Idries Shah Learning How To Learn Psychology And Spirituality In The Sufi Way 289p
Matthew Reilly Shane Schofield 02 Strefa 7
Brooks, Terry Landover 05 Witches' Brew
May Karol śÂmierć Judasza
John Gardner Bond 00 Licence Renewed(v2.0)
102 Pan Samochodzik i tajemnica Araratu
Wilson Patricia śÂpiew deszczowego ptaka
Guy N. Smith Miasto zludzien
Castle Jayne śÂw. Helena 02 Gardenia
Antonio Fogazzaro Piccolo mondo moderno
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- muzyka może zarówno ustalać nastrój dla wydarzeń, jak i dawać ujście uczuciom przez nie
powodowanym
- muzyka jest zasadniczym elementem każdej ceremonii zaślubin, każdego obrzędu
inicjacyjnego, pogrzebu w większości kultur.
Bitwa [s.129]
Od czasów póznego średniowiecza armie Europy wypracowywały muzyczny język do
przekazywania informacji podczas bitwy. Kawaleria do komenderowania używała trąbek, zaś
bębny nadawały polecenia piechocie. Zmiany w rytmie bębnów oznajmiały marsz, alarm,
zbliżanie się, potyczki harcowników, natarcie, bitwę, odwrót. Atakowanie dobosza uznawane
było za niehonorowe, natomiast pochwycenie dobosza przeciwnika było symbolicznie bardzo
doniosłe.
Komunikacja [s. 130]
Zdolność reprezentowania języka za pomocą muzyki było podstawą do wynalezienia
mówiących bębnów w niektórych społecznościach Afryki, np. małego dwukomorowego bębna o
kształcie klepsydry, ze sznurkami naciągów przymocowanymi do membrany. Bęben jest trzymany
pod pachą, dzięki czemu można naciskiem ręki różnicować napięcie naciągów, a przez to
wysokość tonów. Taki instrument jest stosowany szczególnie w zachodniej Afryce, zakresem i
sposobem modulowania dzwięków odpowiadając akurat intonacji tamtejszych języków mówionych.
Inną metodą mówienia poprzez bębny jest używanie dwu bębnów o różnych wysokościach tonu, jak
to robią Aszanti, lub różnicowanie dzwięku jednego bębna przez uderzanie go w różnych miejscach
(Chernoff, 1979). Jeszcze inny typ spotyka się w środkowej Afryce tzw. szczelinowy, zrobiony z
długiego, próżnego pnia, w którym są jedna lub dwie podłużne szczeliny, różniące się rozmiarem.
Nie ma membrany, ale uderzanie w pobliżu jednej lub drugiej szczeliny daje dzwięki o określonych
wysokościach, słyszalne na znaczne odległości. (Bebey, 1975).
Symbole osobiste [s. 131]
Lapończycy mają unikalną muzyczną tradycję, w której każda pojedyncza osoba posiada swoją
specyficzną piosenkę lub frazę/zawołanie (joik). Staje się ona indywidualnym, osobistym symbolem
i często jest śpiewana podczas pędzenia reniferów. Rodzice mogą przekazać joik swym dzieciom,
lub zakochani mogą się nimi wymienić, jakby podarkami (Blumenfeld, 1993).
Tożsamość etniczna lub grupowa [s. 131-2]
Np. w północnej Irlandii przestrzegany jest zwyczajowy rozdział melodii 'irlandzkich' i 'brytyjskich'.
W brytyjskiej muzyce popularnej Cohen (1994) wykazał, jak dyskursy, tak ustne jak i pisemne (prasa
muzyczna), ukształtowały odrębne style/brzmienia (sound) z Liverpoolu, przeciwstawiane temu z
Manchester jak i z Londynu.
Rhodes (1962) podaje przykład z Ghany. Po tym jak plemiona Aszantów podporządkowały się
Koronie Brytyjskiej w 1900 r., gdziekolwiek gubernator pojawił się z wizytą, witany był ceremonią
przy wtórze bębnów. Aszanti używali 'mówiących bębnów', przetłumaczywszy na ich język tekst
starej pieśni wojennej: 'Powoli, lecz na pewno zabijemy...', której znaczenie było jasne dla
wszystkich zgromadzonych, oprócz Brytyjczyków.
