesioną do góry, z ogonem zadartym na grzbiet. Były
to olbrzymy, długie na trzy lub cztery metry, uszy miały
sterczące, nogi krótkie i powykrzywiane, pysk ścięty,
uzbrojony w róg, służący im do obrony lub do napaści.
Język, podniebienie i szczęki mają tak nieczułe a silne,
że spożywają bezkarnie kaktusy, opatrzone ostremi
kolcami.
Nagle zatrzymały się.
- Spostrzegły nas - szepnął Kamis.
Jeden nosorożec, potwór pokryty suchą i chropowatą
skórą, postąpił kilka kroków w stronę krzaków. Maks
Huber wziął go na cel.
- Celuj w głowę - zawołał Kamis.
Rozległ się strzał, a pózniej drugi i trzeci. Kule utkwiły
widać tylko w skórze olbrzymich zwierząt i nie zadrasnęły
ich bynajmniej. Nosorożce ryczały przerazliwie; wystrzały
nie wyrządziły im żadnej krzywdy, lecz skierowały ich
uwagę na krzaki, pomiędzy które zaczęły się wdzierać.
Gęste i cierniste zarośla nie powstrzymywały ich w
Gęste i cierniste zarośla nie powstrzymywały ich w
pochodzie. Można się było spodziewać, że za chwilę
wszystko zostanie zmiażdżone, zdruzgotane, zniszczone.
- Ocaleliśmy od słoni, ale nie unikniemy zguby wobec
nosorożców - myśleli nasi podróżni. - Tu nie obroni nas
nawet gęstwina leśna, jak wtedy przed słoniami. Gdybyśmy
chcieli nawet ratować się ucieczką, nie zdołamy umknąć.
W gęstwinie krzaków rosły drzewa wyniosłe, a
pomiędzy niemi wznosił swoje konary potężny baobab.
Gdyby to można dostać się do niego! Baobab oparłby się z
pewnością natarciu nosorożców, nie tak, jak palmy, które
słonie łatwo połamały.
Wprawdzie gałęzie rosły dopiero o jakie pięćdziesiąt
stóp po nad ziemią, a pień, gruby od dołu, gładki był i tym
samym niepodatny do wdzierania się na drzewo.
Kamis wahał się chwilę, co postanowić. Jan Cort
strzelił znowu, ale także niezbyt celnie. Kula drasnęła
nosorożca w łopatkę i podrażniła go tylko; zwierzę rzuciło
się pomiędzy zarośla, za nim podążył drugi nosorożec.
Maks, Jan i Kamis nie mieli czasu nabić powtórnie
broni. Uciekać, także już było zapózno, lecz instynkt
zachowawczy poradził im, aby się ukryli za szerokim pniem
baobabu, który miał ze sześć metrów średnicy. Chociaż i tu
nosorożce mogły ich napaść z dwuch stron.
- Do licha! - mruknął Maks Huber.
- Wzywajmy lepiej Pana Boga - mruknął z pawagą Jan
Cort.
Rzeczywiście, jeżeli Opatrzność ich nie poratuje, nie
Rzeczywiście, jeżeli Opatrzność ich nie poratuje, nie
mogą myśleć o ocaleniu.
Baobab zadrżał pod gwałtownym natarciem nosorożca,
zdawało się, że olbrzymie drzewo wyrwane zostało z
korzeniami.
Lecz nacierając, zwierzę zaczepiło rogiem o
rozszczepioną korę drzewa i pomimo gwałtownego
usiłowania, nie mogło się oswobodzić. Drugi też nosorożec,
który miażdżył sąsiedniej krzaki, zatrzymał się zdumiony
niewolą towarzysza. Kamis położył się na trawie i pełzając,
zajrzał, co robią zwierzęta, a widząc niewolę jednego i
osłupienie drugiego, szepnął z pośpiechem:
- Uciekajmy!... uciekajmy!...
Towarzysze domyślili się raczej, niż zrozumieli jego
rozkaz.
Wszyscy zaczęli uciekać, pociągając za sobą Langa.
Ku wielkiemu ich zdumieniu, nosorożce nie ścigały ich; po
kilku minutach szalonego biegu, Kamis dał znak, aby się
zatrzymali.
- Co się stało? - zapytał Jan Cort, odetchnąwszy.
- Zwierzę nie mogło wyciągnąć rogu, który utknął w
korze drzewa - odpowiedział Kamis. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
