Sean Michael Between Friends 01 Between Friends
Beaton M.C. Hamish Macbeth 01 Hamish Macbethi ĹmierÄ plotkary
Miller Henry Zwrotnik Raka 01 Zwrotnik Raka
McNish Cliff Tajemnica zaklÄcia 01 Tajemnica zaklÄcia
Kurtz, Katherine Adept 01 The Adept
Malin Wolf Drachenkrieger 01 Drachenliebe
Jo Clayton Drinker 01 Drinker Of Souls
Jay D. Blakeny The Sword, the Ring, and the Chalice 01 The Sword
Antologia BarbarzyĹcy [Rebis] 01 BarbarzyĹcy_ Tom 1 (1991)
Diana Hunter [Submission 01] Secret Submission [EC] (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nawzajem.
Tymczasem grupa Morhta wracała już powoli do
miejsca, gdzie pozostawili konie pod opieką Urlina. Nie
natknęli się na nic niepokojącego, a okolica sprawiała
wrażenie nieodwiedzanej przez nikogo od dawna.
Młokos zaszalał zaczął kpiąco Artch.
Will machnął lekceważąco ręką.
Nauczy się. Ile z nami jest, drugi tydzień?
Dziesiąty dzień mruknął Morht. Niech mi na
razie nie wchodzi w drogę. Popatrzył znacząco na Willa.
Na drugi raz mogę nie być taki miły.
Artch roześmiał się. Znali aż za dobrze swojego
dowódcę i rozumieli jego postępowanie. Mogli razem
napić się w karczmie, mogli pożartować przy ognisku, a
nawet zabawić się z chętnymi dziewkami w jednym z
zamtuzów, jednak kiedy przychodziło do decydowania,
nikt z nich nie próbował podważać rozkazów Morhta. Ten
wysoki na osiem stóp, postawny mężczyzna, o mięśniach
jak ze stali, z wyglądu przypominający któregoś z
barbarzyńców zamieszkujących Pogórze Niedzwiedzie,
górował nad większością najemników nie tylko siłą i
wzrostem. Służył najdłużej u Sir Eryka Laghorta, walczył
razem z nim i jego żoną w obronie Arwen; a kiedy
zmęczony wojaczką rycerz osiadł na stałe w rodzinnych
stronach, to właśnie Morhtowi powierzył zorganizowanie
oddziału zbrojnych, którzy zadbaliby o ochronę zamku
oraz podległych wiosek. Sprowadził go do siebie,
zapewniając dach nad głową, wyżywienie i godziwy żołd.
Morht bez wahania przyjął propozycję, mając serdecznie
dosyć pilnowania porządku w karczmach w zamian za
ciepłą strawę i nocleg.
Gdy kilka tygodni pózniej Morht został wezwany
przed oblicze króla Berona, niezwłocznie wyruszył w
podróż, zatrzymując się na krótki postój w Arwen. Tutaj
odnalazł Quena, uwięzionego w lochach opuszczonej
twierdzy magów, gdzie tkwił jako jeniec wojenny
oskarżony o podżeganie do buntu. Ich poprzedni
dowódca, Daveth, został stracony kilka dni wcześniej, jak
zdołał się dowiedzieć. Ceremonia, na którą podążał do
króla, wydała mu się w tamtej chwili mniej ważna.
Poinformował natychmiast o wszystkim Sir Eryka i jego
małżonkę Lyannę. Wydobycie nieprzytomnego
przyjaciela zajęło im kilka godzin, wyleczenie ran
zadanych mu na torturach trwało o wiele dłużej.
Uspokojenie rozwścieczonej Lady Lyanny, która nie
przebierała w słowach i czynach, dopuszczając się pobicia
jednego ze strażników, próbującego im przeszkodzić w
uwolnieniu przyjaciela, Morht przezornie pozostawił jej
mężowi. Sam wolał nie oberwać przypadkiem od
rozjuszonej kobiety, a widząc jej furię, poważnie obawiał
się, że mogłoby do tego dojść. Jednak to właśnie dzięki
staraniom i trosce Lyanny Quen stosunkowo szybko
doszedł do siebie.
Morht ściągnął gniewnie brwi. Gdyby dorwał w
swoje ręce tego, kto uwięził jego przyjaciela na kilka
długich miesięcy w lochach...
Szedł szybkim krokiem, pozostawiając nieco w tyle
Willa i Artcha, którzy zaśmiewali się z wyrywnego
Urlina. Głowę dowódcy zaprzątało coś innego. Wycie nie
było głosem zwykłego wilka, jakie przenosiły się w te
okolice na zimę. Kobiecy pisk też wydawał się dziwny,
jakiś zduszony. Przypomniały mu się zasłyszane od
wieśniaków opowieści o topielcach zamieszkujących
pobliskie jezioro, jednak niechętnie dopuszczał do siebie
myśl, że stare legendy mogłyby zawierać ziarno prawdy.
Urlin niecierpliwie spacerował po ścieżce, wypatrując
towarzyszy. Z niepokojem rozglądał się dookoła, wciąż
nie przyznając sam przed sobą, że odczuwa coraz większy
strach.
Auu! Coś z głośnym wyciem skoczyło mu na
plecy.
Chłopiec w pierwszej chwili zdrętwiał z przerażenia.
W drugiej zamachnął się, chcąc na oślep trafić napastnika
i pozbyć się ciężaru.
Już, już, spokojnie. Will, podchodząc bliżej,
klepnął wystraszonego młodzika w ramię. Artch, złaz z
niego, bo uznam, że ci dziewek mało.
Obaj roześmiali się głośno, widząc skwaszoną minę
Urlina, który spoglądał na nich podejrzliwie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
