Krentz Jayne Ann Prywatny detektyw (Pensjonat Maggie)
Andrzej Mirski MinćÂśÂo 1000 lat
Verne Juliusz W Puszczach Afryki
Zane Grey The Rainbow Trail
Anna Dav
Dziewica Deveraux Jude
George R.R. Martin MaśÂpia kuracja
Cleland John Pamietniki Fanny Hill
Laurie King Mary Russel 07 The Game
Crews Caitlin Na Paryskich Salonach
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
hrabiego Hendonu.
Wpadł do pokoju śniadaniowego, wciąż w płaszczu i kapeluszu, przynosząc ze sobą
nieprzyjemne zapachy marznącego deszczu i przesyconej dymem mgły. Jego nalana twarz
zmizerniała, usta zwiotczały, oczy były podkrążone i zaczerwienione. Wbił w Amandę pełen
desperacji wzrok i zapytał bez wstępu:
- Kontaktował się z tobą? Tak czy nie?
- Jeżeli masz na myśli Sebastiana - odpowiedziała Amanda i niespiesznie upiła herbaty
- to raczej nie. Hendon pochylił głowę, zasłaniając oczy ręką. Westchnął tak rozdzierająco, że
Amanda zawstydziła się za niego.
- Mój Boże. Gdzie on jest? Dlaczego nie szuka pomocy u przyjaciół ani rodziny?
Amanda zwinęła gazetę i odłożyła ją na bok.
- Prawdopodobnie dlatego, że zna swoją rodzinę. Odwrócił się do niej i powoli opuścił
rękę.
- Zrobiłbym wszystko, co w mojej mocy, żeby mu pomóc.
- Więc jesteś głupcem. Spojrzenie niespokojnych błękitnych oczu wbiło się w zrenice
Amandy.
- To mój syn. Amanda pierwsza odwróciła wzrok.
- Oczywiście - powiedziała sucho. - O to chodzi. Odsunęła krzesło i wstała.
- W tej całej sytuacji widzę tylko jedną jasną stronę. Zawsze wiedziałam, że w końcu
nas zniesławi, ale przynajmniej miał na tyle taktu, żeby zrobić to w tym roku. Miejmy
nadzieję, że skandal zdąży przycichnąć przed kolejnym sezonem, kiedy Stephanie
zadebiutuje.
- Nic więcej cię nie obchodzi?
- Stephanie jest moją córką. Czym jeszcze mam się przejmować? Obserwował ją z
namysłem przez długą, pełną napięcia chwilę.
- Zawsze wiedziałem, że ty i Sebastian nie jesteście sobie szczególnie bliscy.
Przypuszczam, że to nieuniknione, zważywszy na różnicę wieku między wami. Ale aż do
dzisiaj nie miałem pojęcia, jak bardzo go nienawidzisz.
- Wiesz dlaczego - odpowiedziała ostro.
- Tak. Ale jeżeli ja mogę o tym zapomnieć, to czemu, na Boga, ty nie możesz? -
odwrócił się. - Pozdrów ode mnie moje wnuki - rzucił przez ramię i wyszedł.
Amanda czekała, dopóki nie usłyszała, że drzwi frontowe zamknęły się za ojcem.
Potem podniosła poranną gazetę i poszła na górę do mężowskiej garderoby.
Ród Wilcoksów był stary, starszy nawet niż St. Cyrowie. Cieszył się powszechnym
szacunkiem i uznaniem. Martin, dwunasty baron Wilcox, odziedziczył wygodną posiadłość
ziemską. Zamiast trwonić majątek na zakłady i karty, jak wielu ludzi z jego sfery, dzięki
przemyślanym inwestycjom w kompanię handlową i spekulacjom wojennym dorobił się
pokaznej fortuny.
Niektóre kobiety byłyby przerażone i zdegustowane handlową działalnością męża,
lecz Amanda do nich nie należała. Córka hrabiego Hendonu rozumiała dobrze, że pretensje do
szlachectwa opierają się na majątku ziemskim, jednak stabilizacja finansowa i przyszły
dobrobyt kryją się gdzie indziej. Amanda poślubiła hrabiego Wilcoksa pod koniec swojego
drugiego sezonu. Nigdy nie miała powodów, by żałować tej decyzji.
