Alan Burt Akers [Dray Prescot 07] Arena of Antares (pdf)
Jane Lindskold Firekeeper Saga 1 Through Wolf's Eyes
Reichs Kathy Temperance Brennan 07 PoniedziaĹkowa ĹźaĹoba
Laurie King Mary Russel 07 The Game
Bujold, Lois McMaster Vorkosigan 07 Cetaganda
Creighton_Katleen_Opiekunka_czarnoksieznika_RPP125
Sandemo_Margit_23_Dzieci_samotnoĹci
A titokzatos erdo Margit Sandemo
Margit Sandemo Cykl Saga o Ludziach Lodu (38) Urwany Ĺlad
Margit Sandemo Cykl Saga o czarnoksiÄĹźniku (02) Blask twoich oczu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
uciszcie tych dwoje, a ja dam chłopcu coś na uspokojenie.
Gwardziści Jego Cesarskiej Mości z wyrazną satysfakcją zajęli się małżonkami. Kiedy
już ich znowu zakneblowali, Móri mógł skupić się wyłącznie na Rafaelu. Wszyscy zapewniali
chłopca, że teraz jest już bezpieczny i nic złego stać mu się nie może. Danielle rozpłakała się
również i nią zajęła się Taran z pomocą Erlinga.
Gdy nareszcie znów zapanował spokój, a Rafael spoczywał w ramionach Theresy, raz
po raz tylko wstrząsany jeszcze szlochem, ale już uspokojony napojem, który przyrządził dla
niego Móri, prefekt mógł kontynuować dochodzenie.
- Panie Etan, czy możemy nareszcie obejrzeć szkatułę?
154
- Chętnie. Ale proszę zachować ostrożność, ja osobiście wolałbym jej nie dotykać,
znajdują się tam bowiem pułapki, które mogą sprawić, że naprawdę nigdy nie zajrzymy do
środka.
Błyski w oczach barona Alberta świadczyły, że on tego właśnie życzyłby sobie
najbardziej.
Bardzo delikatnie obracali w rękach płaską skrzyneczkę. Villemann, Taran i Rafael
byli niesłychanie dumni, że dorośli pytają ich o radę. Nie wolno im było skrzynki dotykać, ale
mogli proponować swoje rozwiązania.
Nic jednak nie wskazywało na to, by się posuwali do przodu.
Aż do chwili, gdy zastępca prefekta zauważył na jednym boku coś jakby maleńką
zasuwkę.
- No to teraz się pewnie otworzy - powiedział Etan z ulgą i zdumieniem. - Tutaj,
proszę to bardzo ostrożnie pociągnąć.
Wysunęła się cienka metalowa płytka, ale jeśli mieli nadzieję, że to już wystarczy,
żeby skrzynkę otworzyć, to spotkało ich rozczarowanie. Całe misterium dopiero teraz się
rozpoczynało.
Pod cienkim metalowym wieczkiem znajdowało się następne. Wieczko, które nie
dawało się wysunąć, zresztą oni nie mieli odwagi nawet go dotknąć. Cała powierzchnia tej
płyty pokryta była różnymi imionami pisanymi bez ładu i składu. Dawało się co prawda
zauważyć pewną symetrię, ale wszystko razem pozbawione było sensu.
Każde imię wypisano na drewnianym pionku wmontowanym w metalową płytę.
Sprawiało to wrażenie intarsji. Ponieważ całość była przykryta, drewno zachowało się bardzo
dobrze i imiona pozostały czytelne, a to już przecież było coś.
- Co to za imiona? - spytał prefekt, który niezbyt dobrze widział.
- Na mnie robią one wrażenie hebrajskich, a może ormiańskich, jeśli pan woli. Ale co
należy teraz zrobić? Od której strony zacząć, żeby nie popełnić błędu?
Villemann i Rafael wołali jeden przez drugiego:
- Duchy Tablicy! Czy są tam ich imiona?
Etan, który nauczył Villemanna tekstu tablic, pochylił się i sprawdzał.
- Owszem, jedno poznaję. Beal. Ale wśród całkiem mi nie znanych, naprawdę nie
widzę w tym sensu.
Villemann, który uwielbiał zagadki, chciał się pochwalić swoją zdolnością do
wyciągania wniosków.
155
- No dobrze, a gdyby ktoś przypadkowy chciał otworzyć skrzynkę, to co on by
najpierw zrobił?
- Próbowałby jakoś poruszyć system. Naciskałby na poszczególne klawisze, czy jak to
nazwać.
- No właśnie. A wtedy szkatułka się zamknie, być może na zawsze. Ale Rafael i ja...
- I ja - wtrąciła Taran. - Prawie.
- I ja - dodał Etan. - Bo to ja cię wszystkiego nauczyłem, Villemann.
- Wszystko dobrze - zgodził się Móri. - Tylko skąd będziecie wiedzieli, od czego
zacząć? Pański syn opowiedział kiedyś, czego nauczył go dziadek?
