Jan Dobraczyński Cień Ojca
Cox, Maggie Die Juwelen des Scheichs
Bodil_Malmsten_ _Moje_pierwsze_zycie
Marly Mathews I'll Be Yours (NCP)
Celmer, Michelle Black Gold Billionaires 02 Eiskalte Geschafte, heisses Verlangen
Flint, Eric Ring of Fire SS anth Grantville Gazette Vol 4
04. Oakley Natasha Królewski rod Ksiezniczka i magnat
Alexis Fleming A Handymans Best Tool
Montaśź i wykonywanie napraw urzć…dześÂ„ dśĹźwigowych
Chiaro Davanzati Rime
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
mnie do Foggii. «ChÄ™tnie» - odpowiedziaÅ‚.
Wskoczyłem do jego samochodu i siedziałem jak na szpilkach, ale
on był człowiekiem spokojnym. Chciał najpierw wpaść do swojej
matki, by powiedzieć jej, że odwozi mnie do Foggii i że wróci pózno.
W końcu ruszyliśmy. Zapadał już zmrok. Profesor oznajmił mi, że nie
będzie mógł pędzić, bo po ciemku zle widzi.
Jechał pięćdziesiątką, a niekiedy nawet i wolniej. Było zatem
absolutnie niemożliwe przyjechać na stację przed odjazdem pociągu.
Patrzyłem na zegarek i z nerwów trzęsły mi się ręce. Byłem zdruz-
gotany.
Dotarliśmy na stację z ogromnym opóznieniem, a mimo to pociąg
wciąż jeszcze stał. Wyskoczyłem z samochodu profesora Lottiego
i dopadłem ostatniego wagonu. Zawiadowca stacji krzyczał do
kontrolera: «Już od dawna macie zielone Å›wiatÅ‚o, wiÄ™c na co
czekacie!». W tym samym momencie maszynista daÅ‚ sygnaÅ‚ i drzwi
wagonów zamknęły się. Pociąg ruszył. Dzięki temu dziwnemu opóz-
nieniu, niezrozumiałemu dla zawiadowcy stacji, mogłem na czas
wrócić do domu i uniknąć wielu kłopotów".
Musiałem przez ciebie udawać kontrolera"
Pewna nauczycielka z Potenzy opowiedziała mi zadziwiające zda-
rzenie. Było to w czasie jej podróży pociągiem. Z przedziału wyszli
252
wszyscy pasażerowie oprócz jednego mężczyzny o dość podejrzanym
wyglądzie. Brakowało jeszcze godziny do następnej stacji. Nauczy-
cielka drżała ze strachu.
Mężczyzna przysunął się do niej, dziwnie się uśmiechając. Zaczął
ją obleśnie dotykać. Dziewczyna była przerażona. Wzywała o pomoc
Ojca Pio. Wtem do przedziału wszedł kontroler i na jego widok
mężczyzna ulotnił się. Dziewczyna wiedziała jednak, że ów typ
zapewne wróci zaraz po wyjściu kontrolera, toteż nie przestawała
prosić w myÅ›lach Ojca Pio o pomoc. «Zrób coÅ›, proszÄ™ ciÄ™» -
powtarzała.
Kontroler sprawdził bilety, po czym otworzył drzwi, by przejść do
następnego wagonu, lecz nagle zatrzymał się i po chwili zastanowie-
nia usiadł przy drzwiach. Wyciągnął z kieszeni blankiet z biletami
i zaczął coś pisać. Pozostał przez prawie godzinę, aż do następnej
stacji, czyli stacji docelowej nauczycielki.
Po kilku dniach udała się ona do San Giovanni Rotondo. Wyspo-
wiadawszy siÄ™ u Ojca Pio, usÅ‚yszaÅ‚a na koniec: « W pociÄ…gu najadÅ‚aÅ›
się sporo strachu, a ja przez całą godzinę, by cię obronić, musiałem
udawać kontrolera»".
Beniamino Gigli zetknÄ…Å‚ siÄ™ z Ojcem Pio dziwnym zbiegiem oko-
liczności. Pewnego dnia, gdy dzwonił do swej przyjaciółki, weszła do
pokoju jego żona i spytaÅ‚a: «Z kim rozmawiaÅ‚eÅ›?». «Z kimÅ›, kto chce
mnie zawiezć do Ojca Pio» - odpowiedziaÅ‚ Gigli. By nie wzbudzać
podejrzeń żony, musiał naprawdę pojechać do San Giovanni Rotondo.
Kiedy czekał w przyklasztornym ogrodzie, mówił ze śmiechem do
znajomych: «Nie sÄ…dzicie chyba, że bÄ™dÄ™ temu braciszkowi opowiadaÅ‚
o moich sprawach». Po chwili zszedÅ‚ do ogrodu Ojciec Pio. «MÅ‚o-
dzieÅ„cze, zmieÅ„ koszulÄ™» - zwróciÅ‚ siÄ™ do Gigliego. «Przecież
wÅ‚ożyÅ‚em czystÄ… dzisiaj rano» - odparÅ‚ Å›piewak. «Nie tÄ™ mam na
myÅ›li» - powiedziaÅ‚ Ojciec Pio i ujÄ…wszy sÅ‚ynnego tenora pod rÄ™kÄ™,
odszedł z nim ogrodową aleją. Kiedy wrócili, Gigli nie krył wzrusze-
nia. Od owego dnia zmienił swe życie i stał się jednym z synów
duchowych Ojca Pio".
251
Pani mąż to chyba fakir"
Mój przyjaciel z Conegliano Veneto stał w zakrystii kościoła
Matki Bożej Aaskawej. Ojciec Pio dopiero co skończył odprawiać
Mszę św. i mył sobie ręce. Mój przyjaciel wyciągnął z kieszeni
Å›wieżą chusteczkÄ™ i podajÄ…c jÄ… Ojcu Pio rzekÅ‚: «ProszÄ™, niech ojciec
wytrze siÄ™». Ojciec Pio wziÄ…Å‚ jÄ…, wytarÅ‚ niÄ… rÄ™ce i przetarÅ‚ czoÅ‚o, po
czym z uśmiechem oddał ją właścicielowi.
Mój przyjaciel traktował tę chusteczkę jak cenną relikwię. Nosił
ją zawsze ze sobą i każdego ranka, by dobrze zacząć dzień, całował
ją prosząc Ojca Pio o błogosławieństwo.
W pierwszą rocznicę śmierci Ojca Pio, 24 września 1969 roku,
przebywał on w San Giovanni Rotondo. Opowiadał właśnie grupce
osób o tej chusteczce i chciał ją pokazać. Lecz kiedy wyciągnął ją
z kieszeni, zauważyÅ‚, że jest poplamiona. «Kto jej używaÅ‚?» - zasta-
nawiał się poirytowany. Podszedł do przykościelnej fontanny, by ją
przepłukać. Płukając ją nagle zauważył, iż na tkaninie pojawił się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