Zawołania sprzedawców [s. 132]
Na rynkach całego świata, piosenki i muzyka są używane do przyciągnięcia uwagi
przechodniów, w nadziei na sprzedaż artykułów. Wyśpiewywane slogany z dawnej londyńskiej ulicy
są dobrym przykładem tego zwyczaju, gdzie każdy sprzedawca miał wyróżniające go zawołanie,
tak, iż zapałki, lawenda i wszelkie artykuły spożywcze mogły być rozpoznane po dzwięku na
zatłoczonym rynku. (ilustracje)
Trans [s. 134-5]
to szczególny stan świadomości, który zazwyczaj zdarza się w kontekście religijnym. Może
zawierać stany konwulsyjne, z płaczem, drżeniem, utratą kontaktu, zasłabnięciem. W wielu różnych
tradycyjnych kulturach muzyka jest używana do indukowania stanów transowych podczas wyjątkowych
ceremonii. (...)
Rouget (1985) podaje wyczerpujący przegląd relacji między muzyką i transem. Odrzuca prosty punkt
widzenia, jakoby muzyka bezpośrednio powodowała stany transowe (...); przypisuje muzyce rolę
'socjalizującą' trans: (...) Muzyka może wywoływać lub uśmierzać stan transu, i w różnych kulturach
trans może być indukowany przez głośną lub cichą muzykę, głos ludzki, bębny, lub inne
instrumenty. (...)
Rouget analizuje trans jako będący związany z dwoma różnymi aspektami religii: szamanizmem i
opętaniem. Słowo 'szaman' oryginalnie wywodzi się z języka Tunguzów (Syberia), ale jest obecnie używane
na określenie zbliżonych religijnych praktyk w południowo-wschodniej Azji i obu Amerykach. We
wszystkich tych kulturach trans szamański jest spostrzegany jako wycieczka (journey) do 'wyższych' lub
'niższych' światów, podjęta w towarzystwie duchów. Jest to intencjonalny trans, w którym szaman sprawuje
kontrolę nad swą duszą. W opętaniu to nie osoba odwiedza duchy w ich świecie, ale to duchy nawiedzają
człowieka. To zasadniczo niewolicjonalny trans, gdzie duchy dzierżą kontrolę nad osobą. Te dwie formy
transu są związane z domiennymi zastosowaniami muzyki. (...)
Trans opętaniowy jest wszędzie związany z muzyką i z tańcem. (...) Każdy rodzaj muzyki może
wytworzyć trans opętaniowy, aczkolwiek są pewne regularne cechy, takie jak załamania i nagłe
zmiany w rytmie, lub jednoczesne accelerando i crescendo. (...) Szaman jest natomiast w każdym
wypadku wykonawcą muzycznym dla swego wejścia w trans. Inni muzycy są obecni dla asysty oraz
podtrzymania muzyki, gdy już wejdzie w trans, oraz żeby mu pomóc bezpiecznie z niego wyjść.
Syberyjscy czy eskimoscy szamani tradycyjnie używają bębna do indukcji transu niektórzy
autorzy zatem spekulowali o potędze właściwej nieodłącznie fizycznemu dzwięku bębnów, ale, tak
samo jak z muzyką opętaniową, inne instrumenty są używane w różnych kulturach. Generalnie, to
kulturowe znaczenie/doniosłość muzyki, raczej niż samodzielne właściwości muzyki, są ważne
w indukowaniu transu.
Muzyka dworska oraz religijna [s. 136]
Klasy rządzące wykształciły swą własną muzykę dworską, także grupy religijne własne,
specyficzne formy muzyki. Zwykli ludzie, chociaż byli świadomi tej muzyki na świeckich lub
religijnych uroczystościach, zwykli mieć raczej odmienne style śpiewania, tańczenia, muzykowania, tak [ Pobierz całość w formacie PDF ]
