Harlan Ellison Troublemakers
Gordon Dickson Space Winners
McMahon_Barbara_Rozwazny_i_romantyczna
Jasienica PaweśÂ 11. Polska anarchia
Man's Supreme Inheritance by F.M.Alexander
231. Wilder Quinn Dom marześÂ
068. Webber Meredith Spotkanie w przestworzach
Kontra's Menagerie 13 Texas Longhorn Surprise
Ann Rule End of the Dream
Brendan Mary Dumne i piekne 02 Tajemnica portretu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Z mał\eństwa Ludwika z Judytą narodził się syn Karol, pózniejszy
Karol
Aysy. Jak to często bywa w powtórnym mał\eństwie, cesarzowa dbała o
to,
aby swemu potomkowi zapewnić mo\liwie największą część schedy.
Wpływała
w tym kierunku na uległego jej mę\a, który przyrzekł małemu Karolowi
Ale-
manię, poszerzoną o Recję, Alzację oraz część Burgundii, jako jego
królestwo.
Z takim stanem rzeczy nie mogli się naturalnie pogodzić synowie z
pierw-
szego mał\eństwa, Lotar, Pepin i Ludwik. Sprawa zaogniła się, kiedy
faworyt
cesarzowej margrabia Bernhard z Barcelony sam - zamiast wiecznie
apatycz-
nego cesarza = zaczął kierować sprawami polityki państwowej, zgodnie
z modelem majordomów, oczywiśeie w myśl wskazówek Judyty i na korzyść
jej syna Karola. Ojciec Bernharda, Wilhel , nale\ał do tych Franków,
których
I90 V. Ndstępcy
Karol Wielki osiedlił w' południowej Galii, obdarzając bogatymi
beneticjami.
Pozyskał on sławę w walkach z Saracenami, współcześni mu uwa\ali go
za
pewnego rodzaju świętego Jerzego, a po jakimś czasie ogłoszono go
istotnie
świętym. W południowofrancuskim eposie u schyłku średniowiecza \ył on
nadal jako Wilhelm Or iński; jego imię spotykamy te\ u Wolframa von
Eschen-
bacha. który sięgn ł do romańskiego prawzoru.
Syn tego sławnego rycerza, współczesnego Karolowi Wielkiemu, urósł
z i
panowania Ludwika do ranai drugiego mę\a w państwie. Jako komornik
dworski odpowiedzialny za skarbiec palistwow'y mno\ył równie\ swój
majątek
osobisty. Dra\nił swą aroganeją arystokrację królestwa, która
związała się
przeciw parweniuszowi z synami Ludwika z pierwszego mał\eństwa.
Powstała
plotka, \e dworak ten utrzymuje stosunek z cesarzową Judytą, a mały
Karol,
rzekomy owoc tego związku, posiada wyrazne rysy Bernharda. Starzejący
się
cesarz, posłuszny Judycie, miał być tak dalece zauroczony, \e nie
chciał tego
widzieć. Niejaki Radbert posunął się nawet w napuszonym pamflecie do
stwierdzenia, \e "pałac cesarski stał się domem publicznym".
Skandal ten spowodował interwencję trzech starszych synów Ludwika;
cesarzowa zbiegła do klasztoru w Laon, a dworak umknął do swych
rodzinnych
stron, do hiszpańskiej marchii.
Wkrótce potem Ludwik, zakochany nadal w cesarzowej mimo tych podej-
rzeń, zabrał ją z klasztoru z powrotem na dwór, gdzie za pomocą
niezawodnego
środka, jakim była przysięga oczyszczająca, Judyta odparła zarzut
wiaro-
łomstwa. Córa Welfów popadła pózniej mimo wszystko w niełaskę i
zakończyła
\ywot w klasztorze Zw. Marcina w Tours w 843 roku.
Rok pó\niej, kiedy Karol Aysy panował ju\ w zachodniej części
państwa,
dworzanin Bernhard zmarł gwałtowną śmiercią w Barcelonie. Poró\nił
się ze
swym dawnym wychowankiem, synem Judyty, którego ongiś faworyzował
chcąc przypodobać się cesarzowej. Być mo\e, Karolowi nie dawała
spokoju
owa plotka, i\ nie jest synem cesarza, lecz faworyta. W ka\dym razie
Karol
Aysy wytoczył margrabiemu proces i kazał go ściąć. Lud w swym
upodobaniu
do klechd ujął to zdarzenie w przesadnej formie. Karol miał osobiście
przebić
pierś dawnemu dworzaninowi Ludwika Pobo\nego. wołając:.,Biada tobie.
coś
splugawił mał\eńskie ło\e mego ojca. i tw egn p ina ,.
