A Mars geniusza Edgar Rice Burroughs
Rice Anne The Vampire Lestat [en]
Rice Anne Merrick [en]
Boniecka Marta Pani wiatru
Mirski Andrzej MineśÂo 100 lat
5.Michael.Moorcock Znikajć ca Wieśźa
Cartland Barbara NajpićÂkniejsze miśÂośÂci 144 Wezwanie z póśÂnocy
275 Hewitt Kate Noce pod Akropolem
Christopher Moore The Lust Lizard of Melancholy Cove (v5.0) (pdf)
Sara Bell The way you say my name
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
sługa spadnie na nią.
Dokoła było wciąż cicho. Dziewczynki czekały chwilę w cieniu muru, trzymając się
mocno za ręce. Odblask z okna kuchni leżał jasnym prostokątem na murawie. Nagle do
uszu ich dobiegł szmer. Tym bardziej przerażający, że dobrze znajomy. Skrzypnęły za-
wiasy drzwi od ganku wychodzącego na podwórko. Powoli, cichutko, jak gdyby ktoś
ukradkiem otworzył, a potem zamknął za sobą drzwi. Dwa skrzypnięcia, trzecie jeszcze
cichsze. Ktoś przytrzymywał drzwi ostrożną ręką.
April i Dina pomyślały jednocześnie: „Żeby ona tylko nie zauważyła, że ja się boje!”
Ktoś przemknął jak duch bezszelestnie po schodkach ganku. Tylko butelka mleka
błysnęła w blasku księżyca, a duchy przecież nie spacerują z butelkami pod pachą. Cień
przebiegł szybko brzegiem trawnika, krzaki zaszeleściły lekko i znowu zapadła cisza.
Dziewczynki ostrożnie posunęły się pod murem, a później ścieżką, wydeptaną w za-
roślach podczas zabawy w komandosów.
— W razie czego — pocieszała się Dina — zawsze możemy krzyknąć o ratunek.
— Ja się nie boję — skłamała April.
Ostatnich parę kroków podpełzły aż pod kępę hortensji. April szarpnęła rękę Diny.
— To naprawdę on! — szepnęła.
Mężczyzna ukryty za krzakiem chłeptał mleko tak chciwie, jak by od tygodnia nie
69
miał nic w ustach. April i Dina błyskawicznie znalazły się tuż przed nim. Spojrzał na nie
oczyma nieprzytomnymi ze strachu.
— Niech się pan nas nie boi — uspokoiła go szeptem Dina. — My pana nie wyda-
my.
Tuląc do piersi butelkę, cofnął się o krok.
— Czy to ładnie, panie Sanford? — skarciła go April. — Mleko po czternaście centów
litr! Powinnyśmy jednak wezwać policję.
Wallie Sanford przyglądał im się chwilę. Potem wypuścił z rąk butelkę, wreszcie na-
wet uśmiechnął się blado.
— Niech pan wypije do końca to mleko — szepnęła Dina. — Potrzebuje pan odży-
wienia. Wyjdzie panu na zdrowie.
Instynktownie dziewczynki wyczuwały, że Sanford jest na granicy ataku nerwowego.
I również instynktownie znalazły najwłaściwsze wyjście z sytuacji.
— No, co? — powiedziała Dina do April. — Czy oddamy go w ręce policji?
— Nie oddamy — odparła April. — Lubimy go. To dobry chłop.
— Twarz ma poczciwą — stwierdziła Dina. — Mordercy nie miewają poczciwych
twarzy.
— Chyba że się maskują — zauważyła April. — Ale ten człowiek nie umiałby nabrać
muchy.
— Przyjrzałam mu się dobrze — powiedziała Dina. — Musi być głodny. — Popa-
trzyła spode łba na oszołomionego pana Sanforda i surowo nakazała: — Proszę wypić
to mleko!
— Podejmuję się go wyżywić — rzekła April. — Ale gdzie go ukryjemy?
Wallie Sanford drżącą ręką odstawił pustą już butelkę.
— Nie zamordowałem mojej żony — oświadczył.
— Wiadomo — zapewniła go Dina. — My też tak myślimy. I właśnie staramy się to
udowodnić.
Patrzał na nie zdumiony.
— Dzisiaj rano zdobyłem gazetę — powiedział. — To wy, zdaje się, powiedziałyście
policji, że strzały padły o godzinie wpół do piątej.Ale to nieprawda.Wysiadłem z pocią-
gu o czwartej czterdzieści siedem. A jednak ja też słyszałem te strzały.
— Niech pan tego lepiej nie mówi policji — szepnęła Dina. — Naraziłby się pan, na
wiele kłopotliwych pytań.
— Ale dlaczego wy wmawiacie policjantom, że to się stało o wpół do piątej? — spy-
tał Wallie Sanford.
— Dlatego — odpowiedziała April — że nie wierzymy, aby to pan zabił panią San-
ford. Pan nie wygląda na mordercę.
Wallie Sanford jęknął i ukrył twarz w dłoniach.
70
— Bóg mi świadkiem — wyjąkał — że miałem szczerą ochotę to zrobić.
Dina i April taktownie milczały przez długą chwilę. Potem odezwała się April:
— Kochany panie, po co pan tak uparcie tkwi w tej okolicy? Czy nie lepiej by było
dać nogę? [ Pobierz całość w formacie PDF ]
