Sean Michael Between Friends 01 Between Friends
Beaton M.C. Hamish Macbeth 01 Hamish Macbethi ĹmierÄ plotkary
Miller Henry Zwrotnik Raka 01 Zwrotnik Raka
McNish Cliff Tajemnica zaklÄcia 01 Tajemnica zaklÄcia
Kurtz, Katherine Adept 01 The Adept
Malin Wolf Drachenkrieger 01 Drachenliebe
Jo Clayton Drinker 01 Drinker Of Souls
Jay D. Blakeny The Sword, the Ring, and the Chalice 01 The Sword
Antologia BarbarzyĹcy [Rebis] 01 BarbarzyĹcy_ Tom 1 (1991)
Diana Hunter [Submission 01] Secret Submission [EC] (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dorosłą osobą w całym domu.
Nie wiem, co mam zrobić z tym dzieciakiem.
Wystarczy go kochać.
Kocham go.
W tej części posterunku, gdzie znajdował się gabinet
Sherbeta, było pusto i cicho. Detektyw siedział
z dłońmi złożonymi na okrągłym brzuchu. Owszem,
bez tej wypukłości prezentowałby się lepiej, lecz mimo
wszystko tusza dodawała mu męskiego wyglądu, mówiła:
oto prawdziwy mężczyzna, który nie boi się jeść.
Patrzy pani na mój tłusty bebech zauważył.
Rzekłabym raczej: krągły.
Krągły? Chce mi się pani podlizać?
Być może&
Policjant pogładził się po swojej obłości, obrócił
w palcach jeden z przezroczystych plastikowych guzików.
I nagle sposępniał.
166
Pani Samantho powiedział wiem, że sześć
lat temu padła pani ofiarą napaści, tutaj, w Fullerton.
To wszystko jest w naszych aktach. Znaleziono panią
w parku Hillcrest, półżywą, z rozerwanym gardłem.
I chociaż na miejscu zdarzenia nie było prawie wcale
krwi, to jakimś sposobem straciła jej pani tyle, że była
bliska śmierci. Z początku śledczy myśleli, że zaatakowało
panią jakieś zwierzę, pies albo kojot, ale
potem zeznała pani, że to był człowiek. Nigdy go nie
odnaleziono.
Panie detektywie, wolałabym o tym nie rozmawiać&
Rozumiem panią, ale fakty są takie, że w moim
mieście dzieje się coś dziwnego. Można powiedzieć:
na moim podwórku. Na moim terenie. Byłbym
wdzięczny, gdyby pani pomogła mi kiedyś zrozumieć,
o co chodzi.
Kiedyś zgodziłam się. Ale nie dzisiaj.
Dobrze, w porządku. Przejdzmy do kwestii numer
dwa. Co pani ustaliła w sprawie Fulcruma?
Odetchnęłam z ulgą, że nie muszę rozmawiać
o tamtym, a potem powiedziałam mu wszystko, co
udało mi się ustalić na temat Hortona. Przyznałam
się też do włamania do jego rezydencji i zapytałam
wprost:
Aresztuje mnie pan?
Na razie nie. Proszę mówić dalej.
167
Horton zbierał informacje na temat Hewletta
Jacksona i Kingsleya Fulcruma. Nie wspominam już
o nowej teczce, którą założył specjalnie dla mnie. Miał
szczegółowe informacje dotyczące tego, co i kiedy robią
obserwowane osoby. W teczce Jacksona znalazłam
zakreśloną na czerwono datę i godzinę. Była to data
i godzina jego śmierci.
Detektyw Sherbet nieco szerzej otworzył oczy.
Poznałam go już nieco, więc mogłam się domyślić, że
kiedy tak robi, to jakby skakał i krzyczał z radości.
Czyli to on powiedział.
Mnie też tak się wydaje przytaknęłam.
Wydaje? A czego trzeba więcej? Chyba tylko broni,
z której strzelał zabójca. A niewykluczone, że ją
jeszcze znajdziemy, jak tylko dostaniemy nakaz rewizji.
Coś mi tutaj nie pasuje. Nie jestem do końca
pewna, że to naprawdę on.
Intuicja?
Tak.
A mnie intuicja mówi, że to on.
Jak pan przekona sędziego, aby wydał nakaz?
Sherbet opadł na oparcie krzesła i założył ręce za
głowę, zanurzając palce w swoich gęstych szpakowatych
włosach.
Dobre pytanie. Ma pani może jakiś pomysł?
To pan jest policjantem przypomniałam mu.
Detektywem z wydziału zabójstw.
Zastanowił się nad tym przez chwilę.
A może by tak zajrzeć mu do śmieci?
To znaczy: do pojemnika na śmieci? upewniłam
się.
Jasne. To jest własność publiczna. Jeśli znajdziemy
coś obciążającego, sędzia da się przekonać i wyda
nakaz rewizji.
My? powtórzyłam, mrugając oczami.
My. Sam nie będę się grzebał w śmieciach
Hortona.
Wczoraj wieczorem była u niego śmieciarka
powiedziałam. Widziałam puste pojemniki.
Więc jesteśmy umówieni. W przyszły czwartek
pojedziemy tam i zajrzymy mu do śmieci.
Zabrzmiało to tak, jakby zaprosił mnie pan na
randkę.
Obyśmy tylko coś znalezli.
Coś na pewno znajdziemy uśmiechnęłam
się. Oby tylko to było to, co trzeba.
169
33
Moje dzieci chodziły razem na kurs karate, a ja w tym
czasie jechałam na trening do Jacky ego. Był już pózny
wieczór, dawno po zachodzie. Czułam się silna i zdrowa.
Jacky owijał mi dłonie. Nie mówił nic i ja też milczałam.
Chyba wyczuł mój podły nastrój. Od czasu do
czasu zerkał tylko na mnie i szybko odwracał wzrok.
Jacky, ja nie gryzę odezwałam się wreszcie.
Myślisz, że się ciebie boję? prychnął. No dobrze.
Boję się. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