Je\eli w pierwszej połowie panowania Ludwika mo\na było znale\ć
pewne
pozytywy, to w drugiej cesarz stał się powolnym narzędziem w rękach
swych
doradców, niewolnikiem swej bigoterii i ofiarą opozycji synów.
Wskutek
niezdecydowania Ludwik dokonywał coraz to nowych podziałów państwa,
to
trochę odbierając, to trochę dodając, w zale\ności od sprawowania się
danego
syna, i wywoływał tym samym niechęć wszystkich czterech. Aby zapewnić
sobie
wśród buntowniczych synów sprzymierzeńca, zaczął ponownie faworyzować
Monarcha czy mnich" y
Lotara, przyrzekając mu pół państwa, je\eli pozostawi drugą połowę
dzie-
więcioletniemu wówczas Karolowi. Lotar związał się jednak z
rodzeństwem
przeciw ojcu, zdając sobie sprawę, \e w przeciwnym razie musiałby
poró\nić się
z pozostałymi braćmi, którzy tymczasem dysponowali ju\ większą liczbą
stronników. .
Na uzgodnionym między cesarzem i Lot irem spotkaniu w Rothfeld
pod Colmarem w 833 roku stawili się równie\, zmów ielii ze sobą.
Pepin oraz
Ludwik wraz ze swymi oddziałami i połączyli się z najstarszym bratem.
Zaistniało zatem powa\ne niebezpieczeństwo zbrojnego konfliktu synów
z cesa-
rzem: Oddziały tego ostatniego wbrew zło\one_j przysiędze zbiegły do
synów.
Rothfeld nazwano od tego czasu Lugenfeld - polem kłamstwa. Według
legendy synowie Ludwika mają tam co siedem lat odbierać defiladę
duchów
swych wojsk.
Cesarz popadł w niewolę Lotara, który zabrał go do Soissons i
osadził
w dawnym merowińskim kościele Zwiętego Medarda. Syn Karola Wielkiego
zmuszony był do publicznego wyznania grzechów, i to w upokarzający
sposób
wobec duchownych i świeckich mo\nowładców oraz tłumów ludzi, ile
tylko
mógł pomieścić kościół. Pan najpotę\niejszego wówczas królestwa padł
przed
głównym ołtarzem na twarz wyznając, \e niegodnie pełnił powierzony mu
urząd. Po odczytaniu rejestru ośmiu obcią\ających go przewinień
przekdzał
ten upokarzający dokument duchownym, którzy zło\yli go na ołtarzu.
Na-
stępnie cesarz zdjął swój pendent i zło\ył równie\ na ołtarzu,
otrzymując
w zamian od duchownych pokutną szatę. Protokół z tego wydarzenia
rozesłano
biskupom całego państwa. Poni\enie frankijskiej królewskiej godności
nastą-
piło wskutek słabości Ludwika ju\ w dziewiętnaście lat po śmierci
Karola
Wielkiego, który nadał Koronie niezaprzeczalny autorytet.
Spośród synów Ludwika ten, który nosił imię ojca, pierwszy poczuł
się
zobowiązany do wypełnienia czWartego przvkazanla. Kiedy Lotar,
zmieniając
stale miejsce pobytu więzionego ojca, przeniósł go w końcu do Saint-
Denis
w Pary\u, Ludwik wyjednał u brata uwolnienie ojca i ponowną jego
intro-
nizację. '
Wkrótce potem w 83R roku zmarł Pepin i pozostało ju\ tylko trzech
dziedziców państwa. W zamieszaniu stale rewido iny h pndziałów
cesarz dał
się skłonić przez otoczenie do nowego i ostatecznego podziału.
Ludwik,
tymczasem persona non grata, miał poprzestać tylko na Bawarii, Lotar
i dorastający, ale jeszcze nie łysy Karol dziedziczyli główną część.
Ale i ten
podział pozostał tylko w teorii, gdy\ po upływie dwu lat, w 840 roku,
równie
pechowy co nieszczęśliwy monarcha po\egnał się z tym światem w
namiocie,
na reńskiej wyspie nie opodal ukochanego pałacu`Ingelheim. Zgodnie z
obycza-
jem przekazywania ostatnich słów sławnych ludzi. zarejestrowano
wypowiedz [ Pobierz całość w formacie PDF ]