Siedział przed lustrem pochłonięty poważnym zajęciem, jakim było wiązanie krawata.
Martin Wilcox miał około pięćdziesięciu lat, szpakowate, przerzedzające się włosy i sumiaste
wąsy nad wąskimi ustami, ale podobnie jak większość ludzi z otoczenia księcia ubierał się
bardzo starannie. Jeden rzut oka na twarz żony wystarczył, by odesłał służącego krótkim
skinieniem głowy.
Rzuciła otwartą gazetę na blat toaletki.
- Mogłeś mi powiedzieć.
Wilcox nie odwracał spojrzenia od swojego odbicia.
- Wcześnie poszłaś do łóżka - odpowiedział, jakby to wszystko tłumaczyło. I
rzeczywiście tak było, bo od przeszło piętnastu lat Amanda nie pozwalała mężowi przestąpić
progu swojej sypialni. Nie mógł jej zarzucać, że nie dopełniła obowiązków żony. W ciągu
sześciu lat od zawarcia małżeństwa dała mu najpierw Bayarda, potem córkę, a potem jeszcze
jednego syna. Dopiero wtedy, gdy Amanda zapewniła dziedzica rodu i drugiego syna na
zapas, zabroniła mężowi dostępu do łoża.
Najmłodszy syn zmarł w wieku siedmiu lat, ale Amanda nie zamierzała zmieniać
swojej decyzji, a Wilcox, który nigdy nie miał wygórowanych żądań w tej materii, nie
naciskał. Bayard był dość zdrowy - jeżeli nie na umyśle, to przynajmniej na ciele.
- Był tu dziś mój ojciec - powiedziała, stając w kącie pokoju z rękami założonymi na
piersi.
- I co? - Wilcox pochylił się, studiując swoje odbicie i zaczął starannie poprawiać
fular. - Wie, gdzie jest Dewlin?
- Nie. Myślał, że może ja wiem. Wilcox prychnął.
- Jeżeli twój brat ma odrobinę rozsądku, to jest już za granicą. Paskudna sprawa, o ile
mi wiadomo. Zawsze wiedziałem, że potrafi być porywczy, ale to... - urwał, oglądając swoją
głowę ze wszystkich stron. - Muszę powiedzieć, że nigdy czegoś takiego nie oczekiwałem.
Skandale, na jakie naraził nas w przeszłości, są niczym w porównaniu z obecnym.
Amanda prychnęła z pogardą.
- Nie bądz śmieszny. Sebastian nie zabił tej kobiety. Podniósł wzrok i spojrzał w
lustro, odszukując jej wzrok.
- Skąd ta pewność, moja droga?
- Wiesz, kim była ta aktorka, czyż nie?
Wilcox otworzył szkatułkę z chińskiej laki, przejrzał jej zawartość, w końcu wybrał
diament i dwa złote breloki. Martin zawsze nosił za dużo biżuterii.
- A powinienem? - spytał, wieszając jeden z breloków na dewizce.
- Mógłbyś, gdybyś baczniej przyglądał się swojemu synowi i spadkobiercy. Rachel
York to kobieta, dla której Bayard robił z siebie pośmiewisko jeszcze przed Bożym
Narodzeniem.
Wilcox wsunął pierścień na palec.
- I co z tego?
- A jeśli oskarżenie przeciwko Sebastianowi upadnie i władze zaczną dochodzenie w
sprawie śmierci tej kobiety? Co wtedy?
- Nawet gdyby, to co? - spytał znowu. - Nie ma nic złego w tym, że zdrowy, młody
mężczyzna podziwia piękną kobietę. Zwłaszcza, gdy rzeczona kobieta handluje swoją urodą i
wykorzystuje ją do usidlania dżentelmenów. Jeżeli władze mają podejrzewać każdego
londyńskiego młokosa, który pożądał tej kobiety, to, uwierz mi, lista będzie bardzo długa. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
