McMahon Barbara RozwaćąćËny i romantyczna
James_Ellen_Na_przekor_milosci
Alan Burt Akers [Dray Prescot 07] Arena of Antares (pdf)
Wilde Security 1 Wilde Nights in Paradise Tonya Burrows
Le Guin Ursula K. Ekumena T. 6 SśÂowo Las Znaczy śÂwiat
Idries Shah Learning How To Learn Psychology And Spirituality In The Sufi Way 289p
Kent Alison Tak miało być
00000126 Mickiewicz Konrad Wallenrod
Condon Richard Kandydat
Alan Dean Foster Icerigger 3 Deluge Drivers
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Dokąd, moja pani?
- Na zachód.
Podczas rozmowy moja wizja w szafirze rozmyła się. Musiałem raz jeszcze wciągnąć w
nozdrza dym, jak również powtórzyć zaklęcie, by przywrócić jej ostrość. Z wysiłkiem
przemieściłem pole widzenia do góry i skierowałem je na zachód, kierując się słońcem. Moje
umiejętności ciągle jeszcze były dalekie od doskonałości; raz wpadłem w jakąś górę i wszystko
wokół mnie stało się czarne, dopóki nie przedostałem się na drugą stronę.
Tak przeleciałem nad wzgórzami Ir, następnie równiną przybrzeżną i wzdłuż doliny
Kyamos. Przemknąłem nad Chemnis z jej statkami i ujściem rzeki, by wreszcie znalezć się nad
szerokim błękitnym morzem.
Pokonywałem milę za milą, nie widząc nic poza jakimś przypadkowym ptakiem morskim
czy wielorybem wyrzucającym w górę fontannę wody. W pewnej chwili moją uwagę przyciągnęło
skupisko czarnych punkcików. Wkrótce zmieniły się we flotyllę długich statków o ostro
zakończonych dziobach. Każdy miał kwadratowy żagiel dobrze wypełniony wiatrem.
Zniżyłem lot, by mieć lepszy widok. Pokłady były przepełnione ludzmi, którzy wyglądali
zupełnie inaczej niż Novarianie. Większość z nich była całkowicie naga, kilku zaledwie nosiło
luzno zarzucone, powiewne płaszcze. Mieli czarną skórę, kudłate, pokręcone włosy i wielkie,
równie pokręcone brody. Włosy i brody były w różnych kolorach, od czarnego do rudego. Czarne
oczy spoglądały z przepaścistych oczodołów pod wielkimi brwiami, nosy mieli szerokie i płaskie,
jak zapadnięte.
Madame Roska stawała się coraz bardziej podniecona, gdy opisywałem jej, co widzę. Nagle
wszystko się urwało. Z nadbudówki na rufie statku, któremu przyglądałem się przez szafir, wyszedł
kościsty, stary Paaluańczyk o siwych włosach i brodzie. Trzymał coś, co wyglądało jak kość z
ludzkiej nogi, a jego oczy wypatrywały czegoś w górze. W końcu wbił we mnie wzrok z głębin
kamienia. Wykrzyknął coś niesłyszalnego i skierował kość na mnie. Wizja rozmyła się i rozpadła w
tańczące, świetlne zygzaki.
Gdy opowiadałem o wszystkim Rosce, ta krążyła po kaplicy, gryząc paznokcie.
- Paaluańczycy - powiedziała - wygłodnieli ponad miarę. Trzeba ostrzec syndyków.
- Czego oni pragną?
- Napełnić spiżarnie, to wszystko.
- Czy to znaczy, że są ludożercami?
- Właśnie.
- Powiedz mi, proszę, co to za naród? Myślałem, że na tym planie ludzie, którzy chodzą
nago i zjadają inne istoty ludzkie są uważani za prymitywnych barbarzyńców. Jednak statki
Paaluańczyków wydają się dobrze zbudowane i prowadzone, choć nie jestem ekspertem w tych
sprawach.
- Nie ma żadnych barbarzyńców; w istocie są oni bardzo wysoko rozwiniętą cywilizacją,
lecz zupełnie odmienną od naszej. Wiele z ich zwyczajów, jak chodzenie publicznie nago i
antropofagię, uważamy za barbarzyńskie. Lecz co mamy zrobić? Jeśli pójdę do syndyków,
powiedzą, że próbuję ich ostrzec, bo chcę uzyskać miejsce w radzie. A może ty przekażesz im tę
wiadomość?
- Cóż, pani, jeśli udałoby mi się stanąć przed nimi, mógłbym opowiedzieć o tym, co
zobaczyłem. Lecz nie mam prawa domagać się od nich posłuchania.
- Dobrze, dobrze. Widzę, że będziemy musieli zrobić to wspólnie. Wezwij garderobianą.
Już po chwili madame Roska, ubrana wyjściowo, zażądała lektyki. Lecz wtedy do drzwi
zakołatała jej przyjaciółka. Ledwie ta kobieta znalazła się w środku, rozbrzmiała lawina okrzyków:
Kochanie! , Wspaniałe! i tym podobnych. Wiedziałem, co będzie dalej. Pilna misja do
syndyków uległa zapomnieniu; obie kobiety rozsiadły się i zaczęły plotkować. Gdy gość nas
opuszczał, oświetlające pomieszczenie światło słoneczne stało j się bardzo słabe i nastał czas
kolacji.
- Jest już za pózno, by cokolwiek dzisiaj robić - stwierdziła znużona Roska. - Zdążymy
jutro.
- Ależ, pani! - zaprotestowałem. - Przecież tej wstrętne kreatury zza morza są o kilka dni
drogi od naszego wybrzeża, czyż więc wiadomość o tym nie powinna być ważniejsza od
wszystkiego innego? Na naszym planie mówimy, że pęknięty stół można naprawić wbijając jeden
gwózdz, gdy do złamanego i dziesięć może być za mało. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