Etan uśmiechnął się krzywo, jego mefistofelesowa twarz przybrała bardziej
demoniczny wygląd niż zwykłe.
- Ja jednak umiem trochę więcej. Mój ojciec był ekscentrycznym człowiekiem, który
studiował magię, a poza tym jego matka pochodziła z żydowskiego rodu. To od niej nauczył
się też magii żydowskiej. Te wszystkie sprawy ja poznawałem w okresie dorastania. Kiedy
więc mój mały synek mówił mi o Osiemnastej i o Pierwszej tablicy, natychmiast wiedziałem,
jak one wyglądają, co mówi tekst i do czego ta tablica służy, to znaczy co może spowodować.
- Ale znaki, które pan rysował dzieciom, były strasznie kulfoniaste. Nie udało mi się
odczytać tych bazgrołów.
- I wcale też nie było moim zamiarem, żeby ktoś to odczytywał, bo ich tutaj na
skrzyneczce nie ma. Rzeczywiście bazgrałem, muszę to przyznać, ale miałem bardzo mało
czasu. Chciałem tylko zaimponować pańskim czarującym dzieciom. Ale przerwaliśmy
Villemannowi.
Chłopiec z przejęcia miał wypieki.
- Tak - powiedział. - Skoro my trzej znamy tekst, och, przepraszam, Taran, jest nas
troje i pół, spróbujmy ustawić znajome imiona we właściwej kolejności...
- Zwietnie, Villemann - pochwalił go Etan. - Ale co zrobimy potem? Będziemy
naciskać wszystkie, czy też...?
- Nie, no teraz, to ja już nie mogę dłużej milczeć - wtrąciła Taran. - Jaki miałby być
sens zatrzaskiwania szkatułki na zawsze? To by przecież była korzyść dla największego
drania w tym dramacie. Nikt by się nigdy nie dowiedział, że to syn wuja Etana miał
odziedziczyć cały majątek!
Patrzyli na nią ze zdziwieniem i uznaniem. Długo.
156
- Taran, jesteś małym geniuszem - rzekła Theresa. Z naciskiem na mały . - Masz
oczywiście rację. Tu musi być coś więcej. Coś całkiem innego.
- Naturalnie, że dziewczynka ma rację - potwierdził Etan. - Gdzie my podzieliśmy
rozumy?
Wciąż słychać było zdławiony bełkot zakneblowanego barona, który najwyrazniej
miał już wszystkiego dość. Zebrani tłumaczyli sobie ten jego bełkot następująco: Teraz
zamknę tę skrzynkę na zawsze, bo to dla mnie najważniejsze .
Etan krzyknął:
- Stop! Zrozumiałem, co zamierza...
Ale było za pózno. Palce barona von Virneburg sięgnęły szkatułki i naciskały, gdzie
się da.
Z przedniej części szkatułki wyleciało pióro i błyskawicznie wbiło się w udo barona
niczym strzała. Zamiarem konstruktora było chyba, by trafiło wyżej i przez to dużo bardziej
niebezpiecznie młodego Alberta. Tylko że teraz był on już dorosłym mężczyzną.
Rozpętał się prawdziwy chaos. Albert wył z bólu, baronowa wyła ze współczucia, a
Móri i Etan próbowali pomóc rannemu. Bandaż, którym był zakneblowany, został znowu
usunięty, nie wiadomo już który to raz, a Villemann miał zamiar usiąść na skrzyneczce, żeby
jej ktoś nie ukradł, na szczęście Dolg w porę temu zapobiegł. Obaj chłopcy poprosili
gwardzistów, by jej pilnowali, dopóki zamieszanie się nie skończy.
- Dziadek chciał mnie zabić! - wrzeszczał Albert. - Ten stary morderca!
- Lepiej jest zabić jednego mordercę, niż żeby wielu niewinnych ludzi miało ucierpieć
- powiedział prefekt z przekąsem. - Tak z pewnością myślał pański dziadek.
I dobrze wiedział, co robi.
- Wstydziłby się pan! - ryknął baron. - I proszę uważać, bo mówi pan do wolnego
człowieka, a poza tym pułkownika.
- Tak? A jakim to właściwie sposobem zdobył pan stopień pułkownika? Ten, który
został mianowany jako pierwszy, umarł w miesiąc pózniej w co najmniej dziwnych
okolicznościach i pan wszedł na jego miejsce. Nie, już nie chcę słuchać żadnych protestów!
Kontynuujmy dochodzenie!
Baron prychał i wyrywał się, ale ponownie zabandażowano mu usta i wszyscy mogli
się znowu skupić na otwieraniu szkatułki.
- Jest tam jeszcze jedna skrytka - rzekł Erling, który bardzo dokładnie obejrzał [ Pobierz całość w formacie PDF ]
